Τις τελευταίες ώρες με αφορμή την είδηση του θανάτου της Μαριάννας Βαρδινογιάννη το γύρο του διαδικτύου κάνει μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της που μεταξύ άλλων μιλά για το έργο στήριξης των παιδιών με καρκίνο μέσω της ΕΛΠΙΔΑΣ.
Όπως γράφει χαρακτηριστικά “Στο επεισόδιο θεώρησα ως «εξυπακούεται» την κοινή παρουσία τόσο της κας Μ. Βαρδινογιάννη, εκπροσωπώντας την Ελπίδα, όσο και την κας Μ. Τρυφωνίδου, εκπροσωπώντας τη Φλόγα. Πάλι μια «ατμόσφαιρα» περίεργη, έμμεση, κάπως ως άγραφος κανόνας ότι οι δυο κυρίες δεν χωράνε μαζί στο ίδιο επεισόδιο από μια «αόρατη» μονάδα προστασίας
. Πάλι γκρίνιασα. Και όμως χώρεσαν. Και έτσι, εκείνο το πρωί βρέθηκα στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Μαριάννα Βαρδινογιάννη» – Μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Και εκεί, πριν καν το πρώτο βήμα στο εσωτερικό, έπεσα συνειδησιακά αμαχητί.
Ρέα stop! Ρέα stop! Ήταν ένα ταξί της επαρχίας που έφερνε εκείνο το παιδάκι με τη μανούλα του. Ήταν η κούκλα που κρατούσε σφιχτά στα χέρια, ασπίδα και δύναμη. Και μετά άλλο παιδί και άλλο παιδί….
Ελληνάκια, Ρομά με ένα σωρό στολίδια, παιδάκια από το εξωτερικό. Χαστούκια οι εικόνες στη συνείδησή μου. Κάθε εικόνα. Τι σπουδαίες εγκαταστάσεις! Υπάρχει στη χώρα μου τέτοιο νοσοκομείο; Τόσο μελετημένο νοιάξιμο για το κάθε τι. Σχεδιασμένο σαν ένα ταξίδι εξερεύνησης, μια περιπέτεια όπως αναπτυσσόταν από χώρο σε χώρο.
Και ήταν κι εκείνο το παλικάρι, ο Επαμεινώνδας, άνδρας πια 27 ετών, και που ως παιδί 4 ετών είχε περάσει ασθενής από το νοσοκομείο και τώρα πρόσφερε υπηρεσίες στα παιδιά. Και ήταν οι γιατροί. Και ήταν και ο ξενώνας. Και ο ιερός κος Νάννης, ψυχή και εμψυχωτής. Και οι γονείς. Τόσα παιδιά και τόσοι γονείς! Και ήταν και ήταν. Και όλοι, μα όλοι!…Έπιναν νερό στο όνομά της Μαριάννας Βαρδινογιάννη!
Και κάποια στιγμή ήρθε κι εκείνη. Και ενώ περπατούσα δίπλα της σε κάθε χώρο, παιδάκια έσπευδαν να τη χαιρετούν. Και μια μάνα, τόσο ντροπαλά, της έδωσε ένα γράμμα στο χέρι.
Και μετά, ενώ ήμασταν στον εξωτερικό χώρο είδα ένα παιδάκι να χτυπάει τα τζάμια από το δωμάτιό του. «Κυρία Μαριάννα! Κυρία Μαριάννα!» της φώναζε. Με τόσο ενθουσιασμό ό,τι την είδε!
Και άλλο. Και άλλο! Τόσο αυθόρμητες κινήσεις. Τόση χαρά συνάντησης! Και αλήθεια σας λέω, εκείνη ήξερε κάθε παιδί με το όνομά του. Ακόμα θυμάμαι φλας στιγμών και βουρκώνω. Να μην πολυλογώ.
Λόγια της Μαριάνας Βαρδινογιάννη.
«Η πρώτη μονάδα ήταν τέσσερα κρεβάτια. Στις πρώτες επεμβάσεις έμπαινα, να κρατάω το χέρι της μαμάς….Μετά έγινε η μονάδα. Όταν τα Χριστούγεννα ήρθα να δώσω δώρα στα παιδιά….Θυμάμαι χιόνιζε. Και είδα έξω ένα ζευγάρι γονιών. Τι θέλετε εδώ; Δεν έχουμε πού να μείνουμε. Έτσι ξεκίνησε ο ξενώνας. Εγώ, κυρία Βιτάλη θέλω να συμμετέχω σε όλα. Το να προσφέρω μόνο χρήματα και να περιμένω αναφορά τού τι έγιναν, δεν μου λέει τίποτα. Δεν συμπάσχεις…Εγώ θέλω να συμπάσχω…».
Μπορείτε να δείτε το σχετικό βίντεο εδώ