Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Δεν επιθυμούσε να παντρευτεί, αλλά ήθελε να σπουδάσει.
Πιο συγκεκριμένα, μάλωσε με τον καταυλισμό στο Κορακόνερο, την αποκάλεσαν ανήθικη, της ζήτησαν να μετανοήσει. Εκείνη διάβαζε με το φακό τα καλοκαίρια που τα ποντίκια έκαναν χορό, τα σκουπίδια γέμιζαν τον τόπο και οι φωτιές άναβαν για να κάψουν σκουπίδια και τον χαλκό!
Χωρίς φροντιστήρια, χωρίς στηρίγματα, δίχως διαδρομές πάνω κάτω όλο το απόγευμα. Φοιτήτρια στην Αθήνα έμενε στον καταυλισμό στον Ασπρόπυργο. Εκεί γνώρισε τον άντρα της, τον έφερε στη Ρόδο, έκαναν τρία παιδιά, αλλά κι εκεί εμπόδια, κι εκεί προκαταλήψεις.
Όταν την βλέπεις απέναντί σου δε ξέρεις πόσο δυνατή είναι. Ούτε κι η ίδια το ξέρει άλλωστε.
«Είμαι 31 έτους, μου λέει. Σπούδασα Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, έχω τρία παιδάκια και εδώ και έξι χρόνια εργάζομαι, ως διαμεσολαβήτρια Ρομά, στο παράρτημα ΡΟΜΑ του δήμου Ρόδου. Ο πατέρας μου είναι Ρομά από την Αμαλιάδα.
Όταν ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στον Έβρο ήρθε στη Ρόδο όπου ζούσαν τα ξαδέλφια του. Μετά ήρθαν και όλα του τ’ αδέλφια. Έμειναν όλοι στον πρώτο καταυλισμό που είχε η Ρόδος, στο Ροδίνι».
Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια; Θα ήταν δύσκολα!
Ήταν δύσκολα και πιο πολύ όταν πήγαινα στο σχολείο. Τα παιδιά δεν ήθελαν να δεχτούν τη διαφορετικότητα, έβλεπαν το χρώμα μου και καταλάβαιναν ότι είμαι τσιγγάνα. Είχα πρόβλημα με τ’ άλλα παιδιά, αλλά πιο μεγάλα προβλήματα είχε η αδελφή μου που ήταν και τσιγγάνα και ΑμεΑ. Εγκατέλειψε το σχολείο εκείνη, αλλά εγώ συνέχιζα γιατί είχα καταλάβει ότι δεν πρέπει να με σταματούν τα εμπόδια.
Εσύ δε θέλησες να παντρευτείς!
Όχι, γιατί από μικρή ήθελα να σπουδάσω, κι αυτό ήταν αντίθετο με τους δικούς τους νόμους… που ήταν να παντρευτείς σε μικρή ηλικία. Έτσι μου έδωσαν την ταμπέλα της ανήθικης. Αφού ήθελα να σπουδάσω δε θα παντρευόμουν τον πρώτο που θα γνώριζα, κι έτσι θα ήμουν ανήθικη. Οι συγγενείς μου έκαναν τα πάντα για να σταματήσουν το όνειρό μου που ήταν να σπουδάσω. Ήθελαν να μου βάλουν τοίχους, αλλά εγώ κατάφερα να τους σπάσω.
Από πότε ξεκινούν να παντρεύονται οι τσιγγάνοι;
Από τα 12 και 13 χρόνια ξεκινούν οι πρώτες προτάσεις για τα κορίτσια. Για τα αγόρια από 15, 16, 17 χρονών. Ευτυχώς οι δικοί μου γονείς δεν το έβλεπαν έτσι. Υπήρξα όμως για τον καταυλισμό το μαύρο πρόβατο: γυναίκα που ήθελε να είναι ισχυρή και να έχει ρόλο μέσα στην κοινότητά της. Δεν το ήθελαν κάποιοι άντρες, μου έλεγαν «μπες στη θέση σου, είσαι γυναίκα, ποτέ δε θα είσαι πάνω από εμάς»… Εδώ και δύο χρόνια οι γυναίκες εργάζονται, τώρα άλλαξαν τα πράγματα.
