Πιστεύετε στο κάρμα; Διαβάστε αυτή την υπέροχη ιστορία για να δείτε πως οι άνθρωποι που βοηθούν κάποιον μπορούν να κάνουν την μεγάλη διαφορά στην ζωή του.
Μια μέρα ένας άνδρας είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα στο δρόμο. Μέσα στο λιγοστό φως της ημέρας αυτός κατάλαβε ότι η γυναίκα χρειαζόταν βοήθεια. Παρκάρισε λοιπόν μπροστά από την Mercedes της γυναίκας.
Αυτή αν και χαμογελούσε, ήταν ανήσυχη αφού δεν ήξερε γιατί σταμάτησε αυτός. Είχε περάσει μισή ώρα και κανείς άλλος δεν είχε σταματήσει μέχρι τώρα. Μήπως της έκανε κακό; Δεν φαινόταν ασφαλής. Φαινόταν φτωχός και πεινασμένος.
Ο άνδρας μπορούσε να δει ότι ήταν τρομαγμένη καθώς στεκόταν εκεί μέσα στο κρύο. Ήξερε πως ένιωθε. Ήταν η παγωνιά που μόνο ο φόβος σε κάνει να νιώθεις.
Ο άνδρας της είπε: ‘Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω, κυρία. Γιατί δεν περιμένετε στο αυτοκίνητο που είναι ζεστά; Το όνομά μου είναι Bryan Anderson.’
Λοιπόν, απλά την είχε πιάσει λάστιχο, αλλά για την ηλικιωμένη αυτό ήταν ήδη τρομερό. Γρήγορα ο άνδρας κατάφερε να βρει τον γρύλο και σύντομα άλλαξε το λάστιχο. Αλλά λερώθηκε και τα χέρια του πόνεσαν.
Καθώς έσφιγγε τα μπουλόνια η κυρία κατέβασε το τζάμι και του είπε ότι ήταν από το Saint Luis και ότι ήταν περαστική από εκεί και δεν είχε λόγια για να τον ευχαριστήσει.
Ο άνδρας χαμογέλασε και η γυναίκα ρώτησε τι οφείλει. Όποιο ποσό και να της έλεγε θα το έδινε γιατί ήδη φανταζόταν πόσα άσχημα πράγματα μπορούσαν να της έχουν συμβεί, εάν δεν είχε σταματήσει αυτός.
Φυσικά αυτός αρνήθηκε γιατί δεν ήταν σωστό κάτι τέτοιο. Απλά ήθελε να την βοηθήσει όπως στο παρελθόν τον είχαν βοηθήσει και αυτόν άλλοι. Αλλά της είπε ότι αν ήθελε πραγματικά να τον ξεπληρώσει τότε να έδινε αυτή βοήθεια σε όποιο συναντούσε και την χρειαζόταν. Ο Bryan πρόσθεσε, ‘Και σκέψου εμένα…’
Περίμενε μέχρι το αυτοκίνητο να χαθεί και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του.
Λίγα χιλιόμετρα παρά κάτω η γυναίκα είδε μια μικρή καφετέρια. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και μπήκε για να φάει κάτι και να ζεσταθεί λίγο. Ήταν ένα βρώμικο μέρος με δυο αντλίες βενζίνης απ’ έξω. Την πλησίασε η σερβιτόρα με ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό της και με μια πετσέτα για να στεγνώσει τα μαλλιά της.
Αυτό το χαμόγελο που καμιά κούραση δεν της το έσβησε, αν και όπως παρατήρησε η ηλικιωμένη, η σερβιτόρα ήταν σχεδόν οχτώ μηνών έγκυος. Η γυναίκα αναρωτήθηκε πως μπορούσε κάποιος που έχει τόσα λίγα να δίνει τόσα σε μια ξένη. Μετά θυμήθηκε τον Bryan.
Αφού έφαγε η γυναίκα έβγαλε ένα χαρτονόμισμα των εκατό δολαρίων και μέχρι να φέρει τα ρέστα η σερβιτόρα αυτή γλίστρησε αθόρυβα έξω και έφυγε. Η σερβιτόρα αναρωτήθηκε που πήγε η γυναίκα αλλά της ήρθαν κλάματα όταν διάβασε τι έγραφε πάνω στην χαρτοπετσέτα.
Η γυναίκα έγραφε: ‘Δεν μου οφείλεις τίποτα. Ήμουν και εγώ στην θέση που είσαι και κάποιος με βοήθησε όπως σε βοηθάω εγώ τώρα. Εάν πραγματικά θέλεις να με ξεπληρώσεις να τι θα κάνεις: Μην αφήσεις αυτή την αλυσίδα της αγάπης να σταματήσει σε σένα.’
Κάτω από την χαρτοπετσέτα ήταν άλλα τέσσερα εκατοδόλαρα.
Εκείνη την νύχτα όταν πήγε στο σπίτι από την δουλειά και έπεσε στο κρεβάτι σκέφτηκε τα χρήματα, την γυναίκα και τα λόγια που της έγραψε. Πώς μπορεί αυτή να ήξερε πόσο πολύ αυτή και ο άνδρας της χρειάζονταν αυτά τα χρήματα; Και με το μωρό να έρχεται τον άλλον μήνα, θα ήταν δύσκολα…
Ήξερε πόσο ανησυχούσε ο άνδρας της και καθώς αυτός κοιμόταν δίπλα της του έδωσε ένα απαλό φιλί και του ψιθύρισε σιγανά, ‘Όλα θα πάνε καλά. Σ’ αγαπώ, Bryan Anderson.’
Υπάρχει ένα παλιό ρητό … Όλα είναι ένας κύκλος’