Αυτό το μικρό κορίτσι είχε βγει μαζί με την μαμά του για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια, όταν παρατήρησε το μικρό λυπημένο αγόρι. Αυτό που ακολούθησε πραγματικά θα σας συγκινήσει!
Έκανα κάτι ψώνια της τελευταίας στιγμής σε ένα κατάστημα με παιχνίδια και αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στον διάδρομο με τις Barbie, για να πάρω ένα δώρο στην ανιψιά μου. Στον διάδρομο αυτό ήταν ένα κοριτσάκι, που κοίταζε με ενθουσιασμό τις κούκλες, κρατώντας σφιχτά στο χέρι της κάποια χρήματα. Όταν έβλεπε κάποια κούκλα που της άρεσε, ρωτούσε τον μπαμπά της αν έφταναν τα χρήματα που είχε για να την αγοράσει.
O μπαμπάς της απαντούσε “ναι”, αλλά εκείνη συνέχιζε να ψάχνει και να ρωτάει, αν της έφταναν τα χρήματα. Καθώς, κοιτούσε τις κούκλες, παρατήρησε ένα αγοράκι που κοιτούσε τον διάδρομο με τα παιχνίδια Πόκεμον. Τα ρούχα του φαινόντουσαν φθαρμένα και φορούσε ένα μπουφάν τουλάχιστον δυο νούμερα μικρότερο. Και εκείνος κρατούσε χρήματα στα χέρια του, αλλά δεν πρέπει να ήταν περισσότερα από 5 δολάρια. Ήταν και εκείνος μαζί με τον μπαμπά του και κοιτούσε τα βιντεοπαιχνίδια των Πόκεμον. Κάθε φορά που έπιανε στα χέρια ένα παιχνίδι, κοιτούσε τον μπαμπά του και εκείνος του έλεγε “όχι”.
Το μικρό κορίτσι είχε ήδη διαλέξει την κούκλα που ήθελε να πάρει. Μια τόσο όμορφη και λαμπερή κούκλα, που κάθε μικρό κορίτσι θα ήθελε να έχει. Ωστόσο, είχε σταματήσει και παρακολουθούσε την συζήτηση του αγοριού με τον μπαμπά του. Το αγόρι είχε αφήσει, εμφανώς απρόθυμα, το βιντεοπαιχνίδι και είχε πάρει κάτι που έμοιαζε με βιβλίο με αυτοκόλλητα. Στην συνέχεια, εκείνος και ο μπαμπάς του κατευθύνθηκαν προς τους άλλους διαδρόμους του καταστήματος.
Το κοριτσάκι έβαλε την Barbie της πίσω στο ράφι και έτρεξε στον διάδρομο με τα Πόκεμον. Ενθουσιασμένη πήρε το παιχνίδι που βρισκόταν στην κορυφή των άλλων και έτρεξε προς τα ταμεία, αφού είχε συνεννοηθεί πρώτα με τον μπαμπά της. Πήρα και εγώ αυτά που ήθελα να αγοράσω και μπήκα στην σειρά από πίσω τους. Εκείνη την στιγμή, προς έκπληξη του μικρού κοριτσιού το αγοράκι και ο μπαμπάς του, μπήκαν στην σειρά ακριβώς από πίσω μου.
Αφού πλήρωσε για το παιχνίδι και το έβαλε σε μια σακούλα, το κοριτσάκι πλησίασε την ταμία και της ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Η ταμίας χαμογέλασε και έβαλε την σακούλα με το παιχνίδι κάτω από το ταμείο.
Είχα, μόλις, πληρώσει τα πράγματα που ήθελα να πάρω και έφτιαχνα τα πράγματα μέσα στην τσάντα μου, όταν το αγόρι μαζί με τον μπαμπά του έφτασαν στο ταμείο. Εκείνη την στιγμή η ταμίας, έβγαλε την σακούλα και είπε στο αγοράκι: “Συγχαρητήρια, είσαι ο εκατοστός πελάτης μου για σήμερα και κερδίζεις ένα βραβείο!” Αμέσως, του έδωσε την σακούλα και το αγόρι δεν πίστευε στα μάτια του. “Ήταν ακριβώς αυτό ήθελα”, είπε.
Το μικρό κορίτσι μαζί με τον μπαμπά του στέκονταν στην πόρτα καθ’ όλη την διάρκεια και είδα το πρόσωπό της το πιο μεγάλο, όμορφο και λαμπερό χαμόγελο που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Έπειτα βγήκαν έξω από το μαγαζί και τους βγήκα και εγώ μαζί τους. Καθώς πλησίαζα στο αυτοκίνητό μου, άκουσα τον μπαμπά της μικρής να την ρωτάει, γιατί το έκανε και δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου την απάντηση που του έδωσε.
“Μπαμπά, δεν ήθελαν η γιαγιά και ο παππούς να αγοράσω κάτι που θα με έκανε χαρούμενη;”
“Φυσικά και ήθελαν, αγάπη μου”, της απάντησε.
“Μόλις το έκανα, λοιπόν”, απάντησε το μικρό κοριτσάκι.
Και μετά έτρεξε χαρούμενη προς το αυτοκίνητο. Το χαμόγελό της τα έλεγε όλα. Προφανώς, είχε δώσει μόνη της την απάντηση στην ερώτηση: “Έχω αρκετά;”
Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή που αντίκρισα το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων σε εκείνο το κατάστημα με τα παιχνίδια. Το μικρό αυτό κορίτσι, καταλαβαίνει περισσότερα για το πραγματικό νόημα των εορτών από ότι οι περισσότεροι ενήλικες που γνωρίζω.