Ο Αμερικανός φωτογράφος, Eric Pickersgill, αφαίρεσε τα κινητά και τις ψηφιακές συσκευές από τα πορτραίτα της καθημερινής ζωής. Το πρότζεκτ “Removed”, έχει στόχο να δείξει πόσο έχουμε εθιστεί στην τεχνολογία και την υπερ- συνδεσιμότητα. Ο Pickersgill ξέρει ότι ανήκει και αυτός στους εθισμένους.
Η έμπνευση για το συγκεκριμένο πρότζεκτ του ήρθε μετά από μια τυχαία συνάντηση σε ένα καφέ της Νέας Υόρκης. “Η οικογένεια που καθόταν δίπλα μου στο καφέ Illum στο Troy, στην Νέα Υόρκη έμοιαζαν τόσο αποσυνδεδεμένοι ο ένας από τον άλλον”, γράφει στις σημειώσεις του από εκείνη την μέρα.
“Δεν μιλούσαν πολύ. Ο πατέρας και οι δυο κόρες ασχολούνταν με τα κινητά τους. Η μητέρα δεν είχε ή δεν ασχολούνταν με το κινητό της. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, λυπημένη και μόνη, ενώ βρισκόταν μαζί με την οικογένειά της. Ο μπαμπάς κοιτούσε περιστασιακά τα παιδιά και την μητέρα για να πει κάτι περίεργο που βρήκε στο διαδίκτυο”.
Ο φωτογράφος πέτυχε το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα που ήθελε, ζητώντας από ξένους και φίλους να παραμείνουν στην θέση που παίρνουν όταν χρησιμοποιούν τα κινητά τους, χωρίς όμως τα κινητά τους και μετά τους φωτογράφησε.
Η έμπνευση για το πρότζεκτ ήρθε μετά από μια τυχαία συνάντηση σε ένα καφέ της Νέας Υόρκης.
“Μια οικογένεια που καθόταν δίπλα το καφέ Illum στο Troy της Νέας Υόρκης φαίνονταν απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον”.
“Δεν μιλούσαν πάρα πολύ. Ο πατέρας και οι δυο κόρες ασχολούνταν με τα κινητά τους”.
“Η μητέρα είτε δεν είχε κινητό είτε δεν το χρησιμοποιούσε εκείνη την στιγμή”.
“Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, λυπημένη και μόνη, ενώ βρισκόταν έξω με την οικογένειά της”.
“Ο μπαμπάς τους κοιτούσε και περιστασιακά τους έλεγε για κάτι περίεργο που βρήκε στο ίντερνετ”.
“Παρά τις μεγάλες θετικές αλλαγές που έχει φέρει η τεχνολογία στην κοινωνία, τώρα έχουν αρχίσει και αποκαλύπτονται οι επιπτώσεις στην φυσική κατάσταση και στην επικοινωνία”.
“Κατά παρόμοιο τρόπο αυτή η φωτογράφηση μετέτρεψε τα βιώματα σε εμπειρίες που μπορούν να φωτογραφηθούν και να αναπαραχθούν”.
“Οι προσωπικές συσκευές μεταβάλλουν την συμπεριφορά, και ταυτόχρονα αναμειγνύουν το τοπίο, καθώς μοιάζουν να είναι ένα με το σώμα”.
“Αυτό το φάντασμα χρησιμοποιείται ως ένας τρόπος κωδικοποίησης της εργασίας και επαφής με απρόσιτους ξένους, ενώ υπάρχει και ως μια εξαιρετικά εθιστική δύναμη, που προβάλει την διάσπαση της προσοχής ανάμεσα στα πράγματα που έχουν φυσική παρουσία μπροστά τους και σε αυτά που δεν έχουν”.
