Φέτος θα κλειναμε 13 χρόνια γάμου. Θα ξυπνάγαμε το πρωί, θα χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον και θα κάναμε το γνωστό αστειάκι που κάνουμε κάθε χρόνο «13 χρόνια ήρωας, 13 χρόνια πώς σε αντέχω, 13 γρουσούζικος αριθμός» και διάφορα άλλα τέτοια. Αντίθετα ήταν ο τέταρτος χρόνος που ξυπνούσα στην επέτειό μου μόνη μου χωρίς τον άντρα μου. Η τέταρτη χρόνια μου ως χήρα μεγαλώνοντας δύο παιδιά μόνη μου. Τέσσερα χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ζούσε, ήταν όμως η πρώτη χρονιά πού μπορώ να πω ότι είχα μάθει να ζω με το πένθος μου.
Το πρωί της επετείου μου αντί να ξυπνήσω με το γνωστό «Χρόνια μας πολλά» όπως τα πρώτα χρόνια του γάμου μου ή το «μου λείπεις πολύ» όπως έκανα τα πρώτα χρόνια της χηρείας μου, έκανα ό, τι κάνω τις καθημερινές. Έτρεξα τα παιδιά που είχαν καθυστερήσει στο σχολείο, μετά το σκυλάκι μας στον κτηνίατρο και μετά μία στοίβα άπλυτα στο πλυντήριο που τόσο καιρό έκανα πως δεν έβλεπα.
Έφυγα, πήγα στο σούπερ μάρκετ και μετά στο φούρνο. Στη βιτρίνα μία πανέμορφη, στολισμένη τούρτα και πάνω της έγραφε με ροζ γλάσο «χαρούμενη επέτειο». Στάθηκα και την κοίταγα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν εκεί όπου ο σύζυγός μου δεν θα πέθαινε από καρκίνο στον εγκέφαλο θα είχα αγοράσει αυτήν την τούρτα για την επέτειό μας, δυστυχώς όμως δεν ζω σε αυτό το σύμπαν και αυτή δεν είναι μία χαρούμενη επέτειος. Εκείνη την ημέρα πέρασα πολλές φορές έξω από το συγκεκριμένο φούρνο. Σκέφτηκα να αγοράσω αυτήν την τούρτα όχι γιατί σκόπευα να γιορτάσω 13 χρόνια απόλυτης ευτυχίας. Δεν είχα σκοπό να τιμήσω την ημέρα εκείνη που θεωρούσα ως την αγαπημένη μου μέρα. Ήθελα να αγοράσω αυτήν την τούρτα για ένα και μόνο λόγο: για να μην την αγοράσει κανείς άλλος. Το άγνωστο άτομο που δεν ήξερα και σκόπευε να αγοράσει την τούρτα αυτή, τώρα δεν θα μπορούσε γιατί θα την έπαιρνα εγώ. Αυτό το άγνωστο άτομο δεν θα γιόρταζε ούτε θα έκανε με τον/την αγαπημένη του τα γνωστά αστεία της επετείου που κάνουμε όλοι. Ένιωσα μίσος για όλους εκείνους που γιορτάζουν με τους ζωντανούς τους συντρόφους και ήθελα να αγοράσω αυτήν την τούρτα έτσι για να τους το «χαλάσω».
Πένθος είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί: στεναχώρια, μοναξιά, νοσταλγία, φόβος. Το μισείς που είσαι μόνος/η ενώ ο άλλος είναι καλά με το/τη σύντροφό του και ανυπομονούν να έρθει η επέτειος τους για να γιορτάσουν. Δεν είναι ότι τους μισείς σαν ανθρώπους ή μισείς τη χαρά τους. Μισείς αυτό που αισθάνεσαι, αυτό το κακό που σου έτυχε.
