Λένε πως το αίμα νερό δεν γίνεται, και είναι αλήθεια. Πάντα ήμουν εκεί για τον ανιψιό μου τον Δημήτρη, και η σχέση μας είναι κάτι για το οποίο νιώθω πολύ περήφανη. Παλέψαμε μαζί σε στιγμές πολύ σκληρές και χαίρομαι τόσο που μεγάλωσε και έχει τέτοια αυτοπεποίθηση.
Αν τον γνωρίζατε σήμερα δεν θα πιστεύατε τι έχει περάσει. Ο πατέρας του εξαφανίστηκε την ίδια στιγμή που γεννήθηκε ο Δημήτρης και άφησε την μικρότερη αδερφή μου τη Μαρία, να τον μεγαλώσει μόνη της. Ήταν μόλις 19 όταν έμεινε έγκυος. Η οικογένεια μου την εγκατέλειψε, εγώ όχι.
Ερωτευτήκαμε τον Δημήτρη από την στιγμή που άνοιξε τα μάτια του. Παρόλο που η αδερφή μου ήταν φοβισμένη, ορκίστηκε να κάνει τα πάντα για να τον μεγαλώσει “σωστά”. Δυστυχώς ήταν μόνο λόγια. Είναι δύσκολο να εντοπίσω πότε ακριβώς τα πράγματα άρχισαν να καταρρέουν, αλλά άρχισα να υποψιάζομαι ότι η Μαρία, δυσκολευόταν.
Δεν είχε ποτέ αρκετές πάνες για το μωρό και άφηνε για μέρες στο νεροχύτη στοίβες από άπλυτα πιάτα. Υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι πιθανόν κάτι τέτοιο να ήταν φυσιολογικό για κάποια που γίνεται μαμά για πρώτη φορά. Τους επισκεπτόμουν δύο φορές την εβδομάδα και βοηθούσα σε ότι μπορούσα. Όταν ο Δημήτρης έγινε ενός, η Μαρία αποφάσισε να μην πάει για δουλειά ούτε ήθελε να σπουδάσει. Είχα σοκαριστεί. Η αδερφή μου ήθελε από πάντα να σπουδάσει και τώρα είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον κι ύστερα γνώρισε τον Πέτρο, ο οποίος πλησίαζε τα 50.
Από την αρχή ο Πέτρος ξεκαθάρισε πως δεν τον ενδιέφερε καθόλου να γίνει ο πατέρας του Δημήτρη, γιατί είχε ήδη μεγαλώσει τα δικά του παιδιά. Η Μαρία το δέχτηκε και αυτός μετακόμισε σπίτι της έναν μήνα μετά τη γνωριμία τους. Επίσης ο Πέτρος έπινε πολύ, και έτσι άρχισαν όλα να παίρνουν τη κατηφόρα. Ο Πέτρος άραζε όλη μέρα στον καναπέ, κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και έπινε μπύρες. Κάποιες φορές ήταν τόσο απορροφημένος στον δικό του κόσμο, που δεν άκουγε καν τον Δημήτρη που έκλαιγε δίπλα του.
“Πρέπει να πεις κάτι” , προειδοποίησα τη Μαρία “ Εγώ δεν θα άφηνα τον Δημήτρη μόνο μαζί του”. Η Μαρία φάνηκε να ντράπηκε και συμφώνησε ότι θα μιλούσε για αυτό στον Πέτρο. Έξι μήνες αργότερα, η Μαρία έπινε σχεδόν όσο και αυτός. Έμεναν ξύπνιοι όλη νύχτα και γινόντουσαν λιώμα. Η αστυνομία ερχόταν συχνά σπίτι τους. Τώρα τους επισκεπτόμουν κάθε μέρα για να βεβαιωθώ ότι ο Δημήτρης ήταν ταϊσμένος και αλλαγμένος.
Ένιωθα πως μέρα με τη μέρα, η κατάσταση επιδεινωνόταν. Οι φίλοι του Πέτρου εμφανιζόντουσαν σπίτι οποιαδήποτε ώρα μες στη νύχτα για να πιούν και να διασκεδάσουν. Ένα πυκνό σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα αιωρούνταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι του κακόμοιρου του Δημήτρη. “Αυτό πρέπει να σταματήσει. Δεν είσαι πια έφηβη, είσαι μητέρα!” φώναξα στην αδερφή μου καθώς μάζευα από το πάτωμα τα κομμάτια από ένα σπασμένο μπουκάλι. Σπάραζε η καρδιά μου συνέχεια.
Η Μαρία μου τηλεφώνησε μια μέρα και με παρακάλεσε να πάω τον Δημήτρη στον γιατρό. Ευτυχώς ο γιατρός είπε πως ο Δημήτρης ήταν λίγο αφυδατωμένος, αλλά κατά τα άλλα ήταν καλά. Ένιωσα απίστευτη ανακούφιση, αλλά η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει. “Θέλω ο Δημήτρης να έρθει να μείνει μαζί μου”, είπα στην αδερφή μου μόλις γύρισα από την κλινική, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να την εξαγριώσω. “Κοίτα τα χάλια σου! Δεν έχεις καν δικά σου παιδιά!” ούρλιαξε και με πέταξε έξω από το διαμέρισμά της.
Κάθισα μέσα στο αυτοκίνητο και έκλαψα πάνω από μία ώρα. Ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο ανήμπορη. Τις επόμενες δύο εβδομάδες, τηλεφωνούσα κάθε μέρα στην αδερφή μου και προσπαθούσα να την πείσω να δεχτεί να βοηθήσω το παιδί. Αυτή πολύ ψυχρά αρνήθηκε ακόμα και να με αφήσει να δω τον Δημήτρη, και ο Πέτρος με απείλησε πως θα με “κανόνιζε” αν τολμούσα να εμφανιστώ ποτέ στο σπίτι τους. Δεν είχα άλλη επιλογή. Έμενε μόνο ένα πράγμα που θα μπορούσα να κάνω και κάλεσα την Πρόνοια. Ήταν η πιο σκληρή απόφαση που είχα πάρει ποτέ.
Οι αναφορές της αστυνομίας και του γιατρού βοήθησαν στην υπόθεση, και ο Δημήτρης πήγε αρχικά σε μια ανάδοχη οικογένεια και μετά έμεινε μαζί μου. Το πιο πρόσφατο που γνωρίζω για την αδερφή μου και τον Πέτρο είναι πως είναι ακόμα μαζί και έχουν ένα κοριτσάκι.
Όταν ανέλαβα την κηδεμονία του Δημήτρη, η Μαρία με κατηγόρησε ότι της κατέστρεψα τη ζωή. Στενοχωριέμαι που έχασα την αδερφή μου, αλλά δεν μετανιώνω με την απόφαση που πήρα. Σήμερα ο Δημήτρης είναι ένας κούκλος, 17 χρονών με όνειρα για σπουδές, όπως είχε κάποτε και η μητέρα του. Και θα συνεχίσω να τον καθοδηγώ και να τον βοηθάω, όπως έκανα από την πρώτη μέρα, γιατί αυτός είναι και το νόημα της οικογένειας.