Υπάρχουν μερικές αναμνήσεις που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό σαν λεκές από μελάνι σε ύφασμα. Όμως είναι απ’αυτούς τους λεκέδες που δεν σε ενοχλούν, γιατί σου θυμίζουν ευχάριστες και έντονες στιγμές της ζωής σου. Μια τέτοια ανάμνηση είναι για μας που το ζήσαμε, το Ροντέο, μια λέξη που στα μάτια μας είχε πάρει μυθικές διαστάσεις και νοηματικά είχε καταβροχθίσει κάθε άλλο λούνα παρκ.
Η πρώτη τοποθεσία του Ροντέο, όταν άνοιξε τα πολύχρωμα λαμπιόνια του στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν η λεωφόρος Συγγρού, στο ύψος του Ωνασσείου. Οι πιο παλιοί ενδεχομένως να το είχαν επισκεφτεί, για τους νεότερους, οι ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη “Το κορίτσι του λούνα παρκ” και “Σ’αγαπώ” απεικονίζουν το Ροντέο όπως ήταν εκείνη την εποχή.
Στη συνέχεια πήγε στη σημερινή είσοδο της μαρίνας του Αλίμου (τότε μπάζωμα, αριστερά των εκβολών του ρέματος Πικροδάφνης). Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μεταφέρθηκε στον Άλιμο, δίπλα από τη μαρίνα εκεί που ήταν αργότερα και για χρόνια το Ostria και πλέον το Penarrubia.
Το Ροντέο ήταν πόλος έλξης όχι μόνο για τους Νότιους αλλά και για τους κατοίκους όλης της Αθήνας. Ήταν ένας παράδεισος για τα παιδιά, ένα μοδάτο στέκι για τους νέους και παράλληλα σηματοδοτούσε την επιστροφή στην ανεμελιά για τους μεγαλύτερους. Τα παιδιά ξεσάλωναν, οι νέοι φλέρταραν και οι μεγάλοι ξαναγίνονταν παιδιά! Ολόκληρες οικογένειες γέμιζαν το Ροντέο κάθε Σαββατοκύριακο σε αυτό το μεγάλο πάρτι που παράσερνε τους πάντες στους ξέφρενους ρυθμούς του!
Στο κέντρο του Ροντέο, που χωριζόταν σε δυο μέρη με δύο ξεχωριστές εισόδους που ενώνονταν, υπήρχε μια ντισκοτέκ ονόματι fiji, που φαίνεται στην ταινία “Ρόδα τσάντα και κοπάνα Νο 2”. Οι σταρ του Ροντέο ήταν το χταπόδι, το ταψί χωρίς ζώνες ασφαλείας, που έπρεπε να κρατιέσαι με όλη σου τη δύναμη για να μη βρεθείς στο κέντρο, η μπαλαρίνα, το εντερπράιζ και το τελεφερίκ με καρέκλες που σε έκανε βόλτα σε όλο το λούνα παρκ. Φυσικά περνούσαμε και από τις υπόλοιπες ατραξιόν, όπως το λαβύρινθο, τη σκοποβολή, το τρενάκι του τρόμου και τα συγκρουόμενα.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από τότε (κι αυτές που υπάρχουν θα είναι καταχωνισμένες στα χρονοντούλαπα αναμνήσεων) αλλά το Ροντέο έχει κάνει το ντεπούτο του σε πολλές ταινίες της τότε εποχής. Η ταινία με τις περισσότερες σκηνές είναι “Ο γύρος του θανάτου”. Μερικές ακόμη ταινίες που έχουν γυρίσματα στο Ροντέο είναι το ¨Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν”, “Σατανάδες στα σχολεία”, “Έξοδος κινδύνου”, “Κλαδική εραστών”, “Κέρατο κομπίνα και λαγωνικά”, “Πανικός στα σχολεία”, “Μπότζο, το αστέρι του λούνα παρκ” και φυσικά η ταινία “Le Casse” (οι διαρρήκτες) του 1971 με τους Ομάρ Σαρίφ και Μπελμοντώ.
Δυστυχώς, το Ροντέο έκλεισε το ’87. Τότε κάποιοι μίλησαν για ναρκωτικά ή για καταγγελίες των γειτόνων. Οι αληθινοί λόγοι που έκλεισε όμως, ήταν αφενός ενα θανατηφόρο ατύχημα που έγινε το φθινόπωρο του ’86, όταν μια κοπέλα έπεσε απ’ το εντερπράιζ, ένα γεγονός που αμαύρωσε πολύ τη φήμη του Ροντέο, και αφετέρου το πολύ υψηλό ενοίκιο που έπρεπε να καταβάλει ο ιδιοκτήτης , κύριος Ρίμπας, στο δήμο. Ο ίδιος, μετά το κλείσιμο του Ροντέο, συνέχισε την επιχειρηματική του δραστηριότητα στη Βάρκιζα με το θρυλικό Ribas.
Σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά, το Ροντέο συνεχίζει να ζει… στις καρδιές μας, στις ανέμελες αναμνήσεις μας και στη σκέψη μας που καμιά φορά νοερά κινεί τα νήματα και ανάβουν ξανά τα φώτα στο Ροντέο, το ταψί αρχίζει να γυρίζει, η μουσική παίζει δυνατά και κόσμος τρέχει όλο χαρά να διασκεδάσει με τις ατραξιόν του, ακριβώς όπως παλιά.
Δείτε ένα όμορφο βίντεο με πλάνα από ταινίες που γυρίστηκαν στο χώρο του.
[nou-pou]