Είναι παράδοξο αλλά όσο φρικιαστικό είναι στην αληθινή ζωή το βίωμα ενός πολέμου άλλο τόσο ελκυστικό είναι στον κινηματογράφο το άτυπο είδος που ασχολείται με αυτόν. Έχει τις εξηγήσεις του φυσικά αυτό το παράδοξο και ειδικά όσον αφορά το αμερικάνικο σινεμά, το οποίο άλλωστε αποτελεί γέννημα-θρέμα μιας κοινωνίας που είναι τιγκαρισμένη στις τύψεις από τις πολεμικές εμπλοκές του κράτους της. Αυτός είναι και ο λόγος που δύσκολα μια (αντι)πολεμική ταινία θα περάσει απαρατήρητη. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε και για μια ταινία του είδους από τον «πατέρα» του blockbuster σινεμά στις ΗΠΑ.
Φυσικά μιλάμε για τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος το 1998 αποφάσισε να διαβεί τα χωράφια του εν λόγω είδους και πολύ απλά τα σάρωσε όλα: 5 βραβεία Oscar, 2 Χρυσές Σφαίρες και η πιο εμπορική ταινία εκείνης της χρονιάς, το «Η Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» άφησε εποχή και ακόμα και σήμερα φαντάζει μια ταινία αγέραστη, φτιαγμένη με αυτό το μαγικό υλικό του Χόλιγουντ που κάνει τα κοινά να συγκινούνται με μαζικούς όρους, αλλά ταυτόχρονα συνδυασμένο με ένα ύφος που αναδεικνύει όλη την σκληρότητα και τον κυνισμό του πολέμου.
Μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ο λοχαγός Μίλερ και έξι άνδρες του αναζητούν στην κατεχόμενη Γαλλία έναν στρατιώτη, του οποίου τα τρία αδέλφια σκοτώθηκαν ήδη σε μάχες και το επιτελείο διέταξε τη δική του σωτηρία. Το ίδιο το γεγονός που κάνει την την πλοκή της ταινίας να κινηθεί αποτελεί μια ηθελημένη δόση ρομαντισμού και αθωότητας μέσα στην απάνθρωπη φύση του πολέμου: με χαρά δεχόμαστε την επιτηδευμένη αφέλεια διότι αυτό το σινεμά εκπροσωπεί ο Σπίλμπεργκ και αυτό τον κάνει τόσο μεγάλο παραμυθά.
Μέσα στην αδυσώπητη πραγματικότητα του πολέμου, μια ολόκληρη οικογένεια έχει ξεκληριστεί και ο στρατιώτης Ράιαν, αν και αναλώσιμος όπως και όλοι οι υπόλοιποι στρατιώτες εντός του πολέμου, εξαιρείται από την πραγματικότητα αυτή μόνο και μόνο για να μην μείνει η μητέρα του μόνη στον κόσμο με νεκρούς όλους τους γιους της. Ναι, αυτά συμβαίνουν μόνο στο Χόλιγουντ. Ποτέ καμία κυβέρνηση δεν θα έμπαινε σε μια τέτοια διαδικασία για να σωθεί ένας και μόνος στρατιώτης με μοναδικό στόχο την… ανθρωπιά. Αλλά για αυτό μας αρέσει ο Σπίλμπεργκ: κάνει πράξη το απόφθεγμα που λέει πως «κινηματογράφο βλέπουμε για να δούμε πράγματα που δεν γίνονται».
Η συνέχεια είναι καταιγιστική σε πολλαπλά επίπεδα. Καταρχάς, στο επίπεδο της δράσης, καθώς οι σκηνές με μάχες δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, σε κάνουν να «μπαίνεις» τόσο πολύ στο ίδιο το πεδίο των γεγονότων που οριακά νομίζεις πως νιώθεις την αγωνία των χαρακτήρων. Αλλά και στο ψυχολογικό επίπεδο και μέσω αυτού στο επίπεδο των χαρακτήρων, η «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» είναι ένα πινγκ πονγκ συναισθημάτων διαρκώς.
Οι ήρωες νιώθουν από την μια το καθήκον και την ηθική της αποστολής του και από την άλλη, βαραίνονται ψυχολογικά από το γεγονός ότι ταυτόχρονα γιγαντώνεται η αίσθηση του αναλώσιμου ανθρώπου που τους κυνηγά ως συμμετέχοντες στον πόλεμο. Ναι, θέλουν να σώσουν τον Ράιαν αλλά γιατί η ζωή τους είναι κατώτερη από τη δική τους; Γιατί να πρέπει να το βιώνουν αυτό; Γιατί να πρέπει να αναμετριούνται με αυτά τα διλήμματα;
Ανάμεσα στα διαμάντια του Netflix, η «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» είναι εκ των πιο αστραφτερών…