Η αλήθεια είναι πως τα fast foods είναι μέρος της ζωής μας και είναι ελάχιστοι αυτοί που αρνούνται ακόμη και να τα αγγίξουν. Λίγο ο περιορισμένος χρόνος που έχουμε στην καθημερινότητά μας, λίγο το ό,τι είναι νόστιμα τα άτιμα, πέφτουμε στην παγίδα τους σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Σίγουρα υπάρχουν εκατομμύρια νόστιμες και υγιεινές συνταγές εκεί έξω, δεν υπάρχει όμως ο απαραίτητος χρόνος για να τις φτιάξουμε. Έτσι καταλήγουμε ξανά στο γρήγορο φαγητό.
Όμως δεν είναι μόνο το φαγητό που είναι γρήγορο στις μέρες μας. Η επικοινωνία, η τεχνολογία, φαίνεται πως όλα τρέχουν με ταχύτητα φωτός στο μοντέρνο κόσμο μας.
Αυτός είναι κι ο λόγος που λατρέψαμε την παρακάτω ιστορία. Γιατί εκτός από αστεία, είναι εντέλει και σοκαριστικά αληθινή.
Όταν, λοιπόν, ένας γιος ρώτησε τον πατέρα του για το fast food της εποχής του, αυτός του έδωσε την τέλεια απάντηση.
Διαβάστε την απάντηση παρακάτω και περιμένουμε τα σχόλια σας για αυτήν την αστεία και νοσταλγική ιστορία. Παρακαλούμε κοινοποιήστε την!
«Να σε ρωτήσω μπαμπά,» ένα από τα παιδιά μου ρώτησε τις προάλλες, «Ποιο ήταν το αγαπημένο σου γρήγορο φαγητό όταν ήσουν μικρός;»
«Δεν υπήρχαν γρήγορα φαγητά όταν ήμουν μικρός,» τον ενημέρωσα. «Όλα τα φαγητά ήταν αργά.»
«Έλα τώρα, σοβαρά. Που έτρωγες;»
«Υπήρχε ένα μέρος που ονομαζόταν ‘στο σπίτι’,» του εξήγησα.
«Η γιαγιά σου μαγείρευε κάθε μέρα και όταν ο παππούς γύριζε σπίτι από τη δουλειά, καθόμασταν όλοι μαζί στην τραπεζαρία. Και αν δεν μου άρεσε αυτό που είχε στο πιάτο μου, έπρεπε να καθίσω εκεί μέχρι να μου αρέσει.»
Στο σημείο αυτό, το παιδί γέλασε τόσο δυνατά που τρόμαξα μήπως πάθει κάτι και έτσι δεν του είπα για το σημείο που έπρεπε να ζητήσω άδεια για να σηκωθώ από το τραπέζι.
Όμως αυτά είναι κάποια από τα πράγματα που θα του έλεγα για την παιδική μου ηλικία αν ήμουν σίγουρος πως θα μπορούσε να τα διαχειριστεί…
Κάποιοι γονείς πότε δεν είχαν στην ιδιοκτησία τους δικό τους σπίτι, δεν φορούσαν Levi’s, δεν πάτησαν πότε το πόδι τους σε γήπεδο του γκολφ, δεν ταξίδεψαν στο εξωτερικό και δεν είχαν πιστωτικές κάρτες.
Στα παλιά τα χρόνια είχαν κάτι που ονομαζόταν περιστρεφόμενη κάρτα χρέωσης. Η κάρτα αυτή ήταν καλή μόνο στα Sears Roebuck. Ή μάλλον ήταν Sears AND Roebuck.
Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει κανένας Roebuck πια. Μπορεί και να πέθανε.
Οι γονείς μου ποτέ δεν με πήγαν για προπόνηση ποδοσφαίρου. Κυρίως γιατί δεν είχαμε ακούσει ποτέ για το ποδόσφαιρο. Είχα ένα ποδήλατο που ζύγιζε πιθανόν 25 κιλά και είχε μόνο μια ταχύτητα, την αργή.
