Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι σε 40 τετραγωνικά μέτρα χωράνε τέσσερις δεκαετίες;
Ένα εργαστήριο στα Μεσόγεια «κρύβει» έναν μικρό θησαυρό με πάνω από 300 ραδιόφωνα από την δεκαετία του 1930, του 1940 μέχρι και τη δεκαετία του 1960 που περιμένουν στωικά να ξαναζωντανέψουν και να γεμίσουν μελωδία, μουσική και τραγούδια τον προσωπικό «παράδεισο» του ηλεκτρονικού και συλλέκτη παλιών ραδιοφώνων και αντικειμένων, Κώστα Λένη, ο οποίος μίλησε στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για το πάθος του, την ραδιοφωνία.
«Από το 1978 ασχολούμαι με το ραδιόφωνο. Πάντοτε μου άρεσαν τα παλιά ραδιόφωνα. Είχα μεγάλη αγάπη», λέει.
Το πρώτο παλιό ραδιόφωνο το αποκτά το 1995 και έπειτα από μια παύση δεκατριών χρόνων, το 2008, αποφασίζει να ασχοληθεί εντατικά με την συλλογή, αλλά κυρίως με την επιδιόρθωση και «ανάσταση», όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά, των ραδιοφώνων μιας άλλης εποχής.
«Τότε άρχισα να κατεβαίνω στα παζάρια, στις υπαίθριες αγορές και να ψάχνω, να βλέπω τι μου αρέσει, να μαθαίνω τα μυστικά. Είναι ολόκληρη ιεροτελεστία όταν πας σε ένα παζάρι και ακολουθείς κάποιους κανόνες πριν αγοράσεις.
Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε Κυριακή πρωί ετοιμάζομαι και κατεβαίνω στο παζάρι, ερευνώ και μπορεί να αγοράσω ακόμη και τέσσερα κομμάτια. Έτσι, έφτασα να έχω στον χώρο μου, τακτοποιημένα σε ράφια πάνω από 300 ραδιόφωνα-αντίκες», τονίζει ο κ. Λένης.
Με αγάπη και πάθος συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες γύρω από το ραδιόφωνο, ενώ επισημαίνει ότι όσο περνά ο καιρός κι όσο περισσότερο ασχολείται και μελετά κάποιος, τόσο πιο εύκολα μπορεί να εκτιμήσει ένα συλλεκτικό και αυθεντικό κομμάτι.
«Συνεχώς προσπαθώ να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου, επισκέπτομαι μουσεία σχετικά με την ραδιοφωνία, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που ασχολούνται. Εξάλλου, γι αυτό το χόμπι εκτός από μεράκι πρέπει να έχεις και γνώσεις, να έχεις μυηθεί, έτσι ώστε να μην πέσεις σε παγίδες».
Η «ανάσταση» μιας εποχής
Ο κ. Λένης δεν είναι απλά ένας συλλέκτης, δεν μένει στην αγορά και συλλογή ενός ραδιοφώνου, καθώς «αυτό που πραγματικά με κάνει να ξεφεύγω, να περνάω καλά και να ξεχνιέμαι είναι όταν παίρνω ένα ραδιόφωνο και το ανοίγω ολόκληρο.
Το καθαρίζω, το επιδιορθώνω, επισκευάζω τυχόν βλάβες και με προσοχή το συναρμολογώ ξανά.
Ξαναγίνονται καινούργια. Όλα παίζουν κανονικά όπως αγοράστηκαν την πρώτη φορά. Εξάλλου, για μένα αυτή είναι η ουσία. Να αναστήσω μια πεθαμένη εποχή.
Μην ξεχνάμε ότι το ραδιόφωνο έπαιζε σε κάποιο σπίτι, το στόλιζε, το διακοσμούσε. Ήταν κουλτούρα, πολιτισμός, δεν ήταν ένα απλό αντικείμενο. Με αυτό γλεντούσαν κάποτε κάποιοι άνθρωποι, έκαναν γιορτή. Κάθε ραδιόφωνο έχει τη δική του προσωπικότητά, σχεδιασμό, χρώμα, χαρακτήρα και ύφος».
Τα πιο σπάνια ραδιόφωνα στην συλλογή του κ. Λένη είναι ένα ξύλινο Echophone από το 1926, ένα ραδιόφωνο από την εποχή του Μεσοπολέμου, αλλά και ένα ραδιόφωνο που χρονολογείται το 1939 κι έχει την σβάστικα του Ράιχ. «Και δεν σταματώ εδώ. Δεν υπάρχει όριο», λέει ο κ. Λένης. «Απλά γίνομαι πιο επιλεκτικός, πιο απαιτητικός. Τώρα πια ψάχνω κάτι πιο ιδιαίτερο για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον».
Όραμα ένα Μουσείο ραδιοφώνου
Όραμά του, να μετατρέψει κάποια στιγμή το εργαστήριό του σε ένα μικρό μουσείο παλιών ραδιοφώνων, ώστε να έχουν την ευκαιρία να δούνε όλα αυτά τα συλλεκτικά κομμάτια όσοι ενδιαφέρονται.
«Κυρίως όμως θα ήθελα να κάνω επισκέψεις σε σχολεία για να δείξω στους μαθητές όλα αυτά που έχω συγκεντρώσει, για να μάθουν ή ακόμη και να εμπνευστούν και να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο αν τους αρέσει όσο σε εμένα».
[ief]