“Με την σύζυγό μου γνωριστήκαμε όταν ήμασταν φοιτητές, στα 20 μας. Για εμένα ήταν η πρώτη σχέση με την οποία φτάσαμε και στην ερωτική πράξη. Για αυτή, από όσο λέει, ισχύει το ίδιο. Δεν θα χαρακτήριζα την αρχή της σχέσης μας ως κεραυνοβόλο έρωτα, αλλά περισσότερο σαν μια κολακεία για το ενδιαφέρον που μου έδειχνε που τελικά με οδήγησε στο να την ερωτευτώ και να την αγαπήσω.
Πριν την γνωρίσω είχα πάρα πολλά ενδιαφέροντα και το πρόγραμμα μου ήταν γεμάτο δραστηριότητες και χόμπι. Σιγά σιγά κάνοντας υποχωρήσεις για να διατηρήσω αυτή την σχέση (έχοντας αναγνωρίσει στο πρόσωπο της τον μελλοντικό ρόλο της μητέρας των παιδιών μου, μιας και ήταν στοργική, καλή, περιποιητική κλπ κλπ), άφησα πολλά πράγματα που με ευχαριστούσαν και στην θέση τους έβαζα στιγμές με την γυναίκα αυτή.
Στα 5 χρόνια σχέσης, λοιπόν, είχα την πρώτη κρίση. Της ζήτησα να χωρίσουμε γιατί αναζητούσα εμπειρίες με άλλες γυναίκες γνωρίζοντας ότι είναι πολύ πιθανό, αν συνεχίσει αυτή η σχέση σε γάμο, τα απωθημένα να έβγαιναν στην επιφάνεια με απρόβλεπτες συνέπειες. Μετά από 6 ταραχώδεις μήνες, με αρκετές «εφηβικές» ατασθαλίες και ενώ κάναμε σεξ και με την γυναίκα αυτή αλλά σαν «παράνομο» ζευγάρι και 2 ολοκληρωμένες ερωτικά σχέσεις, αποφάσισα να γυρίσω σε αυτή και να της ζητήσω να παντρευτούμε με την υπόσχεση ότι δεν θα την αφήσω ξανά.
Έτσι κύλησε η σχέση μας, παντρευτήκαμε και κάναμε 2 παιδιά. Η καθημερινότητα και τα παιδιά έφθειραν μέρα με την μέρα την σχέση μας. Δεν είχαμε χρόνο ο ένας για τον άλλο, είχαμε 7 χρόνια να βγούμε μαζί για ένα ποτό, ενώ ερωτικά συνευρισκόμασταν όλο και πιο αραιά (μπορεί και 1 φορά τον μήνα) μιας και δεν είχαμε κανέναν να κρατήσει τα παιδιά και έτσι τα είχαμε συνεχώς μαζί μας. Το αίσθημα ότι είμαι απλά κουβαλητής στον γάμο αυτό και ότι δεν την ενδιαφέρει να είμαι ευτυχισμένος αρκεί να φέρνω κάποια χρήματα στην οικογένεια, με κυρίευε μέρα με την μέρα.
Πλέον , στα χρόνια της κρίσης, δεν έχω μόνιμη εργασία και εργάζομαι με εξαμηνιαίες συμβάσεις εδώ και εκεί σε δουλειές χωρίς μέλλον. Η αυτοπεποίθησή μου, όπως είναι κατανοητό, είχε πέσει στο απόλυτο μηδέν. Ένιωθα άχρηστος και βάρος για την οικογένειά μου, δεν μπορούσα να χαρώ τα παιδιά μου, για τα οποία πλέον διατηρώ και αμφίθυμα συναισθήματα. Είναι φορές που τα κατηγορώ για την κατάσταση που είμαι μιας και έκανα πολλές υποχωρήσεις για αυτά, όπως το να έρθουμε σε μια επαρχιακή πόλη για να μεγαλώσουν καλύτερα, ενώ στην Αθήνα ή στο εξωτερικό θα ήταν πολύ πιθανό να έχω βρει μια δουλειά στο αντικείμενό μου με μέλλον. Είναι άλλες φορές που θεωρώ ότι μόνο αυτά με διατηρούν στην ζωή. Η αλήθεια είναι ότι είχα αφήσει κάθε τι που με ευχαριστεί για να δώσω χρόνο σε αυτόν τον γάμο. Ένιωθα άδειος τελείως και ήταν και φορές που μου πέρασε φευγαλέα από το μυαλό η σκέψη να δώσω τέλος στην ζωή μου.
