Ε λοιπόν ξέρετε τι μου έχει λείψει;;; Μια βόλτα με το αυτοκίνητο στα λαμπερά φώτα της πόλης! Να οδηγεί κάποιος άλλος, χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε, απλά να νιώθω την ασφάλειά του και να κοιτάω τα φώτα.
Και ξέρετε τι άλλο μου χει λείψει;;;; Η ξεγνοιασιά!!! Αυτή η ξεγνοιασιά που ξύπναγες και είχες να σκεφτείς μόνο ποια σκιά ταιριάζει καλύτερα με αυτό το πουκάμισο. Και όχι τα τάπερ, τα βιβλία, τα τετράδια και το ρολόι! Ααααααχ αυτό το αναθεματισμένο το ρολόι!!! Πάντα με κυνηγάει!!! 6.30 σήκω! 7.00 τρέχα! 7.30 άφησε το παιδί στο σχολείο! Ωχ! Πήγε 7.45 με τα φιλιά και τις αγκαλιές! Τρέχα πάλι να φτάσεις στη δουλειά! Αμάαααααααν πήγε 2;;; Δεν θα προλάβω να τελειώσω τη δουλειά στο γραφείο!!! Ιιιιιιιιιι 3!!!! Τρέχα για κατούρημα! Πρέπει να φύγεις να πας να πάρεις το παιδί!!! Πω πωωωωωωω 3.55 κι έχει κίνηση!!! Θα προλάβω;;;; Ή θα το βρω απ’ έξω σαν τα άστεγα να με περιμένει;;;; αμάν αμάν!!! Πήγε 4.50!!! πρόλαβες βρε να κάνεις τα Αγγλικά σου ή πάλι αδιάβαστος θα πας;;; 5.55 αμάν σχολάει το παιδί απ΄τα Αγγλικά και εγώ ακόμα το σαλόνι μαζεύω!!! Ωχ! Πήγε 8! Πλύνε δόντια πιτσιρίκο!! Ήρθε ώρα για ύπνο! Πω ρε π*(&*μου!!! Πήγε 10 κι ακόμα δεν κοιμάται…. Πώς θα σηκωθείς βρε το πρωί;;;;
Κι ακόμα κάτι μου λείπει…. Η ησυχία μέσα στο κεφάλι μου. Μου χει λείψει η εποχή που δεν χρειαζόταν να σκεφτώ. Το θυμάστε κι εσείς; Ούτε λογαριασμούς, ούτε δάνεια, ούτε τηλέφωνα, ούτε τίποτα. Κοίταζα το ταβάνι κι έλεγα «βαριέμαι». Ε έχω χρόνια να το νιώσω!!!
Και ξέρετε τι άλλο θα θελα;;;; να εκτιμούν αυτά που κάνω. Να εκτιμάται το γεγονός ότι σηκώνομαι από τα αξημέρωτα για να βρίσκουν στο σπίτι φαί, ρούχα, που βρίσκουν τον καναπέ άδειο και όχι σαν ντουλάπα με όλες τις πυτζάμες πάνω. Να εκτιμάται ότι δεν βγαίνω με φίλες μου για να περνώ χρόνο μαζί τους. με ποιους; Με τον άντρα μου και το γιο μου. Γιατί ξέχασα να σας το πω. Δεν είμαι μονογονέας. Άσχετα αν τις περισσότερες ώρες της μέρας νιώθω έτσι.
Ξέρω κάποιες θα πείτε, χώρισε αφού δεν σε εκτιμάει. Άλλες θα πείτε, στρίμωξέ τον να σε βοηθάει. Τα ξέρω. Τα χω σκεφτεί και μόνη μου. Αλλά εγώ είμαι από τις άλλες, τις ρομαντικές, τις τρελές, που περιμένουν να σηκωθεί μόνος του και να πει «σήκω να πάμε μια βόλτα. Κλείσε τη τηλεόραση και πάμε να κάνουμε τη βόλτα που θα θελες στη φωτισμένη πόλη». Μπορεί να αποχαιρετήσω αυτή τη ζωή και να μην γίνει ποτέ! Το ξέρω! Μα εγώ αυτό θα θελα. Δεν θέλω να απαιτήσω. Δεν θέλω να γίνω επαίτης, να ζητιανεύω. Θέλω να τα βλέπει ο άλλος μόνος του.
Ο μικρός μου πολλές φορές μου λέει ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Δεν το λένε και σε εσάς;;; και αναρωτιέμαι. Τι σκατά παθαίνουμε μεγαλώνοντας και δεν λέμε και στον άνθρωπό μας, είσαι η καλύτερη γυναίκα του κόσμου! Ή ο καλύτερος άντρας του κόσμου;
Τον αγαπώ τον άνθρωπό μου. Και θα τον αγαπώ πάντα ό,τι κι αν γίνεται μεταξύ μας γιατί από μένα κι από κείνον έγινε αυτό το πλασματάκι που το κοιτάω και λιώνω. Αλλά…. Να μωρέ… έρχεται αυτή η ζήλια ώρες ώρες και με τσιγκλάει και μου λέει ότι μάλλον δεν μ’ αγαπά αρκετά για να μην με προσέχει και εγώ δεν ξέρω τι να της απαντήσω και μου τη σπάει. Με καταλαβαίνεις;;;
Και μετά σκέφτομαι, μα δουλεύει και όλα τα λεφτά του τα φέρνει εδώ. Και να προχθές σκούπισε το σπίτι που σχόλασε νωρίτερα. Και τακτοποίησε και την κουζίνα. Έβαλε και πλυντήριο. Αμάν πια!! Πόσα να κάνει κι αυτός; Όλη μέρα δουλεύει!!!
Και μετά ξανάρχεται κουνιστή και λυγιστή η ζήλια και μου λέει, ψιτ κοπελιά. Αν σ’ αγαπούσε δεν θα βούλιαζε στον καναπέ. Θα σ’ έπαιρνε από το χέρι και θα σε πήγαινε κάπου και θα σε ρώταγε γιατί δεν γελάς πια; Γιατί δεν τραγουδάς πια; Γιατί δεν μ’ αγκαλιάζεις όπως παλιά; Βλέπεις άλλα ζευγάρια;;; βλέπεις πώς αγαπιούνται;;; βλέπεις πόσο καλά περνάνε;;;;
Κι έχει και δίκιο η παλιοζήλια!!! Είναι κακιά!!! Τα λέει έξω από τα δόντια!!! Και περιμένω. Περιμένω να’ ρθει η στιγμή που θα της βγάλω κοροϊδευτικά τη γλώσσα της παλιοζήλιας και που θα ρθει η ώρα ο άντρας μου που θα μου πει…. «έλα. Πιάσε με από το χέρι και πάμε όπου σ’ αρέσει. Οι δυο μας. Όπως παλιά».
Η φίλη σας και αναγνώστριά σας,
Α.