Όταν ακούς τη λέξη “σωματεμπορία”, τί σου έρχεται στο νου; Εμπόριο ανθρώπων. Φρικτό και μόνο να το ακούς. Σου φαίνεται σαν κάτι μακρινό, ενώ δεν είναι.
Η ιστορία που πρόκειται να σας διηγηθώ είναι πολύ προσωπική και συνέβη πριν από 5 χρόνια. Φόβος, οργή, απόγνωση…Αμέτρητες ώρες χρειάστηκαν από την Αστυνομία μέχρι να βγάλει άκρη και να τελειώσει επιτέλους αυτός ο Γολγοθάς.
Όλα ξεκίνησαν με ένα 15χρονο αγόρι που έκανε την εμφάνισή του μέσω Instagram. Φαινομενικά ήταν ένα ήσυχο, φυσιολογικό παιδί, που δεν είχε ιδέα τί σημαίνει αλητεία, σωματεμπορία, κυκλώματα. Τα παιδιά σήμερα δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου, ούτε ξέρουν ότι πίσω από τα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να κρύβεται κάθε καρυδιάς καρύδι, που παραμονεύει να τα βλάψει.
Ο ίδιος ήταν “φίλος” με αρκετά κορίτσια από την παρέα της κόρης μου και μιλούσαν καθημερινά. Έφερε στην παρέα και άλλους, δικούς του φίλους και όλοι μαζί τα έλεγαν μέσω Instagram, Twitter και Facebook.
Λίγο μετά την εμφάνιση του και της παρέας τους στο Διαδίκτυο, άρχισα να βλέπω αλλαγές στη συμπεριφορά της κόρης μου. Έγινε ξαφνικά μυστικοπαθής και την έπιανα με το τάμπλετ στο χέρι σε ώρες, που ποτέ άλλοτε δεν έμπαινε, πάντα κρυφά από μένα.
Δεδομένου ότι ξέρω τί συμβαίνει στο Διαδίκτυο και πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν τα πράγματα, έλεγχα την κόρη μου σε τακτική βάση, τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Έπαιρνα κρυφά το τάμπλετ, ενώ εκείνη κοιμόταν και έψαχνα να βρω πού μπήκε, με ποιους μιλούσε, τί λέγανε.
Παρατήρησα ένα ασυνήθιστο χρονικό χάσμα ανάμεσα σε μερικά μηνύματα και εικόνες, αλλά δεν έδωσα σημασία μέχρι περίπου δύο εβδομάδες αργότερα. Μια νύχτα, είχα ένα περίεργο προαίσθημα και άρπαξα για μία ακόμη φορά το τάμπλετ της για να κάνω τον καθιερωμένο μου έλεγχο. Αυτό που βρήκα, επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μου.
Ξεκίνησε με μια φωτογραφία. Μια περίεργη, ακατάλληλη φωτογραφία ενός κοριτσιού, στην ηλικία της κόρης μου πάνω κάτω, που με τη σέξι πόζα της με έβαλε σε υποψίες. Το συνηθισμένο μου ψαχούλεμα κατέληξε να γίνει ανθρωποκυνηγητό, ελέγχοντας τα πάντα σε όλους της τους λογαριασμούς.
Καθώς τελείωνα το ψάξιμο εκείνη τη νύχτα, το μόνο που ήθελα και έπρεπε να κάνω ήταν έναν πιο σχολαστικό έλεγχο. Τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονταν. Ο ίδιος και η παρέα του δεν ήταν αυτοί που έλεγαν ότι ήταν.
Αξιοποιώντας τη δύναμη της Google και με τη βοήθεια ενός φίλου μου καλού αστυνομικού, έψαξα τους λογαριασμούς όλων σχεδόν των φίλων της κόρης μου, κάτι που δεν σκέφτονται να κάνουν τα παιδιά λόγω της τυφλής εμπιστοσύνης που δείχνουν σε όλους.
