«Μαρτύριο η αγάπη σου λέω, μαρτύριο η αγάπη και κλαίω». Αυτό μου έρχεται στο μυαλό, όταν σκέφτομαι την περίπτωσή μου. Είμαι 56 ετών και παντρεμένη 20 χρόνια με έναν άντρα, που λατρεύω και είναι ο καλύτερός μου φίλος.
Το πρόβλημά μου, το οποίο δεν ξέρω πώς να λύσω είναι ότι από τότε, που παντρευτήκαμε σπάνια αποζητούσε το σεξ μαζί μου. Αν δεν τον κυνηγήσω εγώ, δεν βλέπω χαρά.
Κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια και καμιά φορά, που νιώθω την ανάγκη να κάνω μια στάση από το δωμάτιό του, δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον. Λέει ότι φταίω εγώ επειδή μου αρέσει το σεξ περισσότερο απ’ ότι αρέσει σε εκείνον και ότι είναι εξαιρετικός σύζυγος, οπότε να μην παραπονιέμαι.
Έχω φτάσει στα όριά μου. Τί πρέπει δηλαδή να κάνω; Να βρω γκόμενο σε αυτή την ηλικία να γεμίσει τα κενά μου, να πληρώσει τα κενά του συζύγου μου και να δω χαρά στα σκέλια μου; Αμάν νισάφι. Έτσι θα περάσει η υπόλοιπη ζωή μου; Ή μήπως καλύτερα να φύγω και να κάνω ένα νέο ξεκίνημα; Αλλά και πάλι, στην ιδέα και μόνο να τον χάσω νιώθω τόσο άσχημα όσο και για την ελλιπή έως ανύπαρκτη σεξουαλική μου ζωή.
Δεν έχουμε παιδιά και νιώθω μεγάλη μοναξιά. Δοκίμασα αντικαταθλιπτικά, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά μου και πρέπει να λυθεί αν θέλω να επανέλθω, αλλιώς όλα τα φάρμακα του κόσμου δεν πρόκειται να με βοηθήσουν.
Δεν ξέρω πού να στραφώ. Βοηθείστε με!
Αλέκα