Όταν ο Ρικάρντο Μποφίλ είδε τυχαία ένα ερειπωμένο εργοστάσιο τσιμέντου το 1973, είδε αμέσως έναν κόσμο πολλών δυνατοτήτων. Η La Fabrica γεννήθηκε και σχεδόν 45 χρόνια αργότερα, το παλιό ερειπωμένο εργοστάσιο έχει μεταμορφωθεί σε ένα εντυπωσιακό και ξεχωριστό σπίτι.
Το εργοστάσιο που βρίσκεται λίγο πιο έξω από την Βαρκελώνη ρύπαινε το περιβάλλον κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έκλεισε. Ο Ρικάρντο και η ομάδα του έπρεπε να κάνουν πολλές αλλαγές, όταν το αγόρασαν. Μετά από χρόνια αλλαγών, ο αποφασισμένος αρχιτέκτονας επένδυσε την εξωτερική όψη με βλάστηση και μετέτρεψε το εσωτερικό σε ένα σύγχρονο σαλόνι και χώρο εργασίας.
Η La Fabrica είναι ένα έργο σε εξέλιξη αυτή την στιγμή με το οποίο ο Μποφίλ παρομοιάζει την ζωή του, αφού τα οράματά του για το μέλλον αλλάζουν συνεχώς σχήμα. Οι βιομηχανικές καμινάδες που κάποτε γέμιζαν τον αέρα με καπνό, τώρα είναι γεμάτες φυτά. Είναι ένα ωραίο παράδειγμα όμορφων μεταμορφώσεων που προκύπτουν από την δημιουργική σκέψη.
Το 1973, ο Ισπανός αρχιτέκτονας Ρικάρντο Μποφίλ αγόρασε ένα παλιό εργοστάσιο τσιμέντου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κοντά στην Βαρκελώνη.
Αμέσως, είδε τις δυνατότητες του κτιρίου και άρχισε να το ανακαινίζει για να το κάνει σπίτι του.
Μετά από χρόνια μερικής αποδόμησης, η ομάδα του προχώρησε στην επίπλωση του εσωτερικού σε έναν σύγχρονο χώρο διαβίωσης.
Η εξωτερική όψη επενδύθηκε με βλάστηση, που ξεχειλίζει από παντού.
Η δομή άλλαξε τελείως και μεταμορφώθηκε σε ένα εντυπωσιακό και ξεχωριστό σπίτι.
“To εργοστάσιο τσιμέντου είναι ένας εξαιρετικός χώρος εργασίας”, αναφέρει ο Μποφίλ.
Κάθε χώρος είναι σχεδιασμένος για έναν μοναδικό σκοπό και δεν υπάρχουν 2 όμοια δωμάτια.
“Έχω την εντύπωση ότι ζω… σε ένα κλειστό σύμπαν, που με προστατεύει από το εξωτερικό και την καθημερινή ζωή”, γράφει ο Μποφίλ.
“Η ζωή εδώ συνεχίζεται με μια συνεχή αλληλουχία, με πολύ μικρή διαφορά μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου.”
Σε όλο τον χώρο μπορούν να βρεθούν πολλά σημεία χαλάρωσης.
Ο χώρος εργασίας είναι επίσης σημαντικό συστατικό, αφού η ομάδα του Μποφίλ χρησιμοποιεί μέρος της κατοικίας ως στούντιο.
Το εξωτερικό καλύπτεται κυρίως από γρασίδι, αλλά και ευκαλύπτους, φοίνικες και ελιές.
Αυτό δίνει στο κτίριο μια “μυστηριώδη πτυχή ενός ρομαντικού ερειπίου που καθιστά το κτίριο μοναδικό και ανεπανάληπτο”.
“H κουζίνα-τραπεζαρία στο ισόγειο είναι το σημείο συνάντησης για την οικογένεια.”
Παρά την τεράστια μεταμόρφωση, το εργοστάσιο είναι ακόμα ένα έργο σε εξέλιξη.
Ο Μποφίλ παρομοιάζει την συνεχή εξέλιξη του έργου του με τον δικό του τρόπο ζωής και τα δημιουργικά οράματά του.
Η La Fabrica πάντα θα έχει δουλειές που θα πρέπει να γίνουν, κάτι που είναι μέρος της συμβολικής γοητείας της.
Με αρκετή δημιουργική σκέψη, κάθε χώρος μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι καινούργιο και όμορφο.
