Είμαι 51 ετών χωρισμένη και έχω δυο κόρες ηλικίας 24 και 28 ετών, που μένουν ακόμα σπίτι μαζί μου.
Έχουμε ένα μικρό σπίτι με δύο υπνοδωμάτια. Στο ένα κοιμάται η μικρή μου κόρη μόνη της και στο άλλο κοιμάμαι εγώ μαζί με τη μεγάλη μου κόρη. Γιατί δεν κοιμούνται τα κορίτσια μαζί; Γιατί τσακώνονται όλη την ώρα και δεν μπορούν λένε στο ίδιο δωμάτιο οπότε που φορτώθηκε η μεγάλη στο δικό μου το δωμάτιο και κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι.
Ευτυχώς όλα αυτά τα χρόνια είχα καλή δουλειά και δεν μας έλειψε τίποτα. Τις μεγάλωσα, τις σπούδασα και πάνε πολύ καλά στη ζωή τους. Εργάζονται και οι δύο σε πολύ καλές δουλειές και μπορώ να πω πως είμαι πολύ ευχαριστημένη από την πορεία τους.
Οι μισθοί τους είναι αρκετά καλοί και οι ίδιες δεν έχουν ιδιαίτερα έξοδα δεν μου έχουν πει ποτέ ούτε μία φορά να πληρώσουν κάποιο λογαριασμό του ή να βάλουν κάτι από λαϊκή ή σούπερ μάρκετ. Περιμένουν να τα πληρώσω όλα εγώ λες και είμαι υποχρεωμένη. Στην ηλικία που είναι θα έπρεπε από μόνες τους να συνεισφέρουν, αλλά δεν είδα ποτέ να το κάνουν.
Αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα. Ζήτησα από την καθεμία 200 ευρώ το μήνα για λογαριασμούς, τρόφιμα, θέρμανση και βενζίνη για το αμάξι αφού η μικρή μου κόρη δεν οδηγάει και την πηγαινοφέρνω εγώ καθημερινά στη δουλειά της.
Αντέδρασαν πολύ άσχημα λέγοντας ότι δεν φταίνε εκείνες που βγάζω λιγότερα χρήματα από τις δυο τους και ότι είμαι σπάταλη (!) και ξοδεύω πολλά στο σούπερ μάρκετ αφού αγοράζω ακριβά προϊόντα που δεν χρειάζονται και δεν θέλουν (περιττό να σας πω ότι το ψυγείο μας είναι μία ζωή άδειο).
Η μεγάλη μου κόρη μου είπε μάλιστα πως αν είναι να πληρώνει το ένα τρίτο των εξόδων να της γράψω και το ένα τρίτο του σπιτιού για να το κάνει ό, τι θέλει.
Πιστεύετε πως έχω άδικο; Αν δεν είχαν, δεν θα έλεγα κουβέντα, αλλά το βρίσκω απαράδεκτο να βγάζουν τόσα λεφτά και να περιμένουν τη δική μου τσέπη να τα βγάλει πέρα για όλους.
Βιβή