Ήξερα ότι είναι τομάρι γι αυττό χώρισα αλλά όχι έτσι.
Αυτό που θα σας διηγηθώ έγινε πριν 2 χρόνια αλλά διαβάζω τις ιστορίες σας και αποφάσισα να τη μοιραστώ γιατί κουράστηκα να μου λένε ότι το διαζύγιο είναι η εύκολη λύση.
Δεν ειναι.
Πριν 2 χρόνια έχασα τον γιο μου 15 ετών από λευχαιμία. Δεν κατάφερα από τότε να σταθώ στα πόδια μου, να γελάσω, να χορέψω, να κάνω άλλη σχέση ή άλλο παιδί.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφερω ποτέ και δεν με απασχολεί πια. Ξέρω πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ και εχω μάθει να ζω με αυτόν τον πόνο.
Εκτός όμως από τον θάνατο του γιου μου, κάτι άλλο που με πικραίνει είναι ότι ο πατέρας του δεν πόνεσε.
Όταν χωρίσαμε το παιδί ήταν 10 ετών. Έβαζε μια πενιχρή διατροφή αλλά επειδή είχε επικοινωνία με το παιδί δεν τον πίεσα για περισσότερα.
Το παιδί διαγνώστηκε με καλπάζουσα λευχαιμία στα 15 του και μέσα σε έξι μήνες έφυγε από τη ζωή. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα.
Εκείνος έβαζε τη διατροφή αλλά τίποτα παραπάνω για τα νοσήλεια τα φάρμακα τα τόσα έξοδα.
Ακόμα και την κηδεία την πλήρωσα εγώ, εκείνος έκανε το κοροιδο.
Δεν ζήτησα παρόλα αυτά τίποτα δεν του το εκανα θέμα.
Και δεν θα ξεχάσω ότι ενβώ εγώ έδειξα μια ανωτερότητα για το παιδί μου και μόνο.
Αυτός όμως, επειδή είχε καταβάλλει τη διατροφή στις 2 Μαρτίου και το παιδί πέθανε στις 17 Μαρτίου, έφτασε στο σημείο να ζητήσει να του επιστρεψω μέρος της διατροφής (κάπου 100 ευρώ) για τις υπόλοιπες 13 μέρες που το παιδί δεν ζούσε άρα δεν ξόδεψα κατά τη λογική του.
Τί μου λέτε μετά εμένα για γυφτιές και τσιγκουνιές; Εδω πεθαίνει το παιδί του άλλου κι αυτός ζητάει αναλογία λες και θα το γυρίσει πίσω.
Είναι στον άνθρωπο. Κάποιοι δεν πρέπει να γινονται γονείς.
Υγεία εύχομαι σε όλους, το κακό που με βρήκε, να μην βρει κανένα σπίτι.
Καλιρρόη