Χρονολογία: 2016
Ώρα: Περασμένη
Προορισμός: Θεσσαλονίκη
Τι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό όταν ακούς Θεσσαλονίκη; Νομίζω πως όλοι σκεφτόμαστε το ίδιο. Αριστοτέλους, Καμάρα, Λευκός Πύργος. Το ξέρεις πως σχηματίζουν ένα νοητό τρίγωνο; Τρία βασικά σημεία αναφοράς της νύφης του Θερμαϊκού που το καθένα συμβάλλει με τον τρόπο του στη δημιουργία μιας ερωτικής ατμόσφαιρας κι ενός περίεργου ερωτικού τριγώνου που δεν αφήνει να του ξεφύγει κανείς.
Αν δε ζεις εδώ κι ήρθες ως επισκέπτης, τ’ όνειρό σου είναι να ζούσες εδώ μόνιμα. Αν μόλις επέστρεψες στο σπίτι σου, ξέρεις πολύ καλά πως δε θα μπορούσες να ζήσεις πουθενά αλλού. Κι αν έζησες κάποτε στη Θεσσαλονίκη, δε θα καταφέρεις ποτέ να την ξεπεράσεις.
Πάντα θα γυρίζεις πίσω κι αυτό το πισωγύρισμα θα ‘ναι απ’ τα αγαπημένα σου. Θα τη θυμάσαι όπως θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα, με χαμόγελο κι ενθουσιασμό.
Επόμενη στάση: Πλατεία Αριστοτέλους
Μια πλατεία γεμάτη ζωντάνια, με ανθρώπους όλων των ηλικιών ν’ απολαμβάνουν τη μαγεία της. Όμορφη απ’ το άγαλμα του Βενιζέλου μέχρι την παραλία. Εκεί θα δεις ζευγαράκια στα παγκάκια να μαλώνουν στ’ όνομα του έρωτά τους, θα δεις περιστέρια, πολλά περιστέρια, επιβλητικά διατηρητέα κτίρια, τις χαρακτηριστικές μπορντό κολώνες.
Θα δεις μπαλόνια, θα δεις σκέιτερς, θα δεις θάλασσα. Κι αν κάνεις λίγη ησυχία, θ’ ακούσεις την καρδιά της πόλης να χτυπάει στο ρυθμό της μουσικής των street artists που φιλοξενεί και κρατάει στη μεγάλη αγκαλιά της.
Αυτή η πλατεία δε μοιάζει με καμιά άλλη στον κόσμο στην αισθητική αλλά και την ατμόσφαιρα. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο σκοπός της είναι να φέρνει ανθρώπους κοντά. Αυτό γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να την περπατήσεις και να μη δεις τουλάχιστον ένα γνωστό σου πρόσωπο, να μη σου σκάσει ένα χαμόγελο κάποιος ξένος.
Έχοντας το σχήμα διάσημου μπουκαλιού βότκας μπορεί να πάρει δικαιωματικά τον τίτλο της μεθυστικής πλατείας, αυτής που ζαλίζει τους επισκέπτες και τους κατοίκους της με τη γοητεία και το μυστήριό της.
Επόμενη στάση: Καμάρα
Αν η Πλατεία Αριστοτέλους είναι λοιπόν μεθυστική, η Καμάρα είναι η φίλη που ήπιε λίγο παραπάνω και της αρέσει να αγκαλιάζει κόσμο και να τραγουδάει πάνω στα τραπέζια. Θεσσαλονικείς ή μη, όλοι γνωρίζουν πως η Καμάρα είναι το κλασικό σημείο συνάντησης στη συμπρωτεύουσα.
Δεν υπάρχει πρώτο ραντεβού που να μην ξεκίνησε απ’ την Καμάρα και δεν υπάρχουν φίλοι που δε χάθηκαν ψάχνοντας ο ένας τον άλλον μέχρι να καταλάβουν πως όταν λες ραντεβού στην Καμάρα ναι, εννοείς ακριβώς κάτω απ’ την Καμάρα κι όχι απέναντι, ούτε δίπλα στο προποτζίδικο, ούτε στη στάση του λεωφορείου, ούτε στην κρεπερί στη Ναυαρίνου.
