Ο άντρας μου έφυγε στα 41 του με άσχημο τρόπο (εργατικό ατύχημα). Η ζωή μου έκανε στροφή 360 μοιρών. Δεν χαμογέλασα αληθινά από τότε. Ακόμα και αν γέλασαν τα χείλη μου.
Φυσικά βγήκα, ήπια, ταξίδεψα, έφαγα, έριξα και μια στροφή αλλά η ψυχή μου δεν γέλασε ποτέ. Ποτέ δεν συνάντησα κάποιον που να του μοιάζει. Παντού έβλεπα ελαττωματικούς ανθρώπους και βλέπω 7 χρόνια μετά, ακόμα πιο άχρηστους.
Ποτέ δεν θα ξαναγίνω ο άνθρωπος που ήμουν. Με διελυσε η φυγή του, παρ’ όλο που μεγαλώνω το παιδί μας, το ένα και μοναδικό, ξέρω πως η απουσία του θα με πονάει πάντα.
Όπου και αν πάω, ό,τι και αν κάνω. Και δεν πρόλαβα να του πω ούτε μια λέξη. Ούτε ένα σ’ αγαπώ, ούτε ενα συγγνωμη για τα λάθη μου που έκανα στα 24 χρόνια που αγαπιόμασταν…από παιδάκια.
Πάντα θα τον κουβαλάω μέσα μου, πάντα. Είναι μονόδρομος…
Ελένη