Εκεί που η ανθρώπινη ματιά και η ενσάρκωση της σκέψης σε πολιτισμό συνοδεύονται από την επιβλητική παρουσία του Ταΰγετου και την ελευθερία που αποπνέει η θέαση του Λακωνικού κάμπου.
Το αυτοκίνητό μας ακολούθησε την πινακίδα προς Γεράκι, λίγο πριν τη γέφυρα του ποταμού Ευρώτα και τη Σπάρτη. Ο άγνωστος “μικρός Μιστράς” μας περίμενε να τον ανακαλύψουμε.
Κτισμένο στα 330 μέτρα υψόμετρο στις δυτικές πλαγιές του Πάρνωνα το Γεράκι δεν είναι καθόλου ένα τυχαίο χωριό. Τα παλιά πέτρινα αρχοντικά σπίτια, τα μαγαζάκια του 19ου αιώνα, τα στενορούγια, η εντυπωσιακή είσοδος της οικίας Γεώργιου Μαρούδη του 1907 η οποία έχει αδελφοποιηθεί με την είσοδο του Παλάτσο Ντουρίνι στο Μπολονιάνο της Ιταλίας, υποδηλώνουν τη διαφορετική ταυτότητά του, αλλά δεν μαρτυρούν ούτε την αδιάλειπτη κατοίκησή του εδώ και 2.500 χρόνια, ούτε τα ενδιαφέροντα στοιχεία που συγκεντρώνει.
Το Γεράκι παραμένει ένας από τους πιο παραδοσιακούς οικισμούς της Λακωνίας
Για να τα ανακαλύψετε θα χρειαστεί να ανηφορίσετε προς την ακρόπολη για να δείτε τα ερείπια της πόλης Γερόνθραι, που φαίνεται ότι κατοικούνταν από την 3η χιλιετία π.Χ., να κατευθυνθείτε προς την έξοδο του χωριού για να θαυμάσετε το καλοδιατηρημένο μεσαιωνικό κάστρο που αποτέλεσε στήριγμα του Δεσποτάτου του Μυστρά και συμμετείχε ενεργά μέχρι και στην Επανάσταση και τέλος να περιπλανηθείτε στις γειτονιές του για να εντοπίσετε τις βυζαντινές εκκλησίες με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες που υπολογίζονται στις 30!
Τα μεσαιωνικό κάστρο με τις δεκάδες εκκλησιές στεφανώνει το χωριό
Ως τελευταία αλλά όχι λιγότερο σημαντικά, αφήσαμε τα περίφημα γερακίτικα κιλίμια που βραβεύτηκαν το 1873 από τη Διεθνή Εκθεση της Βιέννης με το αργυρό μετάλλιο για την ανθεκτικότητα και ποιότητά τους.
Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι υφαίνονται σε όρθιο αργαλειό, μια πρακτική που έχει εγκαταλειφθεί στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Σήμερα στο Γεράκι δουλεύει τον αργαλειό μόνο η Χρυσούλα Σταματοπούλου, που με πείσμα μετρά τους πόντους της και διαδίδει την παράδοση του τόπου.
