Πολλές φορές αναρωτιόμουν, τα προηγούμενα χρόνια, το πώς μπορούσαν και επιβίωναν οι άνθρωποι μέσα στην κακουχία, τον πόλεμο και τον εξευτελισμό του σώματος και της ψυχής, κατά το πρόσφατο κυρίως, παρελθόν. Μου φαίνονταν σα μακρινές ιστορίες χαμένες σε σειρές βιβλίων, έτοιμες ώστε να γίνει η αναβίωση στα μυαλά όσων κοιτάζουν την ιστορία και το παρελθόν.
Δε φανταζόμουν πότε πως θα βίωνε και το δικό μου κορμί τον διαμελισμό των ονείρων και την αδυναμία καλλιέργειας της ελπίδας. Όχι γιατί είναι καλύτερο, αλλά γιατί υποτίθεται ότι το ονειρικό μέλλον των τότε ανθρώπων θα ήταν το δικό μας πραγματικό και κατακτημένο παρόν. Αλλά από αυτό το όνειρο έμεινε μόνο… δεν ξέρω αν έμεινε κάτι! Αν κερδίσαμε κάτι, γιατί και στο σήμερα χάσαμε την ελπίδα.
Πόλεμοι, φτώχεια, σκλαβιά, εξαθλίωση, δουλεία διάφορων μορφών, εκμετάλλευση, αδιαφορία για την κατάσταση του διπλανού μας ανθρώπου, το διπλανού μας σπιτιού, της διπλανής μας χώρας, του διπλανού χωριού σε αυτό το παγκόσμιο Χωριό που λέγεται Γη!
Σε αυτόν λοιπόν τον κατακερματισμένο κόσμο, τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν χώρο επιβίωσης.Δεν υπάρχει, ακόμα και σήμερα στον 21ο αιώνα, η αναγνώριση της διαφορετικότητας του ανθρώπου, της ποικιλότητας του ανθρώπινου είδους. Πόσο μάλλον για τους ανθρώπους με αναπηρία που θεωρούνται αδύναμοι, βάρος και αναίτιος λόγος ύπαρξης σε μια ζωή που τρέχει.
Και αν αυτά τα λόγια είναι βαριά, υπερβολικά και ψεύτικα τότε θα έπρεπε να ζούμε σε μια κοινωνία που τα ιδρύματα δεν υπάρχουν, που υπάρχει προσβασιμότητα σε μια παιδεία για όλους, που ο άνθρωπος με αναπηρία δεν περιορίζεται ως μη αποδεκτό κοινωνικό πρότυπο, που έχει την επιλογή να έχει προσωπικούς βοηθούς ώστε να επιλέγει με ποιον και το πού θα μείνει. Και όμως, αυτά ούτε σήμερα υπάρχουν ούτε προβλέπεται να δομηθούν σε μια Ελλάδα ακυβέρνητη και σκυμμένη, με αδυναμία χάραξης πολιτικής.
Αν και κανένας πολιτικός από αυτούς που τους δόθηκε το χρίσμα δεν επέστρεψε τη χάρη στον λαό του, συνεχίζουμε ψευδώς να πιστεύουμε πως κάποιος μπορεί να γίνει Ηγέτης, κάποιος που προέρχεται από τον πυρήνα αυτόν που γαλουχήθηκε στο ψέμα, στην απραγία, στην εκτέλεση εντολών, πειθήνια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Από αυτούς δεν υπάρχει ουρανός, μόνο χώμα.
Υπάρχει μόνο το Εγώ στο τώρα, όχι το εμείς στο αύριο. Είμαι ένας νέος επιστήμονας με βαριά κινητική αναπηρία, που ως τώρα πέτυχα τους στόχους μου, τα όνειρα μου, χάρη στο πείσμα των γονιών μου. Θέλω όμως και τα επόμενα χρόνια να μπορώ να επιλέγω το «πώς» μου και το «τι» μου! Για αυτό, δε σταματώ να προσπαθώ, στο τώρα, για το καλύτερο.
Όσο και να φοβάμαι, θα προσπαθώ να ζητάω το μέγιστο όχι μόνο για εμένα, αλλά για όλους αυτούς που ονειρεύονται μια ωραιότερη, πιο φιλόξενη, πιο καινοτόμα, πιο κοινωνική για όλους Ελλάδα. Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ειδικευόμενος ψυχίατρος και πρόεδρος «i-Living- Οργανισμός Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας»
Δημοσίευση από το ΑΠΕ-ΜΠΕ