Δεν είχαμε τηλεόραση στο σπίτι μας μέχρι να γίνω 11, αλλά οι παππούδες μου είχαν μια πριν.
Ήταν φυσικά ασπρόμαυρη, αλλά αγόρασαν ένα χρωματιστό πλαστικό κομμάτι για να την καλύψουν. Ήταν χωρισμένο σε τρία μέρη, το πάνω μέρος της ήταν μπλε, σαν τον ουρανό και το κάτω πράσινο, σαν το γρασίδι. Στη μέση ήταν κόκκινο.
Ήταν τέλειο για προγράμματα που είχαν σκηνές με πυροσβεστικά οχήματα που έτρεχαν στο φλεγόμενο λιβάδι κάποιου μια ζεστή μέρα.
Κάποιοι είχαν έναν φακό κολλημένο στο μπροστινό μέρος της τηλεόρασης για να δείχνει την εικόνα μεγαλύτερη.
Ήμουν 13 όταν έφαγα την πρώτη μου πίτσα. Την αποκαλούσαν «πίτα πίτσα».
Μόλις τη δάγκωνα, ο ουρανίσκος μου καιγόταν και το τυρί έρεε, κολλούσε στο πιγούνι και το έκαιγε κι αυτό.
Είναι ακόμη η καλύτερη πίτσα που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου.
Δεν είχαμε αυτοκίνητο μέχρι τα 15 μου. Πριν από αυτό, το μοναδικό αυτοκίνητο που είχε η οικογένεια μας ήταν το Ford του παππού μου. Το αποκαλούσε «μηχανή».
Δεν είχα ποτέ τηλέφωνο στο δωμάτιο μου. Το μόνο τηλέφωνο που υπήρχε στο σπίτι βρισκόταν στο καθιστικό και είχε μια κοινή για όλους γραμμή.
Πριν να τηλεφωνήσεις, έπρεπε να ακούσεις για να σιγουρευτείς πως δεν χρησιμοποιούσαν τη γραμμή άνθρωποι που δεν γνώριζες καν.
Κανείς δεν μας έφερνε την πίτσα στο σπίτι, αλλά μας έφερνα το γάλα και τις εφημερίδες.
Όλες οι εφημερίδες διανέμονταν από αγόρια και όλα τα αγόρια διένειμαν εφημερίδες.
Διένειμα εφημερίδες έξι ημέρες την εβδομάδα. Κόστιζαν 6 λεπτά η μια από τα οποία θα κρατούσα τα 2. Έπρεπε να ξυπνήσω στις 4.00 κάθε πρωί. Και τα Σάββατα, έπρεπε να πάρω τα 42 λεπτά από κάθε πελάτη μου.
Οι αγαπημένοι μου ήταν αυτοί που μου έδιναν 50 λεπτά και μου έλεγαν να κρατήσω τα ρέστα.
Οι λιγότερο αγαπημένοι μου ήταν αυτοί που έλειπαν σχεδόν πάντα από το σπίτι την ημέρα της πληρωμής.
Οι αστέρες του σινεμά φιλούσαν με το στόμα κλειστό. Αυτό έκανα τουλάχιστον στις ταινίες.
Το άγγιγμα της γλώσσας κάποιου με τη δική σου γλώσσα ονομαζόταν Γαλλικό φιλί και δεν το έκαναν αυτό στις ταινίες.
Δεν ξέρω τι έκαναν βέβαια στις Γαλλικές ταινίες. Οι Γαλλικές ταινίες έλεγαν πως ήταν βρώμικες και δεν μας επέτρεπαν να τις δούμε.
Αν ανήκετε στη γενιά πριν τα fast food, ίσως να έχετε να μας πείτε κι εσείς κάποια πράγματα για την παιδική σας ηλικία που ήταν διαφορετικά τότε. Περιμένουμε τα σχόλια σας.
Πιστεύετε πως τα πράγματα ήταν καλύτερα όταν ήσασταν παιδιά;