Κάποιος μου είπε κάποτε: Πρέπει να ζεις για τα μικρά, καθημερινά πράγματα.
Ζήσε για την ανατολή και την δύση του ήλιου,
για τα μακρινά ταξίδια με το αυτοκίνητο,
για τις βόλτες με το ποδήλατο με τον αέρα να σου χαϊδεύει τα μαλλιά,
ζήσε για να χορεύεις μέσα στη βροχή, για να γελάς μέχρι δακρύων,
ζήσε για τα αγαπημένα σου τραγούδια και βιβλία, για να χαμογελάς χωρίς αιτία,
για τις ατέλειωτες συζητήσεις πάνω από μια κούπα τσάι με μπισκότα,
για την χαλάρωση μετά από πολλές μέρες κούρασης, για την σπίθα στο μάτι κάποιου.
Ζήσε για τις βραδινές περιπέτειες και για τα αστέρια που σε οδηγούν σπίτι.
Ζήσε για τους ανθρώπους που θυμούνται πώς πίνεις τον καφέ σου και ότι σιχαίνεσαι τα κρεμμύδια.
Ζήσε για το πρώτο φιλί και τους μεγάλους περιπάτους, για τις αγκαλιές, για τις νέες γνωριμίες, για τα απρόσμενα δώρα και για τα πολυπόθητα “ναι”.
Ζήσε για αυτά τα μικρά πράγματα που σε κάνουν να νοιώθεις ζωντανός!