Ο μινιμαλισμός με έχει αλλάξει. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα απλό ταξίδι να έχω όσο γίνεται λιγότερα υλικά αγαθά, έχει αλλάξει δραστικά την γνώμη που έχω για τον εαυτό μου και για τον κόσμο γύρω μου.
Μία από τις πιο σημαντικές αλλαγές είναι η επανεκτίμηση μου για το πώς η κοινωνία καθορίζει την επιτυχία. Πολύ συχνά, χαρακτηρίζονται ως “πετυχημένοι” αυτοί που ξοδεύουν και κρατούν τους περισσότερους πόρους για τον εαυτό τους.
Αλλά αυτό είναι πραγματικά λυπηρό. Κάποιοι από τους καλύτερους ανθρώπους που γνωρίζω δεν θα χαρακτηρίζονταν πετυχημένοι, σύμφωνα με τον σύγχρονο ορισμό της “επιτυχίας”. Και αυτό επειδή έχουν αποφασίσει να μην εστιάζουν στην συγκέντρωση υλικών αγαθών.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά σπάνιοι ή τουλάχιστον δεν παίρνουν την εκτίμηση που τους αξίζει. Αντίθετα, είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας η πεποίθηση να εκτιμούμε και να θαυμάζουμε επιφανειακά πράγματα. Εξαιτίας αυτού, πολλοί άνθρωποι συμβιβάζουν τα όνειρά τους για λίγη πρόσκαιρη “επιτυχία”.
Νομίζω, ότι πρέπει να σταματήσει πια αυτή η κατάσταση και για τον λόγο αυτό συγκέντρωσα μια λίστα με τα πράγματα που δεν πρέπει πια να μας εντυπωσιάζουν.
- Η μάρκα των ρούχων: Οι παρασκευαστικές τεχνικές είναι σημαντικές. Το ίδιο ισχύει για την ποιότητα και την εφαρμογή. Ποτέ δεν θα καταλάβω, γιατί είναι τόσο σημαντικό το όνομα που αναγράφεται στον εσωτερικό ή πολλές φορές και στο εξωτερικό μέρος του ρούχου. Πολύ συχνά, οι άνθρωποι πληρώνουν μια μικρή περιουσία για να γίνουν ουσιαστικά μια κινητή διαφήμιση. Δεν εντυπωσιάζομαι πια από την μάρκα που υπάρχει πάνω στην μπλούζα, στο παλτό ή στο ρολόι σας. Αντίθετα, θαυμάζω εκείνους που παραμένουν διαχρονικοί, όσες μόδες και αν περάσουν και εντυπωσιάζουν με τον χαρακτήρα τους.
- Ο αριθμός των καρατίων στα κοσμήματα: Ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στο καινούργιο μου βιβλίο “ Μόνο αυτά που έχουν σημασία: τα οφέλη του να έχεις λιγότερα”, αφηγείται την ιστορία του Bryan και της Nicole. Ο Bryan και η Nicole ήταν 5 χρόνια παντρεμένοι και συνέχιζαν να κάνουν καθημερινά θυσίες για να αποπληρώσουν το δάνειο που είχαν πάρει για τον γάμο τους, το περισσότερο από το οποίο σπαταλήθηκε στο δαχτυλίδι της Nicole. Πολλοί μπορεί να προσέξουν ένα πανάκριβο δαχτυλίδι, αλλά λίγοι είναι αυτοί που θα δώσουν σημασία.
- Η τιμή του αυτοκινήτου: Ο σκοπός κάθε οχήματος είναι να μεταφέρει με ασφάλεια και αξιοπιστία τους ανθρώπους, που μετακινούνται μέσα σε αυτό. Τα πολυτελή και γρήγορα αυτοκίνητα, όμως, έχουν άλλο κίνητρο. Σκοπός τους δεν είναι πλέον η μεταφορά. Συχνά, αποτελούν την ανάγκη μας να επιδείξουμε την επιτυχία μας και να γίνουμε το επίκεντρο της προσοχής. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εντυπωσιάσει κάποιον άγνωστο για 30 δευτερόλεπτα, όσο είσαι σταματημένος σε ένα κόκκινο φανάρι.
- Τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού σου: Τα σπίτια παρέχουν καταφύγιο και σταθερότητα. Αντιπροσωπεύει την επένδυση μας τόσο οικονομικά όσο και στην γειτονιά. Κατά την διάρκεια της ζωής μου είχα στην ιδιοκτησία μου αρκετά σπίτια (ένα κάθε φορά) και έχω γευτεί την εμπειρία της περηφάνιας που προέρχεται από το να μπορείς να παρέχεις ένα όμορφο και ασφαλές σπίτι για την οικογένειά σου. Πριν από κάποια χρόνια, όμως, επιλέξαμε σκόπιμα να αγοράσουμε ένα μικρότερο σπίτι. Είναι μια απόφαση, που δεν έχω μετανιώσει. Ακόμα και σήμερα, όποτε περνάω έξω από ένα μεγάλο σπίτι, σκέφτομαι πόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε στο μικρό μας σπίτι.
- Το μέγεθος του τραπεζικού σου λογαριασμού: Το απόλυτο μέτρο της επιτυχίας στον σύγχρονο κόσμο είναι η προσωπική περιουσία. Παρεμπιπτόντως, δεν είμαστε οι μόνοι, που το εφαρμόζουμε αυτό, αφού ισχύει σε κάθε κοινωνία από την αρχή του κόσμου. Αλλά, αρχίζω και αναρωτιέμαι αν έχουμε χρησιμοποιήσει το λάθος μέτρο. Ίσως, το ποσό του τραπεζικού λογαριασμού να μην είναι η καλύτερη μέτρηση της επιτυχίας. Αντίθετα, ίσως το καλό που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας είναι το πραγματικό μέτρο της επιτυχίας.
- Το μοντέλο του κινητού: Τις προάλλες ήμουν σε ένα πάρκο μαζί με τα παιδιά μου και κάποιους φίλους τους. Μια από τις πιο επαναλαμβανόμενες συζητήσεις, που έχω κρυφακούσει είναι ο συνεχής ανταγωνισμός τους για προϊόντα τεχνολογίας. “Ποιο iPhone έχεις; Μάντεψε, ποιος πήρε καινούργιο iPad;” Ήταν, πραγματικά, σοκαριστικό να ακούω παιδιά ηλικίας 10 ετών να τσακώνονται για ηλεκτρονικές συσκευές. Όσο και αν ήθελα εκείνη την στιγμή να τα μαλώσω και να τους διορθώσω, θυμήθηκα, ότι και οι ενήλικες δεν διαφέρουμε από αυτό. Αν δεν συγκρίνουμε κινητά τηλέφωνα, θα συγκρίνουμε υπολογιστές ή τηλεοράσεις.
- Η ηλικία συνταξιοδότησης: Η συνταξιοδότηση αποτελεί τον υπέρτατο στόχο για τους περισσότερους ανθρώπους. Δυστυχώς, αυτό δημιουργεί μια στάση που μας απομακρύνει συνεχώς από τον τελικό στόχο. Θεωρώ, ότι η προσέγγιση αυτή είναι κοντόφθαλμη και αδυνατεί να αναγνωρίσει την εκπλήρωση που βρίσκουμε σε αυτό. Εκτός αυτού, η ηλικία που θα πάρει κάποιος σύνταξη καθορίζεται από ένα σωρό ακόμη παράγοντες, πολλούς από τους οποίους δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Και να μην αναφερθώ καν σε εκείνους, που εργάζονται μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, επειδή έχουν χρησιμοποιήσει τις οικονομίες τους, για να ευνοήσουν άλλους.
- Οι φωτογραφίες στα social media: Σχεδόν όλοι ανεβάζουν κολακευτικές φωτογραφίες του εαυτού τους και των εμπειριών τους στα κοινωνικά δίκτυα. Καινούργια ρούχα, ταξίδια, εστιατόρια και η λίστα παραμένει ατελείωτη. Αυτές οι φωτογραφίες, όμως, απεικονίζουν μόνο ένα κομμάτι της καθημερινότητας, το πιο διασκεδαστικό. Κατηγορούμε το Photoshop για τις φωτογραγίες της ανέγγιχτης τελειότητας, ενώ την ίδια ώρα κάνουμε Photoshop την ζωή μας για να την ανεβάσουμε στο Facebook.
Ας σταματήσουμε να εντυπωσιάζουμε τους άλλους με τα πράγματα που έχουμε στην κατοχή μας και ας ξεκινήσουμε να τους εμπνέουμε από τον τρόπο που ζούμε την ζωή μας.