Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει άλλοτε τέτοιο καλοκαίρι. Σε μερικές εβδομάδες να κυκλοφορούν τόσα blockbusters όπως Indiana Jones, Mission Impossible 7, Barbie και Oppenheimer.
Μέχρι στιγμής έχουμε ισοπαλία. Το Indiana Jones δεν έχει λάβει την καλύτερη υποδοχή και στο box office δεν τα πάει τόσο καλά. Το Mission Impossible 7 αποθεώνεται παντού και προβλέπεται να σαρώσει στο box office.
Πώς μπορούμε να γράφουμε κάτι τέτοιο για μια ταινία που σήμερα θα κυκλοφορήσει στις δικές μας αίθουσες και σιγά σιγά σε όλες τις αγορές στον κόσμο; Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι: πώς να μην γράψουμε κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για τον Τομ Κρουζ;
Απελευθερωμένος από καιρό, έχοντας πλέον και την αναγνώριση της παγκόσμιας κινηματογραφικής αγοράς, με τεράστιους σκηνοθέτες να του υποκλίνονται και να τον θεωρούν σωτήρια των κινηματογράφων και της τέχνης τους τη χρονιά που πέρασε, ο Τομ Κρουζ παραδίδει την καλύτερη ταινία που έχει κυκλοφορήσει το 2023. Ναι, τόσο εμφατικά.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μπορούμε να σκεφτούμε έτσι πρόχειρα πολλές ταινίες που θα το εκτόπιζαν από την 5άδα των καλύτερων action films της δεκαετίας.
Η κεντρική φωτογραφία αυτού του κειμένου τον αποτυπώνει, τον Τομ Κρουζ, όπως του αξίζει. Να ίπταται και γύρω του να μην φαίνεται πουθενά έδαφος. Κι αυτό να μην είναι green screen, να μην είναι μοντάζ, να είναι η αλήθεια.
Ο τύπος ήθελε από μικρό παιδί να είναι στην υπηρεσία του κοινού, να είναι σόουμαν και στα 60 και κάτι του το καταφέρνει με τη μεγαλύτερη επιτυχία της 40χρονης καριέρας του.
Έχουν γραφτεί τα πάντα για τα stunts που κάνει μόνος του. Γι’ αυτό το stunt στο Mission Impossible: Dead Reckoning – Part One ακόμα περισσότερα, μιας και το επικοινώνησε η παραγωγή λίγες ημέρες μετά τα Όσκαρ και σε μια περίοδο που όλοι του φιλούσαν τα χέρια για αυτό που πέτυχε με το Top Gun: Maverick.
Κι αν αυτό τους φάνηκε εντυπωσιακό, θα πρέπει να έχουν ξεχάσει σε ποια εποχή ζουν με το Mi7. Μπορεί να φαινόμαστε υπερβολικοί ή να έχουμε τόσο τυφλωθεί από τον ενθουσιασμό που αυτός ο τύπος βρίσκεται στο πάνθεον, εκεί που του αξίζει, την στιγμή που του αξίζει – γιατί δεν θα είχε την ίδια γλύκα να του συνέβαινε αυτό πριν 10 χρόνια κι είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε το timing κι ότι η ζωή ξέρει πάντα περισσότερα από εμάς.
Μπορεί λοιπόν να έχουμε υπερβεί την αντικειμενικότητα κατά πολύ, αλλά το Mission Impossible 7 δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Συνδυάζει τα ιδανικότερα στοιχεία από το action, το sci-fi και τον κοινωνικό σχολιασμό.
Έχει τεχνητή νοημοσύνη, έχει στοιχεία από Terminator, αλλά τόσο άρτια αποτυπωμένα που ο Ρίντλεϊ Σκοτ θα το δει και θα νιώσει λίγος.
Κάθε σκηνή σε αυτή την ταινία είναι κι ένα ξεχωριστό άρθρο. Πώς κινείται η κάμερα, πώς τοποθετούνται τα props, πώς συνδέεται με την προηγούμενη της σκηνή και την επόμενη, πώς εξυπηρετεί τις κλιμακώσεις.
Από το ξεκίνημα της κιόλας, όπου δεν εμφανίζεται καν ο Τομ Κρουζ, η ταινία σου σηκώνει την τρίχα, σε βάζει σε μια διαδικασία να σβήσεις τα πάντα γύρω σου και σε απορροφά. Δεν θυμόμαστε ταινία 165 λεπτών να μην έχουμε νιώσει μια μικρή νύστα, ένα γλάρωμα έστω για 5-10 λεπτά.
Στο Mission Impossible 7 συμβαίνει. Ούτε δευτερόλεπτο δεν κλείνει το βλέφαρο και υπάρχει μια διαρκής αγωνία για το τι θα συμβεί. Χτίζεται, εξάλλου, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, τόσο γοητευτικά τρομακτικά η ύπαρξη της Οντότητας, του αόρατου εχθρού, του αόρατου κακού, που η ταινία ακουμπάει για πρώτη φορά και την περιοχή του θρίλερ.
Ο Ίθαν Χαντ καλείται στο MI7 να βρει ένα πολύ ειδικό κλειδί το οποίο ξεκλειδώνει μια σφαιρική συσκευή σε ένα ρωσικό υποβρύχιο, όπου βρίσκεται η καρδιά της Οντότητας. Αυτό ο ίδιος δεν το γνωρίζει.
Στην πορεία αυτής της αναζήτησης θα ενωθεί με την Ίλσα και με τη συμβολή των δύο συμπαραστατών του, του Μπέντζι και του Λούθερ, θα ψάξει για το άλλο μισό του κλειδιού, έχοντας ήδη ανακτήσει το πρώτο κομμάτι.
Μπροστά του θα εμφανιστεί η γοητευτική και επαΐων στο κλέψιμο Γκρέις, αλλά, κυρίως, θα εμφανιστεί, ως εκπρόσωπος της Οντότητας, ο Γκάμπριελ, ο άνθρωπος που, πριν μπει σε αυτή τη μυστική υπηρεσία, του έμαθε πολλά κόλπα, σκότωσε όμως και μια γυναίκα που αγαπούσε.
Οι παγκόσμιες δυνάμεις αναζητούν το κλειδί γιατί θέλουν να ελέγξουν την Οντότητα και να την χρησιμοποιήσουν εις βάρος των άλλων χωρών, η Οντότητα θέλει το κλειδί γιατί δεν θέλει να γίνει υπηρεσία κανενός και ο μόνος που σκέφτεται την σωτηρία του κόσμου είναι ο Ίθαν Χαντ.
Κάτι τρομερό για το Mission Impossible 7 είναι ότι δεν χρειάζεται να καταφύγει σε κανένα γέμισμα, ούτε σε κάποια ερωτική συνυποδήλωση. Δεν υπάρχει κάποια σεξουαλική-ερωτική έκφραση στην ταινία πέραν αυτής που αποκτήσαμε εμείς για την Χέιλι Άτγουελ. Ο Ίθαν Χαντ είναι ένας ήρωας χωρίς σεξουαλικό προσανατολισμό, για να προσφέρει ταύτιση σε όλους.
Το Mission Impossible 7 είναι μια ταινία που και 30 ευρώ να μας έλεγαν ότι κάνει το εισιτήριο για το σινεμά, δεν θα το σκεφτόμασταν καθόλου αν θα το αγοράσουμε. Και 30, και 40, και 50. Αυτό βέβαια το λέμε εκ του ασφαλούς, επειδή είδαμε την ταινία.
Μπορούμε μόνο να σου πούμε ότι αξίζουμε απόλυτα της εμπιστοσύνης σου. Όχι εμείς βασικά, ο Τομ Κρουζ, ο σκηνοθέτης Κρίστοφερ ΜακΚουάρι και όλοι όσοι συνέβαλαν για να δούμε μια φαντασμαγορία αισθητικής, τέχνης και αφήγησης.