Ταινίες κομψοτεχνήματα με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Δράματα που θίγουν αλήθειες για την ύπαρξή μας, για την φύση της ζωής. Αριστουργήματα της έβδομης τέχνης που προσπαθούν να βρουν τι είναι ευτυχία.
Οι παρακάτω ταινίες καταφέρνουν κάτι πολύ σημαντικό: Να μας κάνουν να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και να συζητήσουμε για σπουδαία ζητήματα. Με άλλα λόγια, οι παρακάτω ταινίες μας κάνουν πιο έξυπνους.
Συνεκδοχή Νέα Υόρκη (2008)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Τι είναι ζωή και τι τέχνη;
Ο Τσάρλι Κάουφμαν, ένας από τους κορυφαίους εν ενεργεία σεναριογράφους, δοκίμασε με τη «Συνεκδοχή» να κάνει σκηνοθετικό ντεμπούτο, με τον Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν στον ρόλο ενός σκηνοθέτη που, ταλανιζόμενος από προβλήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και το θάνατο, προσπαθεί να στήσει ένα θεατρικό, κάθε στοιχείο του οποίου κρύβει φιλοσοφικές προεκτάσεις. Με μια λέξη… «mindfuck».
Η Πηγή της Ζωής (2005)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Είναι ο θάνατος το τέλος;
Ο Ντάρεν Αρονόφσκι έγινε γνωστός για το Requiem For A Dream και τον Μαύρο Κύκνο του, αλλά το “Fountain” αποτελεί το μεγαλεπίβολο αριστούργημά του, μία σπουδή πάνω στη ζωή, τον θάνατο και πώς συνδέονται με την αληθινή αγάπη. Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη: Στο παρόν, στο οποίο ένας επιστήμονας παλεύει να βρει θεραπεία για την ασθένεια της γυναίκας του, που είναι συγγραφέας. Στον Μεσαίωνα, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία του βιβλίου που η γυναίκα του δεν προλαβαίνει να τελειώσει. Και στο (φουτουριστικό) μέλλον, εκεί όπου ο πρωταγωνιστής καταφέρνει(;) να ολοκληρώσει την ιστορία της νεκρής πλέον γυναίκας του. Με τους Χιου Τζάκμαν και Ρέιτσελ Βάιζ.
The Master (2012)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Τι μας κάνει να πιστεύουμε σε κάτι;
Ο Πολ Τόμας Άντερσον αφήνει στην άκρη την καθαρή, γραμμική μυθοπλασία, και στήνει ένα ατμοσφαιρικό αριστούργημα γεμάτο ένταση και φοβερούς χαρακτήρες: Έναν αλκοολικό βετεράνο του πολέμου και έναν χαρισματικό ηγέτη μιας θρησκευτικής σέκτας, στην οποία ο πρώτος βρίσκει καταφύγιο. Οι συζητήσεις μεταξύ τους, οι φιλοσοφικές συζητήσεις και η ένταση που δημιουργείται προσφέρουν πάνω από δύο ώρες συνεχούς προβληματισμού για τη φύση της πίστης και της εξουσίας που μπορεί να ασκήσει το μυαλό στους ανθρώπους.
Οι δώδεκα ένορκοι(1957)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Τι είναι πραγματικά η αλήθεια;
Δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια αίθουσα, καλούμενοι να αποφασίσουν ομόφωνα για την τύχη ενός νεαρού που κατηγορείται για την δολοφονία του πατέρα του. Κι ενώ οι ψήφοι είναι 11 κατά και 1 υπέρ του (φτωχικής καταγωγής) νεαρού, ο ένας και μοναδικός ένορκος που αμφιβάλλει για την ενοχή του, καλείται να προβάλει επιχειρήματα για την άποψή του. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα δράμα δωματίου, ένας υπέροχος «πόλεμος» αντικρουόμενων επιχειρημάτων που τελικά αποδεικνύει πόσο… υποκειμενική μπορεί να είναι η αλήθεια και πόση προκατάληψη κρύβεται ακόμα και στους κόλπους της «τυφλής» δικαιοσύνης.
2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Ποια είναι η θέση μας στον κόσμο;
Όταν έχουν γραφτεί ολόκληρες πραγματείες και βιβλία πάνω σε μια ταινία σου, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αυτή η ταινία έχει κάνει πολύ κόσμο να σκεφτεί. Όπως στην περίπτωση του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, που έστησε ένα φουτουριστικό «παραμύθι» το οποίο έχει στο επίκεντρό του την Εξέλιξη των ειδών. Από πού προερχόμαστε; Τι άλλο υπάρχει εκεί έξω και ποιος είναι ο δημιουργός μας; Η ανθρωπότητα κάνει εκστρατεία για να βρει ποιος τοποθέτησε τους μυστηριώδεις μονόλιθους που εντόπισε στο διάστημα και αυτό το σκοτεινό, για πολλούς βαρύ και δυσνόητο sci fi δημιούργημα του Κιούμπρικ συζητιέται ακόμα.
Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (2004)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Μπορεί η λήθη να μας κάνει ευτυχισμένους;
Πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει έναν βαρύ χωρισμό ή μια μεγάλη απώλεια; Ο Τσάρλι Κάουφμαν ξαναχτυπά, βάζοντας τους ήρωές του να διαγράφουν τις αναμνήσεις τους από τους πρώην με μια νέα τεχνολογία. Στη διαδρομή, θα καταλάβουν ότι ίσως οι οδυνηρές αναμνήσεις είναι που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Πρωταγωνιστούν οι Τζιμ Κάρεϊ και Κέιτ Γουίνσλετ.
Inception (2010)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα;
Ο Κρίστοφερ Νόλαν έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα περίπλοκα σενάρια. Όπως αυτό ενός «κυνηγού ονείρων», ενός ανθρώπου η δουλειά του οποίου είναι να βουτά σε ολοένα και πιο βαθιά στρώματα του υποσυνείδητου άλλων ανθρώπων και να κλέβει τα μυστικά τους. Τι γίνεται όμως όταν υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει παγιδευμένος για πάντα σε κάποιο από αυτά τα όνειρα; Και πώς, τελικά, γνωρίζει πότε ζει σε ένα όνειρο και πότε όχι; Η τελευταία σκηνή με την οικογένεια του χαρακτήρα που υποδύεται ο Ντι Κάπριο και την αμφιβολία για το αν πρόκειται για πραγματικότητα ή όχι, παραμένει ένα από τα άλυτα μυστήρια του σύγχρονου σινεμά, και ταυτόχρονα πηγή συζητήσεων και υπαρξιακών προβληματισμών.
Οδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive) (2001)
Μας κάνει να σκεφτούμε: Τι κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπουμε;
Αυτή είναι άλλωστε η ερώτηση που κάθε ταινία προσπαθεί να θέσει στους θεατές. Αλλά ο Ντέιβιντ Λίντς εδώ κάνει την υπέρβαση, αφού τίποτα δεν είναι σαφές, γραμμικό ή λογικό στην ιστορία που εκτυλίσσεται στο Mulholland Drive. Είναι από τις ταινίες που θέλεις να δεις και να ξαναδείς, γιατί κάθε φορά εντοπίζεις άλλο ένα στοιχείο που θα φωτίσει με νόημα όσα έχεις καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι αν δεν τα καταφέρεις… να διαβάσεις τις μελέτες και αναλύσεις επί αναλύσεων στο internet, από χιλιάδες χρήστες που έχουν σπαζοκεφαλιάσει παρακολουθώντας την.
[in2life]