Καλύτερος συνοδοιπόρος, φίλος, εραστής από τον ίδιο σου τον εαυτό ποτέ δεν θα υπάρξει. Στην πόλη όπου ζεις, θυμήσου να έχεις πάντα ένα παγκάκι αγαπημένο, ένα παγκάκι με θέα, όπου θα σέρνεις κάθε φορά την ψυχή σου μέχρι εκεί, τις νύχτες τις πιο δύσκολες, τις ‘κρύες’ νύχτες της ψυχής σου, τις νύχτες της πιο μεγάλης μοναξιάς.
Θυμήσου να χαράζεις πάνω του τα όνειρα σου για να τα δεις να σβήνουν, να αλλοιώνονται, να μετουσιώνονται, να φθείρονται από τον χρόνο και κάποια άλλα που δεν είχες καν ποτέ φανταστεί να τα δεις να υλοποιούνται.
Να σέρνεις τον εαυτό σου μέχρι εκεί και να μην ξεχνάς να τον παρηγορείς. Να κλαις μαζί του για τα λάθη σου, για τις αστοχίες σου, για όσα τόλμησες και διαψεύστηκαν, αλλά και για όσα φοβήθηκες να τολμήσεις.
Για τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή σου και αποδείχθηκαν λίγοι, για άλλους που προσπέρασες ενώ άξιζαν πολλά.
Για όσα πίστεψες και προδόθηκες, για όσους σε πλήγωσαν, αλλά και για όσους πλήγωσες.
Για όσα ηθελημένα έκανες πως δεν έβλεπες, για όσο υπερτίμησες, για τον θυμό σου που κατέπνιξες ή που άφησες σε λάθος μονοπάτι να ξεχυθεί, για την αξιοπρέπεια σου που άφησες να ποδοπατηθεί ή για τα τείχη του εγωισμού σου που όρθωσες ψηλά, για την αγάπη σου που δεν εκτιμήθηκε από κάποιον, αλλά και για την ευκαιρία που δεν έδωσες ποτέ σε κάποιον να σε γνωρίσει.
Να τον παρηγορείς, να κλαις μαζί του και να τους συγχωρείς όλους και αυτούς που σε πόνεσαν και τον εαυτό σου που αφέθηκε απροστάτευτος. Να τους συγχωρείς όλους και προπαντός πάντα τον εαυτό σου.
Να τον αγαπάς τον εαυτό σου, να τον πηγαίνεις βόλτα, να του αγοράζεις όμορφα ρούχα, να του μιλάς όμορφα, να του αγοράζεις εμπνευσμένα βιβλία, να τον πηγαίνεις ταξίδια, να τον θρέφεις σωστά.
Και όταν τον αγαπήσεις πραγματικά θα μάθεις να απαιτείς κοντά του μόνο ανθρώπους που θα θρέφουν και την ψυχή του. Τίποτα λιγότερο από αυτό. Καλύτερος συνοδοιπόρος, φίλος, εραστής από τον ίδιο σου τον εαυτό ποτέ δεν θα υπάρξει …
«…Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στον θάνατο…» Γιάννης Ρίτσος