«Τώρα έχεις τα παιδιά σου να κοιτάξεις.» «Τα παιδιά σου πάνω απ΄όλα.» «Κοίτα μην μπλέξεις με κανέναν και τον βάλεις μέσα στο σπίτι. Τόσα ακούμε.» «Τα παιδιά/το παιδί θα στο κρατάω μόνο για να δουλεύεις. Μην ακούσω για σχέσεις και γκόμενους. Να με ξεχάσεις» λένε όταν χωρίζεις.
Και το χειρότερο είναι ότι ακούγονται και από τους γονείς της γυναίκας. Δηλαδή η γυναίκα που χωρίζει πρέπει να μονάσει. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως για να είναι καλά τα παιδιά πρέπει πρώτα να είναι καλά η μάνα. Πρέπει να δώσεις μάχες επί μαχών για να κερδίσεις τα αυτονόητα.
Το δικαίωμα να είσαι γυναίκα και να ζεις σα γυναίκα. Το δικαίωμα να απολαμβάνεις και τις δυο υποστάσεις που έχεις σαν άνθρωπος, δηλαδή να είσαι γονιός από τη μια και μάνα από την άλλη,συνδυάζοντάς τα και ισορροπώντας τα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει πως ξεχνώντας τη γυναικεία σου υπόσταση σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, το μόνο που καταφέρνεις είναι να αφήσεις μια αρρωστημένη παρακαταθήκη στα παιδιά σου για να πορευτούν στη ζωή τους με λάθος αντιλήψεις.
Κι όταν πεις στα μεγάλα πια παιδιά σου την κλασική ατάκα «Για σένα δεν ξανάφτιαξα τη ζωή μου» η απάντηση είναι συνήθως μια «Δε στο ζήτησα. Εσύ το διάλεξες να μείνεις μόνη σου».
Μήπως είναι καιρός να πάψουμε να σκεφτόμαστε τι θα πουν και τι θα κάνουν οι γύρω μας; Εξάλλου κανείς δε χρωστά να πει ή να κάνει καλό. Κι αντί να βρίζουμε τους απανταχού πρώην που ξανάβαλαν μια σχέση στη ζωή τους, καλή ή κακή δε μας αφορά (ας την τρίψουν στη κασίδα τους όπως λέει κι η μάνα μου), μήπως να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους ότι η ζωή συνεχίζεται; Στο κάτω κάτω ας είναι το χαμόγελο κι η καλοπέρασή μας αυτό που θα κάθεται στο στομάχι των υπολοίπων…
Προκατειλημμένος είναι ο κόσμος με ταμπού και στερεότυπα άλλων εποχών. Μια γυναίκα χωρισμένη, η πάλαι ποτέ ζωντοχήρα, είναι αυτομάτως γυναίκα χαμηλών αξιών και γι΄αυτό πρέπει να προσέχει διπλά γιατί και το πώς θα κοιτάξει τη στιγματίζει. Τα παιδιά της κινδυνεύουν από όλα τα δεινά ως παιδιά διαλυμένων οικογενειών.
Λυπάμαι για τον κόσμο, αλλά ξέρω γυναίκες χωρισμένες που είναι αξιοπρεπέστατες κυρίες. Γιατί κυρία γεννιέσαι, δε γίνεσαι με έναν γάμο. Όσο για τα παιδιά, λόγω δουλειάς είδα και παιδιά «καλών» οικογενειών μπλεγμένα όσο δεν παίρνει.
Προσωπικά χαίρομαι αφάνταστα όταν με βλέπουν και μου λένε πόσο ανανεωμένη και ήρεμη είμαι μετά το διαζύγιό μου. Κι ας είναι περισσότερα τα προβλήματα που καλούμαι ν΄αντιμετωπίσω.
Κι ας είναι μεγαλύτερες και βαρύτερες οι υποχρεώσεις. Κι αν είναι να έρθει μια σχέση στη ζωή μου, καλώς να ορίσει. Κι ελπίζω να έχω το μυαλό και την ωριμότητα να μην κάνω τα λάθη του παρελθόντος. Κι όσο γι΄αυτους που δε θα εγκρίνουν αυτό που θα λαχταρά τότε η καρδιά μου, λυπάμαι αλλά δε θα έχουν θέση στη ζωή μου.
Όσο για τα παιδιά μου από μένα εξαρτάται αν θα μπλέξουν ή όχι. Κι όχι από ένα γάμο, που στο κάτω κάτω γίνεται για να ενωθούν δυο άνθρωποι όχι για να γεννηθούν παιδιά. Κι αν εκείνα δε δέχονται μια σχέση στη ζωή μου, οι συζητήσεις γι΄αυτό πρέπει να γίνονται. Οι ψυχολόγοι επίσης γι΄αυτό υπάρχουν.
Και στο κάτω κάτω δεν χρειάζομαι την έγκριση και την αποδοχή κανενός. Θέλω απλά να ειμαι καλά και να περνώ καλά για να μπορώ να είμαι και καλή μάνα. Για να με βλέπουν τα παιδιά μου να γελώ και να είμαι χαρούμενη και να είναι κι αυτά καλά. Πώς μπορεί να γίνει αλλιώς;
Κατερίνα
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο φόρουμ του singleparent.gr