Υπάρχουν στιγμές που έχεις ζήσει, που σίγουρα θα ήθελες να διαγράψεις απ’ τη μνήμη σου. Μαύρες και άκαμπτες. Στιγμές που είχες χάσει το «είναι» σου, την αυτοπεποίθησή σου, το χαρούμενο παιδί που επιμελώς κρύβεις μέσα σου. Η μελαγχολία σε είχε καταβάλει, είχες ξεχάσει πως είναι να χαμογελάς κι όταν σου έλεγαν κάτι αστείο, γελούσες κάνοντας μεγάλη προσπάθεια. Είχες κλειστεί στον εαυτό σου. Ξυπνούσες το πρωί και κάθε φορά που κοιτούσες τον καθρέφτη, έβλεπες εκείνους τους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια σου, που μαρτυρούσαν τη φρικτή νύχτα αϋπνίας που είχες περάσει.
Εκεί, μεταξύ αγνώστων, φανέρωνες τον πόνο σου, δε σε ένοιαζε να κλάψεις, δε σε ενδιέφερε αν θα σε δουν. Μόνος κι άγνωστος. Μέτρησες αμέτρητα σκαλοπάτια και πλακάκια πεζοδρομίων, χάζεψες άπειρα φύλλα δέντρων και γραμμές οδοστρωμάτων κατά τη διάρκεια οδικών διαδρομών. Δεν κατάφερες να ξεχάσεις. Μόνο καμιά φορά, μέσα σ’ αυτή τη μαυρίλα, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να σε βλέπουν να χαμογελάς.
Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι κάθε μέρα σου έλεγαν ένα αστείο, προσπαθούσαν να σε κάνουν, έστω για μια στιγμή, χαρούμενο. Σου έλεγαν μια μαλακία κοινώς, ένα ανεκδοτάκι, ένα πειρακτικό σχόλιο, σου έστελναν μια ατάκα, η οποία μπορεί να ήταν τελείως κουλή, να μη σε αφορούσε καθόλου, σε έκανε όμως να ξεχνάς, να αφήνεσαι και να γελάς. Αυτός ήταν ο στόχος της.
Οι άνθρωποι αυτοί, είναι σαν ακατέργαστα διαμάντια. Δεν είναι ευκόλως αναγνωρίσιμοι. Είναι δίπλα σου και δεν τους αντιλαμβάνεσαι, γιατί έχεις συνηθίσει την παρουσία τους. Είναι μέρος της καθημερινότητάς σου και είναι αυτοί, που σου φτιάχνουν τη μέρα!
Όταν είσαι στις μαύρες σου, λοιπόν, έρχονται αυτά τα διαμαντάκια κι αρχίζουν να φωτίζουν το μέσα σου. Λίγο-λίγο εκπέμπουν τη λάμψη τους, μέχρι η ψυχή σου να πάρει λίγο απ’ το φως τους και ν’ αρχίσει να λάμπει ξανά.
Δεν είναι εκπληκτικό, πώς τρέφεται η ψυχή μας απ’ τη χαρά, πώς αναζωογονείται η φύση μας απ’ το γέλιο, πώς ξαναγεννιόμαστε απ’ τις στάχτες μας, όταν τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα μας! Το άξιο θαυμασμού, όμως, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, σου προσφέρουν ανιδιοτελώς χαρά και δεν αποζητούν κάτι ως αντάλλαγμα.
Το κάνουν γιατί έτσι είναι! Αγαπούν τη ζωή και θέλουν να βλέπουν χαμογελαστά άτομα. Έχουν μάθει να σκορπούν γύρω τους το γέλιο και να δημιουργούν ένα ευχάριστο κλίμα, είτε στην παρέα, είτε στο χώρο εργασίας. Έτσι που κυριολεκτικά μπορείς να ξεστομίσεις: «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»!
Έχουν πάντα τον τρόπο τους να σε ξεκλειδώνουν, όσες κλειδαριές και να ‘χεις βάλει στην καρδιά σου. Πάντα σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα, ακόμη και στη χειρότερή σου μέρα!
Έχουν να σου πουν μια καλή κουβέντα για κάθε αξιόλογη προσπάθεια που έκανες, να σε παρηγορήσουν με ένα «Δεν πειράζει τσακάλι μου», όταν δεν τα κατάφερες στην επίτευξη ενός στόχου σου, να σου λένε «μπράβο» στα μικρά, να σε ενθαρρύνουν να κάνεις βήματα, να χαίρονται με τη χαρά σου και να είναι «εκεί» με το που θα γυρίσεις το βλέμμα σου για να τους ψάξεις.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι γεμάτοι, ολοκληρωμένοι, ακομπλεξάριστοι, τα έχουν καλά με το μέσα τους. Δεν έχουν ανασφάλειες κι αν έχουν, δεν τις βγάζουν στον άλλο. Εκπέμπουν θετικότητα, η αύρα τους είναι ζεστή, τα μάτια τους σπινθηροβόλα, είναι ενεργητικοί και με βροντερό γέλιο! Σου μεταδίδουν συναισθήματα ευφορίας και κάνεις μαζί τους ψυχολογικά push ups! Έχουν πάρει πολλή αγάπη και στη χαρίζουν κάνοντάς σε χαρούμενο.
Όσα προβλήματα και προβληματισμοί κι αν κατακλύζουν τη ζωή μας, η μιζέρια δεν είναι λύση. Η περιφρόνηση του εαυτού μας και η καταστολή της ευτυχίας μας για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, μετά από σκληρές εποχές, είναι η χείριστη επιλογή για μια υγιή ψυχολογία. Δε φτάνει να είμαστε υγιείς σωματικά, πρέπει να φροντίζουμε και για την υγεία της ψυχής μας.
Οι άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε είναι φάρμακο, είναι το αντίδοτο στις καταθλιπτικές μας τάσεις. Βρείτε τους, αναγνωρίστε τους, χαμογελάστε τους, αγκαλιάστε τους και πείτε τους ένα μεγάλο «ευχαριστώ»! Αν έχουν κάνει εσάς κι άλλους τόσους ευτυχισμένους, έστω και για μια στιγμή, οι ίδιοι αξίζει να είναι ευτυχισμένοι για μια ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Νάννου: Πωλίνα Πανέρη – pillowfights.gr