Στις 20 Μαϊου του 1599 εκδόθηκε για πρώτη φορά μία συλλογή από 154 σονέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που ήταν και τα τελευταία μη δραματικά έργα του.
Το Σονέτο με το νούμερο 116 μιλάει για την μεγάλη ισχύ της αληθινής αγάπης, η οποία δεν κλονίζεται και δεν αλλάζει από καμία δυσκολία και όταν αλλάζει τότε δεν είναι αληθινή.
«Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές
δεν θα δεχθώ
Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης
τα γυρίσματα
Και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται.
Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο
Που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει
Του καραβιού που πλανιέται το άστρο
Η αξία του είναι άγνωστη, αν και το ύψος του μπορεί να υπολογιστεί.
Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού
που κυλάει με το κυρτό του το δρεπάνι,
Δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλια.
Η αγάπη η αληθινή δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες,
Φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας.
Αν είναι πλάνη αυτό και μου αποδειχτεί, ούτε τίποτα έχω γράψει στην ζωή
Ούτ’ άνθρωπος έχει ποτέ αγαπήσει»
Το Σονέτο 116 του Σαίξπηρ έγινε γνωστό από την ταινία «Λογική και Ευαισθησία» όταν η Κέιτ Γουίνσλετ το απήγγειλε σε μία στιγμή απελπισίας μέσα στην βροχή προς την οικία του αγαπημένου της, ο οποίος την παράτησε για να παντρευτεί άλλη πιο πλούσια γυναίκα.