Είμαι παντρεμένη 35 χρόνια και με τον άντρα μου έχουμε δύο παιδιά. Ο γάμος μας δεν είναι στα καλύτερα του εδώ και αρκετά χρόνια. Έχουμε φτάσει σε σημείο να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και να μη μιλάμε ο ένας στον άλλον παρά μόνο για θέματα που αφορούν τα παιδιά και το σπίτι. Πλέον συγκατοικούμε, δεν είμαστε ζευγάρι.
Ο άντρας μου δείχνει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Είναι αυτό που λέμε ότι δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας, αλλά και καθόλου κατανόηση. Η μητέρα μου, που της είχα μεγάλη αδυναμία πέθανε και η καλύτερη μου φίλη, την οποία γνωρίζω από το σχολείο μετακόμισε στο εξωτερικό. Τα παιδιά μας είναι πια μεγάλα και ανεξάρτητα. Όσο ήταν πιο μικρά και τα είχα κοντά μου, δεν με ένοιαζε, τώρα όμως που με χρειάζονται όλο και λιγότερο νιώθω ότι η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα.
Νιώθω μόνη και απομονωμένη απ’ όλους και όλα. Παλιά τουλάχιστον είχα τη μητέρα μου και την καλύτερή μου φίλη κοντά μου και μπορούσα κάπως να ξεφεύγω, κάπου να μιλήσω. Τώρα όλοι με άφησαν και νιώθω ότι δεν έχω κανέναν με τον οποίο να μπορώ να μιλήσω, κανέναν που να εμπιστεύομαι.
Θέλω να βελτιώσω τα πράγματα, θέλω να κάνω κάτι καλό για μένα, να φτιάξω τη ζωή μου, αλλά δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω. Αν είχα έστω και λίγη υποστήριξη από τον άντρα μου δεν θα ήμουν έτσι.
Σοφία