Το 15χρονο αγόρι και η παρέα του δεν ήταν παρά 4 ενήλικες, που χρησιμοποιούσαν τη δύναμη του Διαδικτύου για να «ψαρέψουν» παιδάκια. Οι δύο από αυτούς είχαν αρκετές συλλήψεις στο ενεργητικό τους, ενώ οι άλλοι δύο ήταν μάλλον καινούργιοι στα κόλπα. Δυο μέρες παλεύαμε να μάθουμε γι’ αυτούς, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Τόση οργή και μίσος δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Έμενε να μαζέψω τα στοιχεία που είχα συγκεντρώσει και να τα προσκομίσω στην αστυνομία, η οποία έδρασε άμεσα, για να αναλάβει από κει και πέρα. Μου ζήτησαν γραπτή άδεια να έχουν πρόσβαση στα τηλεφωνικά μας αρχεία, στους λογαριασμούς μας στο ίντερνετ και εμείς τη δώσαμε εν λευκώ και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μετά από επτά μήνες ερευνών μας κάλεσαν από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής μας για να πάμε εκεί το συντομότερο δυνατό. Χαρακτηριστικά μας είπαν “δεν είναι κάτι που θέλετε να ακούσετε από το τηλέφωνο”. Είχαν κάνει φύλλο και φτερό τα πάντα και τώρα είχε έρθει η στιγμή να μας πουν τί συνέβαινε.
Αφού φτάσαμε, μπήκαμε σε μια μικρή αίθουσα ανακρίσεων να μη μας ακούει κανείς και εκεί μας ενημέρωσαν ότι η άμεση επέμβασή μου και το ψάξιμο, που έκανα τακτικά στους λογαριασμούς της κόρης μου την είχε σώσει από βέβαιη απαγωγή.
Τελικά το αγόρι αυτό ήταν όντως ένα 15χρονο παιδί, το οποίο όμως οι σωματέμποροι χρησιμοποιούσαν για δόλωμα. Τον έβαζαν να ψάχνει και να βρίσκει αθώα νεαρά κορίτσια για να τα πασάρουν μετά αυτοί με τη σειρά τους στον κύκλο των πελατών τους. Τα θύματα της συγκεκριμένης ομάδας έφταναν τα 2.000 και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παιδάκια Γυμνασίου και Λυκείου, που οι επιτήδειοι καραδοκούσαν να παρασύρουν και να τα βάλουν στα κυκλώματα, τα παιδιά μας.
Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς να το καταλαβαίνω. Σκεφτόμουν το παιδί μου. Πόσα πολλά θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αν ήμουν λιγότερο υποψιασμένη; Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να κλέψει την αθωότητα από ένα παιδάκι; Το όμορφο κορίτσι μου δεν ήταν παρά ένα θήραμα για αυτά τα τέρατα, που πλησίαζαν αργά και μεθοδικά σαν τα αρπακτικά, έτοιμα να βουτήξουν τη λεία τους και να τη διαλύσουν. Έκλαιγα γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να μην ξαναέβλεπα την κόρη μου.
Ελπίζω η ιστορία μου να γίνει παράδειγμα προς μίμηση σε όλους όσοι διαβάσετε το άρθρο αυτό. Αρκεί μια στιγμή απροσεξίας από τους γονείς για να χαθούν όλα. Ξέρω ότι φοβάστε όσο κι εγώ. Ψάχνετε, όμως, τους λογαριασμούς τους, δεν είναι κακό. Να ρωτάτε τα παιδιά σας, να τους λέτε να μην έχουν “φίλους” που δεν ξέρουν πραγματικά. Δεν είχα ιδέα πόσο κοντά ήμουν στον να μην ξαναδώ ποτέ την κόρη μου. Η ασφάλειά τους είναι πάνω απ’ όλα. Εάν δεν γνωρίζετε από τεχνολογία ή δεν ξέρετε πού να αναζητήσετε, τότε ρωτήστε κάποιο δικό σας άνθρωπο που να ξέρει, κάποιον που να αισθάνεσαι ότι μπορείς να του εμπιστευτείς τη ζωή του παιδιού σου. Δεν έχει σημασία από ποια χώρα είσαι. Ο κίνδυνος παραμονεύει όπου υπάρχει διαδίκτυο.