Σε μια από τις δουλειές, εδώ και 1,5 χρόνο περίπου, γνώρισα μια κοπέλα αρκετά μικρότερή μου, η οποία είχε κάτι το μαγικό. Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας ένιωσα μια απίστευτη οικειότητα σαν να την γνωρίζω χρόνια. Μιλήσαμε σαν να είμαστε χρόνια φίλοι και νιώσαμε και οι δύο ότι οι ρυθμοί μας συμβαδίζουν. Τα ενδιαφέροντά μας είναι κοινά παρά την διαφορά ηλικίας, τα θέλω μας συμβαδίζουν απίστευτα και ο ένας είναι στήριγμα για τον άλλο. Μεταξύ μας μιλάμε με εξαιρετική ειλικρίνεια και άνεση ακόμα και για θέματα ταμπού, ακόμα και για τον γάμο μου. Δεν της λέω ποτέ ψέματα για αυτόν και ξέρει και τι νιώθω για την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Μου έδωσε δύναμη να παλέψω για την ζωή μου, να ξαναξεκινήσω πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν ευτυχισμένο, να παλέψω για μια εργασία που μου αξίζει και θα με κάνει να νιώσω χρήσιμος.
Όταν γνωριστήκαμε η κοπέλα αυτή ήταν σε σχέση και γνώριζε ότι και εγώ είμαι παντρεμένος. Όμως αυτή η σχέση μεταξύ μας εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε ερωτική. Η λογική μας και η αυτοσυγκράτησή μας δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε. Κάναμε προσπάθειες να διακόψουμε εντελώς επαφή οι οποίες απέβησαν άκαρπες κάθε φορά. Αυτή η γυναίκα, νομίζω, είναι ο κεραυνοβόλος μου έρωτας. Ένα είδος έρωτα που ποτέ δεν είχα γνωρίσει στο παρελθόν. Εν τω μεταξύ χώρισε από την σχέση της και πλέον είμαστε «μαζί». Είναι ένας άνθρωπος που μου βγάζει πράγματα για τον εαυτό μου που ούτε εγώ τα ήξερα. Είναι ένας άνθρωπος που μου δίνει τόση δύναμη που ούτε γνώριζα ότι είχα. Και νομίζω ότι ισχύει και το αντίστροφο. Και με νοιάζεται. Ανησυχεί για την εξέλιξη μου για τις επιλογές μου, ακόμα και αν αυτές με οδηγούν μακριά της αρκεί να με κάνουν ευτυχισμένο. Και φυσικά είναι άπειρες οι φορές που νιώθω τύψεις. Πολλές και πολλαπλές.
Τύψεις για τα ψέματα, τύψεις για την απιστία, τύψεις ότι κοροϊδεύω τα παιδιά μου, τύψεις ότι λειτουργώ εγωιστικά και δεν κάνω τους απαραίτητους συμβιβασμούς για τον γάμο μου, τύψεις ότι έχω αυτή την κοπέλα που νιώθω ότι αγαπάω τόσο πολύ, σε μια κατάσταση αναμονής και ελπίδας που δεν της αξίζει, τύψεις ότι της στερώ ένα όμορφο μέλλον με μια κανονική σχέση, τύψεις για τις γιορτές που δεν είμαστε μαζί, τύψεις για τα πίσω βλέμματα που ρίχνουμε όταν κυκλοφορούμε μη μας δει κάποιος που δεν πρέπει.
Πλέον, όπως μπορείτε να καταλάβετε, είμαι σε ένα τεράστιο δίλημμα. Είμαι μεταξύ δύο κόσμων. Από την μία αυτή η γυναίκα που με κάνει να νιώθω όπως ποτέ δεν έχω νιώσει στην ζωή μου και να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορώ, μια σχέση που με γεμίζει και από την άλλη ο γάμος μου, τα δύο παιδιά μου, η συναισθηματική και οικονομική ασφάλεια.
Προσπαθώ να μη πάρω καμία απόφαση τώρα, μιας και δεν θέλω να φύγω από τον γάμο μου για μια άλλη γυναίκα αλλά μόνο όταν νιώσω ότι ακόμα και μόνος μου να ήμουν θα έφευγα. Όμως είναι εξαιρετικά έντονο αυτό που νιώθω. Τα συναισθήματα που νιώθω με έχουν κατακλύσει. Μου λείπει. Βλέπω την μορφή της συνεχώς μπροστά μου. Θέλω να περιμένω να καταλαγιάσει ο έρωτας και να δοκιμαστεί στην φθορά. Όμως δεν θέλω να της δίνω και φρούδες ελπίδες και να αφήνω τον χρόνο να περνάει εις βάρος της. Φοβάμαι ότι αν πάρω την απόφαση να χωρίσω και να είμαι με αυτή την γυναίκα, μπορεί η καθημερινότητα και η φθορά να με φέρουν στην ίδια κατάσταση με αυτή του γάμου μου.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν μείνω στον γάμο αυτό, το κενό θα ξαναεμφανιστεί και μάλιστα σε μία ηλικία που δεν θα έχω άλλη επιλογή από το να μένω μίζερος και δυστυχισμένος. Μακάρι να είχα κάποιες συμβουλές ή έστω μία καθοδήγηση. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων”.
Απαντάει η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια κυρία Αντωνία Αντωνά
Αγαπητέ φίλε,
Ας πάρουμε το θέμα από την αρχή του, δηλαδή από τη γνωριμία σου με τη σύζυγό σου. Λες ότι από την αρχή κιόλας, αυτή τη σχέση δεν τη χαρακτήριζε ο έρωτας αλλά μάλλον μία γοητεία για το ενδιαφέρον που δείξατε ο ένας για τον άλλο. Αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι ήταν η πρώτη σας ολοκληρωμένη σχέση, εύκολα μπορεί να δημιουργήθηκε μία σχέση χωρίς κάποιο ουσιαστικό συναισθηματικό υπόβαθρο ή έστω το δέσιμο που επιφέρει η γνώση ότι αποτελούμε τη συνειδητή επιλογή του συντρόφου μας.
Διαβάζω επίσης ότι τελικά εσείς οδηγηθήκατε στην αγάπη μέσα από το ενδιαφέρον που σας έδειχνε, παρ’όλα αυτά η αγάπη είναι ένα συναίσθημα το οποίο δε δημιουργείται με βάση αυτό που λαμβάνουμε από τον άλλο, αλλά προέρχεται από εμάς. Συνεχίζοντας, μου ακούγεται εξαιρετικά ψυχοφθόρο το ότι αφήσατε όλες τις δραστηριότητες που σας ικανοποιούν και αναρωτιέμαι γιατί μπήκατε στη διαδικασία να κάνετε κάτι τέτοιο; Αν το επιλέξατε μόνος σας, λογικά δε θα έπρεπε να το μετανιώνετε. Αν σας το ζήτησε η ίδια, η απαίτηση αυτή τίθεται αρκετά έξω από τα προσωπικά όρια του κάθε ανθρώπου και άρα δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως υγιής. Αρκετά ανησυχητικό επίσης μου ακούγεται το ότι την είχατε επιλέξει για μητέρα των παιδιών σας – σαν σύντροφό σας την επιλέξατε ποτέ;
Φυσικά με όλα αυτά τα δεδομένα, ήταν σχεδόν σίγουρο πως κάποια στιγμή θα νιώθατε την ανάγκη να ξεφύγετε για να ζήσετε όσες εμπειρίες δεν προλάβατε να ζήσετε πριν γνωρίσετε τη σύζυγο αλλά και πάλι, η επιστροφή σας σε εκείνη για να της κάνετε πρόταση γάμου δε μου ακούγεται όπως θα έπρεπε κάτι τέτοιο να ακούγεται – αντιθέτως, και πάλι ακούω μία σχεδόν αδιάφορη επιστροφή, βασισμένη ενδεχομένως στο ότι ήταν περιποιητική κτλ, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο βαθύτερο συναίσθημα, μία πραγματική επιθυμία να ζήσετε με αυτή τη γυναίκα.
Προχωρώντας στα επόμενα στάδια της ζωής σας, όπως ήταν και αναμενόμενο, κουραστήκατε. Μία συμβίωση, δύο παιδιά, οικονομικά προβλήματα, ελάχιστος προσωπικός χρόνος και ένα αίσθημα ότι είστε απλά ένα χρήσιμο όργανο στο σπίτι θα μπορούσαν κάλλιστα να τεστάρουν τις αντοχές και του πιο υγιούς γάμου και, αν καταλαβαίνω σωστά, ο δικός σας δεν ήταν ένας από αυτούς. Η αμφιθυμία που περιγράφετε προς τα παιδιά πιθανόν να είναι και μία αντανάκλαση του πώς αισθάνεστε γενικότερα – για τη σύζυγό σας, για τη ζωή σας, για τον ίδιο σας τον εαυτό και όλα αυτά είναι ζητήματα που θα χρειαστεί να τα ψάξετε σε βάθος πριν πάρετε κάποια απόφαση.
Η νέα κοπέλα που γνωρίσατε και περιγράφετε ως το άλλο σας μισό, έχει ένα μεγάλο προτέρημα το οποίο συνεισφέρει σημαντικά στην πεποίθησή σας ότι ταιριάζετε απόλυτα και το οποίο και εσείς αναγνωρίζετε: δεν είναι η σύζυγός σας και άρα δεν κουβαλάει και δεν αντιπροσωπεύει όλα αυτά που οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως αρνητικά – έλλειψη ελευθερίας, υποχρεώσεις, κούραση, υποχωρήσεις.
Σε αυτά τα πλαίσια, ένας άνθρωπος που μπορεί να μας ‘βγάλει’ προσωρινά από όλες αυτές τις μαύρες συνθήκες και σκέψεις, μοιάζει με δώρο Θεού. Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι, αυτό δε μπορώ να σας το απαντήσω εγώ. Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη για ασφάλεια ποτέ δεν αποτελεί καλό σύμβουλο και με αυτή τη σκέψη θα σας προτείνω να ανακαλύψετε πρώτα τις δικές σας ανάγκες, τις δικές σας επιθυμίες και μετά να πάρετε την όποια απόφαση.
Με τα όσα στοιχεία έχω ως τώρα, αλλά και βάση της επαγγελματικής μου εμπειρίας, οι δύσκολες διαπροσωπικές σχέσεις έχουν πολλά να μας πουν για εμάς τους ίδιους και καλό είναι να μην προσπαθούμε να ανακαλύψουμε κάποιο εξωτερικό παράγοντα ή κάποια εξωγενή λύση για να αποφύγουμε την ενδοσκόπηση. Σας προτρέπω λοιπόν πρώτα να βρείτε τον εαυτό σας – ο ίδιος μετά θα σας καθοδηγήσει στην καλύτερη και πιο λειτουργική επιλογή.
Αντωνία Αντωνά
Σύμβουλος Ψυχικής υγείας και Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Ομήρου 2, Κηφισιά
Τηλέφωνο: 6944-757122