Καλησπέρα. Είμαι μαμά της Ιουλίας που είναι 5 ετών και θεία αλλά και μαμά της Χριστίνας 7 ετών. Η μοίρα τα έφερε έτσι να μεγαλώνω μόνη μου, κόρη και ανιψιά. Ο άντρας μου έφυγε με την αδερφή μου και κανείς από τους δύο δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω του.
Με τον άντρα μου ήμασταν μαζί από το Λύκειο. Παντρευτήκαμε από μεγάλο έρωτα όταν ήμουν 25 και αυτός 27. Η αδερφή μου, μεγαλύτερη από εμένα, εννοείται τον γνώριζε από τη πρώτη μέρα, βγαίναμε όλοι μαζί, μαζί σε τραπέζια, γλέντια, γιορτές και στενοχώριες. Δεν ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες αλλά δεν είχαμε κόντρες, δεν ήταν δηλαδή ότι με ζήλευε ή τη ζήλευα. Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα πέρναγα από τη κόλαση.
Όλα ξεκίνησαν όταν η αδερφή μου έχασε τον αρραβωνιαστικό της σε τροχαίο και την άφησε πίσω με ένα κοριτσάκι 5,5 ετών τότε, την ανιψιά μου. Πέσαμε όλοι πάνω της να της σταθούμε, ειδικά ο άντρας μου, έκανε λες και ήταν δική του αδερφή. Σχεδόν κάθε μέρα την είχαμε σπίτι μας δεν δυσανασχέτησα το θεώρησα φυσικό. Οι γονείς μας ζουν στην επαρχία, δεν μπορούσαν να έρθουν στην Αθήνα να αναλάβουν.
Άρχισα λίγο να ενοχλούμαι όταν ξεκίνησαν να βγαίνουν οι δυο τους σινεμά ή βόλτα και εμένα να μην μου λένε γιατί πχ είχα τα παιδιά ή ήμουν στη δουλειά αλλά δεν πονηρεύτηκα. Πώς να το χωρέσει ο νους; Άρχισα να παρατηρώ αλλαγές στη συμπεριφορά του άντρα μου. Έκοψε το σεξ και ήταν όλο νεύρα. Νόμιζα είχε να κάνει με τη δουλειά του. Έπιασα βλέμματα στον αέρα και πάλι ενοχλήθηκα αλλά δεν είπα τίποτα. Δεν γινόταν να πιστέψω κάτι τέτοιο, ένιωθα και ενοχές η χαζή ότι τους παρεξηγούσα.
Μια μέρα ήρθε και μου μίλησε μια συνάδελφος που ήξερε την οικογένειά μου είχαμε βγει πολλές φορές όλοι μαζί. Ο Θεός να την έχει πάντα καλά. Μου είπε πως τους είδε να φιλιούνται στο πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ. Νόμιζα πως θα σωριαστώ. Ήξερα μέσα μου αλλά δεν ήθελα να το δεχτώ, δεν γίνεται να δεχτείς κάτι τέτοιο. Και πάλι σκέφτηκα ήταν καπρίτσιο, αυτή μόνη της με ένα παιδί, ο άντρας μου παντρεύτηκε μικρός ενθουσιάστηκε, θα το ξεχάσει. Χαζομάρες για να σώσω την οικογένεια μου, που δεν σωζόταν με τίποτα. Εγώ την αγκάλιασα και την έβαλα σπίτι μου να τη βοηθήσω κι αυτή έβαζε βόμβες στα θεμέλια.
Ένα μήνα έκανα τη χαζή. Έξω μου γελούσα και μέσα πέθαινα, έκλαιγα κρυφά τα βράδια μόνη μου. Θα περάσει έλεγα, θα τους περάσει. Και πέθαινα βλέποντας τα βλέμματα, τα τυχαία αγγίγματα. Μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Σε μια γιορτή έγινε ο χαμός, τους έπιασα στη κουζίνα να έχουν πλησιάσει μεταξύ τους, σε απόσταση αναπνοής είχα πιει και δυο ποτήρια και άρχισα να φωνάζω και να τα σπάω μπροστά σε όλους. Τους πέταξα έξω, έπαθα νευρικό κλονισμό.
Από τότε ζουν τον έρωτα τους τα πιτσουνάκια μου, πάει ένας χρόνος. Η ίδια μου η αδερφή μου πήρε τον άντρα και εγώ πήρα τη κόρη της υπό τη προστασία μου για να μην ζει στα ιδρύματα αφού την άφησε στους γονείς μου στην επαρχία αλλά εκείνοι είναι μεγάλοι και άρρωστοι και δεν μπορούν να τη μεγαλώσουν. Έκανα δικαστήριο για επιτροπεία και περιμένω να την υιοθετήσω και νόμιμα. Δεν πήραν ποτέ ένα τηλέφωνο τα παιδιά ούτε αυτός ούτε αυτή. Εξαφανιστηκαν από τη ζωή τους απο τη μια μερα στην άλλη, καμιά φορά παίρνει η αδερφή μου τους γονείς μου και ρωτάει.
Ένα χρόνο από τότε δεν μπορώ να σας περιγράψω. Τέτοιο κακό να μην βρει κανέναν. Έπαθα κολικό του εντέρου από τη στενοχώρια μου, γέμισε το κεφάλι μου άσπρες τρίχες σε δυο νύχτες. Έγινα λύκαινα, άλλαξα, σκλήρυνα, δεν εμπιστεύομαι τη μάνα μου. Κάνω ψυχοθεραπεία, στην αρχή έκανα και αγωγή με χάπια για να μπορώ να κοιμάμαι και να μην κλαίω όλη μέρα. Στα παιδιά είπα πως οι γονείς τους τα αγαπούν αλλά η δουλειά του γονέα είναι σκληρή και δεν την αντέχουν όλοι. Όπως και τη δουλειά του ανθρώπου. Δεν την αντέχουν όλοι.
Το κακό που μου κάνατε, να μην σας το κάνουν ποτέ.
Χτίσατε την ευτυχία σας, πάνω στη δική μου δυστυχία.
Χωρίς να σας πειράξω, χωρίς να σας έχω κάνει τίποτα κακό.
Μόνο καλό σας έκανα και να το ευχαριστώ.
Πώς μπορείτε να ζείτε έτσι; Πώς μπορείτε και κοιμάστε τα βράδια ήσυχοι όταν ζείτε μακριά από τα παιδιά σας; Όταν με προδώσατε και εμένα και αυτά με τον πιο απάνθρωπο τρόπο;
Έφη