Όλοι αγαπάνε την Καμάρα, γιατί είναι μια ανάσα μακριά απ’ τα Πανεπιστήμια κι όλα τα κρασάδικα των σκοτεινών στενών της Ροτόντας. Σ’ αυτό το σημείο της πόλης θα δεις κατά βάση νέο κόσμο, θα δεις φοιτητές, θα δεις όμορφα παράξενους ανθρώπους που ξέρουν να διασκεδάζουν και ν’ ακούνε τη μουσική της Θεσσαλονίκης μέσα από τ’ αυτιά των γύρω τους. Εδώ ξεκινάνε όλα.
Κι εδώ είναι δυνατά όλα. Πορείες, διαμαρτυρίες, αγάπες, γνωριμίες. Εδώ ο χρόνος σταματάει κι ο θεσσαλονικιώτικός μας αέρας παίρνει όλα τ’ άσχημα μακριά και τα κάνει να περνάνε. Εδώ ρίχνουμε τα φιλιά μας, τα «σ’ αγαπώ» μας, τα «αντίο» μας. Εδώ ζητάμε συγγνώμη.
Επόμενη στάση: Λευκός Πύργος
Το τρίγωνο της μαγείας κλείνει με τον επιβλητικό Λευκό Πύργο. Ο Λευκός Πύργος είναι λοιπόν για το σβήσιμο, σαν μπύρα μετά από βραδιά με πολύ αλκοόλ. Είτε διαλέξεις να τον επισκεφτείς το χάραμα, είτε αποφασίσεις ν’ απολαύσεις μαζί του το ηλιοβασίλεμα, το μόνο σίγουρο είναι πως θα βρεθείς να χαζεύεις μια ζωγραφιά με γαλάζια χρώματα.
Θα δεις κόσμο να παίζει χαρτιά, θα δεις ποδήλατα κι άμαξες με άλογα, ζευγαράκια μεγαλύτερης ηλικίας χεράκι-χεράκι, καράβια-μπαρ. Και θάλασσα. Απέραντη θάλασσα.
Αν δεν έχεις ανέβει ποτέ στην κορυφή του Λευκού Πύργου, πρέπει να ξέρεις πως αυτή η κορυφή δεν είναι για όλους. Αρχικά, έχει πολύ περπάτημα και μπορεί να λαχανιάσεις. Πέρα απ’ αυτό όμως, μιλάμε για μια θέα που είναι πρακτικά αδύνατο να μη σου κλέψει την καρδιά.
Όσες φωτογραφίες και να βγάλεις δε θα ‘ναι ποτέ αρκετές για ν’ αποτυπώσουν αυτήν την ομορφιά. Κανένα άλλο τοπίο δε θα μπορέσει να σ’ αιχμαλωτίσει με τον ίδιο τρόπο και θα εύχεσαι να μπορούσες να γίνεις κι εσύ ένα κομμάτι του, να χαθείς στο χάος του και να μάθεις τα μυστικά του.
Αυτό είναι λοιπόν το τρίπτυχο της μαγείας της Θεσσαλονίκης που αγαπάμε, γιατί αυτή η πόλη είναι η παρέα που όλοι θέλουμε να έχουμε τις βροχερές μέρες αλλά και τις ηλιόλουστες.
Το λένε όσοι τη ζουν καθημερινά, αλλά κυρίως όσοι την έζησαν για λίγο κι αυτό το λίγο τους άλλαξε τη ζωή. Αυτό γιατί αυτή ξέρει πολύ καλά να δημιουργεί αξέχαστες εμπειρίες και να σε κάνει να νιώθεις σαν να είσαι στο σπίτι σου ή μάλλον στο σπίτι που ονειρεύεσαι να έχεις κάποτε.
Κι αν έρθεις έστω και μια φορά στη Θεσσαλονίκη να ‘σαι βέβαιος πως θα την αγαπήσεις σαν μικρό παιδί και θα εύχεσαι όταν μεγαλώσεις να μπορείς να την αποκαλείς σπίτι σου.
Ελίνα Ανδρεάδου για το pillowfights.gr