Το πένθος είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι πόνος, είναι ερημιά, είναι όλα εκείνα τα άβολα, οδυνηρά συναισθήματα που δεν τολμάμε να εκφράσουμε επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και ευγενικοί με τους άλλους και δεν θέλουμε να μας θεωρούν ζηλιάρηδες, χαιρέκακους ή εκδικητικούς. Εγώ όμως είμαι. Τουλάχιστον ένα μέρος μου είναι. Και μόνο που ήθελα να αγοράσω την τούρτα εκείνη για να μην μπορεί να την πάρει κανείς άλλος, αυτό δείχνει. Η ζήλια που νιώθω όταν βλέπω ένα ζευγάρι να ανεβάζει φωτογραφίες από την επέτειό του είναι εκεί και νιώθω σαν να με τρυπάει. Ο θυμός το ίδιο. Και δεν είναι καλό αυτό. Κατανοώ ότι η αγορά μιας τούρτας δεν σημαίνει και έναν ευτυχισμένο γάμο ούτε και οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε αλλά η θλίψη που φέρνει το πένθος μόνο λογική δεν έχει.
Για πολύ καιρό προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η πλευρά του πένθους δεν υπήρχε. Δεν θέλω να ζηλεύω αυτούς που γιορτάζουν. Θέλω να τους ευχηθώ και να το εννοώ να είναι για πάντα μαζί. Ποιος ξέρει και τα ζευγάρια εκείνα τι προβλήματα μπορεί να έχουν; Ποιος ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να έχουν τη χαρά που θα τους δώσει το σβήσιμο μιας τούρτας; Όλα αυτά ένας άνθρωπος που πενθεί δεν τα σκέφτεται. Πονάει τόσο πολύ πού το κακό που του έτυχε θέλει να το πάθουν και οι άλλοι μόνο και μόνο για να υπάρξει έστω ένας άνθρωπος στον πλανήτη που θα νιώσει όπως εκείνος. Έτσι και εγώ. Όσο και να προσπαθούσα να διώξω τα αρνητικά αυτά συναισθήματα από μέσα μου, άλλο τόσο ευχόμουν αυτός που θα την αγόραζε να έπεφτε σε μία λακκούβα με το αυτοκίνητο και να ερχόταν η τούρτα τούμπα.
Έχω βαρεθεί να προσποιούμαι ότι η σταγόνα δεν είναι πλημμύρα αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Είναι εξαντλητικό να προσποιούμαι ότι δεν νιώθω θυμό που υποτίθεται ότι θα ήμασταν για πάντα μαζί και δεν ήμασταν ούτε 10 χρόνια. Η προσποίηση δεν βοηθάει ούτε εξαφανίζει το πώς νιώθεις. Όλα όσα προσποιείσαι ότι νιώθεις και αγνοείς κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Δίνουν χώρο στη δυσαρέσκεια, τη ζήλια και το θυμό να αναπτυχθεί.
Εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα ότι ο πόνος είχε και κάποιες άσχημες πτυχές για τις οποίες δεν είμαι καθόλου περήφανη. Το να τα κρατάς μέσα σου και να τα κρύβεις καλά δεν θα τα κάνει να σταματήσουν να υπάρχουν.
Πρέπει να δίνουμε χώρο σε κάθε μας συναίσθημα, να το αγκαλιάζουμε αλλά και να το δουλεύουμε ώστε αυτή η σταγόνα να μη γίνει ποτέ πλημμύρα. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα κακά συναισθήματα να μας καθορίζουν. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγκαλιάσουμε αυτά που θέλουμε να γνωρίσουμε.
Τελικά την τούρτα δεν την αγόρασα εκείνη την ημέρα. Αγανάκτησα με τον εαυτό μου και αποφάσισα να μην αφήσω τη ζήλια που μου προκαλούσε ο πόνος να με καθορίσει. Ας ελπίσουμε όποιος την αγόρασε να το έκανε για τους σωστούς λόγους και να πέρασε όμορφα.
Τελικά έκανα κάτι άλλο. Αγόρασα ένα δώρο επετείου, μία όμορφη, φανταχτερή καφετιέρα, την οποία δεν θα αγόραζα ποτέ για μένα αλλά θα το έκανε ο σύζυγός μου και θα χαιρόταν πολύ που θα μου την έδινε. Όσο σας γράφω πίνω καφέ από αυτή. Είναι καλύτερη από το κέικ και θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής…