Καλησπέρα σας. Πριν λίγες μέρες ο γιος μου έκλεισε τα 4 κι εγώ τα 39. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που χήρεψα. Ένα από τα προβλήματα που έχω, είναι η αναζήτηση παρέας. Όχι για μένα, για το γιο μου!!! Καλώς ή κακώς, οι φίλοι μου έχουν παιδιά που είναι ή μεγαλύτερά του (άνω των 9 κι 10 ετών) ή αρκετά μικρότερα (βρέφη…).
Του προτείνω του γιου μου, να πάμε κούνιες ή στο πάρκο στο Νιάρχο για ποδήλατο ή για παιδότοπο. Η κλασική απάντηση… ποιο παιδάκι θα έρθει μαζί μας. Ποιο παιδάκι αγάπη μου γλυκιά; Δεν ξέρω να σου απαντήσω! Οπότε πάμε οι δύο μας αν τον πείσω ή αν έρθουν (μόνο στο πάρκο) τα πιο μεγάλα παιδιά. Τουλάχιστον όποτε τον πείθω (όχι πάντα) να πάμε στον παιδότοπο, εκεί θα παίξει με όποια παιδάκια βρει εκεί, θα κάνει παρέες, αρκεί να πάμε.
Δυστυχώς λόγω των ωρών που δουλεύω, δεν τον πάω εγώ στον παιδικό, ώστε να έχω κάποια επαφή με άλλους γονείς, αλλά κι τις λίγες φορές που έχω άδεια, τι να κάνω; Σε κάποια παιδικά πάρτυ συνήθως γνωρίζω μητέρες που είναι μόνες τους και κάποιες χωρισμένες. Προσπαθώ να βρίσκω τη χρυσή τομή, ώστε να είμαι τόσο ευγενικός όσο χρειάζεται για να έχει παρέα ο γιος μου, αλλά μη φανώ τόσο ευγενικός ώστε να παρεξηγηθώ ότι κολλάω ή οτιδήποτε άλλο…
Μου λέει ο γιος μου ότι στον παιδικό σταθμό παίζει συνεχώς με δύο συγκεκριμένα παιδάκια. Η λύση που έχω σκεφτεί, δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος, να δώσω στη κοπέλα που τον πηγαίνει στο παιδικό, δύο γράμματα για να τα δώσει στους γονείς των παιδιών για να τα καλέσω σπίτι μας, μήπως έτσι ξεκινήσουμε μια καινούργια παρέα κι κάποια στιγμή να βρω παρέα κι για μένα.
Σωτήρης