Όταν με ρωτούν «τι κάνεις;», προσπαθώ να απαντάω λέγοντας «Δεν έχω παράπονο…». Γιατί πραγματικά δεν έχω! Έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και φαγητό στο τραπέζι. Έχω έναν άνδρα που μ’ αγαπά και τα παιδιά μου είναι υγιή. Δεν θέλω να παραπονιέμαι. Θέλω να είμαι ευγνώμων. Γιατί, πραγματικά, όπως λέει και το παρακάτω κείμενο, δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από το να μην έχεις την υγεία σου.
«Το πιο τρομακτικό, λένε, είναι να μην κάνεις όνειρα.
Όχι, φίλοι μου.
Το πιο τρομακτικό είναι να μην έχεις την υγεία σου.
Το πιο τρομακτικό είναι να τρέχεις όλη μέρα στους γιατρούς και να στηρίζεις την τελευταία σου ελπίδα σε αυτό που έχουν να σου πουν.
Το πιο τρομακτικό είναι να κοιμάσαι σήμερα και να μην ξέρεις αν, στο αυριανό ραντεβού σου στο νοσοκομείο, θα φύγεις ολόκληρη, αν θα πάρεις τα κομμάτια της ψυχής σου, μέσα στην πλαστική -ενάντια στην ανακύκλωση- σακούλα σου.
Το πιο τρομακτικό είναι οι παύσεις του γιατρού, τα συνοφρυωμένα φρύδια του, ενώ κοιτά τα αποτελέσματα των εξετάσεών σου, ο αναστεναγμός πριν βγάλει τα γυαλιά του και στρέψει το βλέμμα του σε εσένα.
Το πιο τρομακτικό είναι τα σαββατοκύριακα, που δεν περνάνε γρήγορα, να γίνουν Δευτέρες, για να κάνεις άμεσα τις θεραπείες σου.
Και τα τηλέφωνα από άσχετους ή σχετικούς που λένε άχαρα πράγματα ή εκνευριστικά χαριτωμένα για να δηλώσουν νοιάξιμο, ενώ, για πολύ καιρό, η βροντερή απουσία τους δήλωνε το ακριβώς αντίθετο.
Το πιο τρομακτικό είναι να βλέπεις τη ζωή να ξεγλιστρά σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά σου και να μην μπορείς να ευχαριστηθείς τα πιο απλά, τα «δεδομένα».
Όχι, φίλοι μου.
Το πιο τρομακτικό δεν είναι να μην κάνεις όνειρα.
Το πιο τρομακτικό είναι να ζεις τον εφιάλτη.
Αν έχεις την υγεία σου.
Τα έχεις όλα.
Δηιάνειρας Όνειρα»