Χωρίς αμφιβολία, η Ιαπωνία είναι μια πραγματικά συναρπαστική χώρα. Οι Ιάπωνες δεν σταματάνε ποτέ να εντυπωσιάζουν τον υπόλοιπο κόσμο με την επιμονή τους, τον αυτοέλεγχο τους, τις προσπάθειές τους να ζουν σε αρμονία με την φύση και το αίσθημα της ενότητας και της εθνικής ταυτότητας. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα προτερήματα, που έχουν αναπτύξει οι Ιάπωνες.
Εκτός από τα παραπάνω, οι Ιάπωνες έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα και με την σωστή ανατροφή των παιδιών.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που βλέπει κάθε επισκέπτης στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου είναι το αξιοσημείωτο επίπεδο κατανόησης μεταξύ των γενεών. Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση, ότι τα παιδιά στην Ιαπωνία δεν έχουν ποτέ ξεσπάσματα. Μια από τις αιτίες αυτής της κατάστασης είναι η παράδοση αιώνων, που αναγκάζει τους γονείς να κρατούν πολύ κοντά τους τα μικρά παιδιά τους.
Από αμνημονεύτων χρόνων, οι μητέρες στην Ιαπωνία καταφέρνουν να πηγαίνουν καθημερινά στην δουλειά τους και να φροντίζουν τα παιδιά τους. Παλαιότερα, οι μητέρες συνήθιζαν να δένουν τα μωρά τους στο σώμα τους με την βοήθεια ενός ειδικού φύλλου. Καθώς, κουβαλούσαν τα παιδιά τους παντού μαζί τους, τους εξηγούσαν ό,τι έκαναν. Αυτό βοηθούσε τα παιδιά να αναπτύξουν την αίσθηση, ότι είναι μέρος της καθημερινής ζωής της οικογένειας τους από πολύ μικρή ηλικία. Ως αποτέλεσμα, πολλές φορές τα παιδιά μάθαιναν να μιλάνε πριν αρχίσουν να περπατάνε.
Ακόμα και σήμερα, οι μητέρες στην Ιαπωνία κουβαλούν μαζί τους τα παιδιά τους, δεμένα στην πλάτη ή το στομάχι τους, όπου και αν πάνε.
Συνήθως, τα παιδιά στην Ιαπωνία περνάνε τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής τους στο σπίτι με την μητέρα τους, πριν πάνε στο νηπιαγωγείο. Υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί στην Ιαπωνία, αλλά οι περισσότεροι προτιμούν να φροντίζουν τα παιδιά τους στο σπίτι τους. Επίσης, δεν είναι αποδεκτό να προσέχουν οι παππούδες τα εγγόνια τους.
Από πολύ μικρή ηλικία, τα παιδιά στην Ιαπωνία μαθαίνουν να είναι πολύ προσεχτικά με τα συναισθήματα, είτε τα δικά τους, είτε των άλλων, είτε ακόμα και αντικειμένων. Για παράδειγμα, αν ένα αγόρι στην Ιαπωνία πιάσει πολύ άγαρμπα και με θράσος το αγαπημένο του αυτοκίνητο, η μητέρα του δεν θα τον επιπλήξει, επειδή είχε άσχημη συμπεριφορά. Αντίθετα, θα του πει: “Βλέπεις τι έκανες; Αυτό το παιχνίδι τώρα πονάει!”
Στην Ιαπωνία, οι μητέρες δεν κουβαλάνε απαραίτητα όλο το βάρος της ανατροφής των παιδιών. Οι μπαμπάδες είναι εξίσου πρόθυμοι να βοηθήσουν και να περάσουν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν με τα παιδιά τους. Τα παιδιά στην Ιαπωνία ουσιαστικά μεγαλώνουν μέσα σε ένα γεμάτο αγάπη περιβάλλον και γονική προσοχή. Οι γονείς αποφεύγουν να φωνάζουν στα παιδιά τους, πόσο μάλλον να εφαρμόσουν άλλες μορφές τιμωρίας. Ταυτόχρονα, τα παιδιά αυτά έχουν την τάση να αισθάνονται πραγματικές τύψεις, όταν κάνουν κάτι που μπορεί να αναστατώσει τους γονείς τους.
Από την πρώιμη παιδική ηλικία, τα παιδιά στην Ιαπωνία μαθαίνουν την σημασία του να μην προκαλούν ενοχλήσεις στους άλλους ανθρώπους, να είναι ευγενικοί και να περιμένουν και οι άλλοι να είναι ευγενικοί σε αντάλλαγμα. Στην Ιαπωνική κουλτούρα είναι συνηθισμένο η δυσαρέσκεια να εκφράζεται αποκλειστικά με το βλέμμα και τον τόνο της φωνής. Γι’ αυτό ακριβώς τα παιδιά στην Ιαπωνία προσπαθούν διαρκώς να αποκρυπτογραφούν τα μη λεκτικά μηνύματα των γονιών τους.
Τα παιδιά στην Ιαπωνία δεν αισθάνονται σε καμία περίπτωση την έλλειψη της γονεϊκής αγάπης και φροντίδας. Από πολύ μικρή ηλικία μαθαίνουν τις αρχές του να ζεις σε μια κολεκτιβιστική κοινωνία. Σίγουρα, αυτό το σύστημα ανατροφής διαφέρει πολύ από αυτά που χρησιμοποιούνται σε άλλες χώρες. Για μερικούς μπορεί να φαίνεται ακόμα και αντιφατικό. Ωστόσο, είναι ένα σύστημα ανατροφής δοκιμασμένο στον χρόνο, που ανατρέφει πειθαρχημένους και υπεύθυνους πολίτες.