Πώς τα κατάφερες να είσαι τόσο καλή μαθήτρια και να μπεις στο πανεπιστήμιο;
Ήμουνα καλή μαθήτρια. Πάνω από 18 μέσο όρο. Σε φροντιστήριο γράφτηκα στη Γ’ Λυκείου, αλλά οι γονείς μου δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σ’ αυτό, κι έτσι εκτελούσα χρέη γραμματέως εκεί ώστε να μπορώ να παρακολουθώ. Ήθελα να γίνω φιλόλογος, αλλά στις Πανελλαδικές εξετάσεις, μπλόκαρα.
Στην Αθήνα ως φοιτήτρια πού έμενες, πάλι σε καταυλισμό;
Σε σπίτι, αλλά επειδή είχα πολλούς συγγενείς στον καταυλισμό στον Ασπρόπυργο έμενα συχνά κι εκεί. Είχα προβλήματα μέσα στον καταυλισμό επειδή πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Πολλοί δεν το πίστευαν ότι πάω, κι όσοι το πίστευαν σκέφτονταν ότι είμαι ανήθικη και είχα πειράγματα από τους άντρες.
Είσαι δυνατός χαρακτήρας όμως εσύ, δεν καταλαβαίνεις τίποτα!
Δεν είμαι δυνατός χαρακτήρας… έγινα, κι ακόμα θέλω δουλειά, ακόμα έχω τραύματα που δεν τα έχω θεραπεύσει. Γενικά δεν έχω αυτοπεποίθηση επειδή πέρασα αυτά που πέρασα, αλλά το παλεύω, γιατί τώρα έχω τα παιδιά μου και πρέπει να σταθώ δυνατή γι’ αυτά για να μην αντιμετωπίσουν τα ίδια μ’ εμένα. Πάντα ήμουνα στη μέση. Πάντα είχα να εξηγήσω και στους άλλους, αλλά και στους τσιγγάνους. Και να απολογηθώ.
Τα παιδιά του καταυλισμού, τώρα που εσύ εργάζεσαι γι’ αυτά, τι όνειρα σου λένε ότι έχουν;
Τα παιδιά του καταυλισμού δεν έχουν πολλά όνειρα. Σίδερα, χαλιά, παλιατζήδες… Τώρα πια σκέφτονται ότι μπορεί να δουλέψουν και σ’ ένα ξενοδοχείο. Από το 2017 μπήκα σ’ αυτή τη θέση για να τους βοηθήσω. Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα τσιγγάνα.
Παντρεύτηκες τσιγγάνο, τουλάχιστον γι’ αυτό δε θα είχες προβλήματα με την Κοινότητα!
Παντρεύτηκα τσιγγάνο, τον Γιώργο, τον οποίο γνώρισα στον καταυλισμό του Ασπρόπυργου. Πήγε με το ζόρι που λένε στο Γυμνάσιο και τώρα δουλεύει στα ξενοδοχεία. Πήρα μικρότερο κάποια χρόνια, άντρα κι είχαμε αντιδράσεις. Οι δικοί του επειδή σπούδασα θεωρούσαν ότι δε θα είμαι παρθένα, κι επίσης είχαμε προβλήματα επειδή ήρθαμε στη Ρόδο ενώ έπρεπε να μείνω μαζί του εκεί, στον καταυλισμό του Ασπρόπυργου στη δική τους σκηνή.
Πώς να το φανταστείς! Το αυτονόητο εκεί δεν είναι λογικό, αλλά η Ειρήνη η τσιγγάνα έκανε το αδύνατο, δυνατό. Δυό κόσμοι, χίλιες διαφορετικές νοοτροπίες, έθιμα και ήθη βαριά, κι ασήκωτα.
Ειρήνη, σου βγάζουμε το καπέλο, κι αν δεν έχουμε καπέλο, να αγοράσουμε, να σου χτυπήσουμε την πόρτα και να το βγάλουμε!
Πηγή: Rodiaki.gr