Ο άντρας μου πριν από χρόνια πήγε για ένα βράδυ με την κουμπάρα μας και εγώ το έμαθα τώρα. Για καλή της τύχη τον τελευταίο χρόνο έχει μετακομίσει το εξωτερικό με τον άντρα της γιατί αν ήταν εδώ δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Προφανώς και με πλήγωσε αυτό που συνέβη. Προφανώς και έχω τυφλωθεί από μίσος. Θέλω να μαζέψω τα πράγματά μου, να φύγω και να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω μου, έχουμε όμως τρία παιδιά και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Μου ζητάει κάθε μέρα συγγνώμη, θέλει αν το θέλω και εγώ να επισκεφτούμε ένα σύμβουλο γάμου και γενικά είναι πρόθυμος να το παλέψουμε.
Την αλήθεια την εμάθα από τον κουμπάρο, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «δεν θέλει να με κοροϊδεύει και ότι το ξέρει καιρό και ότι είναι άδικο για μένα να γίνονται τέτοια πράγματα πίσω από την πλάτη μου». Ναι, τον πήρε ο πόνος από τα μούτρα.
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήρθαμε πιο κοντά από ποτέ και δουλεύουμε και οι δύο από το σπίτι. Αν δεν είχα μάθει το μαντάτο αυτό θα έλεγα ότι ο γάμος μας έχει πολύ γερές βάσεις. Ακόμα και αν τον συγχωρέσω θα μπορέσω να τον εμπιστευτώ ξανά ή μήπως θα ήταν καλύτερο όσο κι αν με πονάει να κόψω οριστικά οτιδήποτε μας δένει και να τραβήξω μία κόκκινη γραμμή; Την απιστία ίσως και να μπορούσα να τη συγχωρέσω, την απιστία όμως με την κουμπάρα μας, την πνευματική μητέρα του παιδιού μας, όχι, δεν ξέρω αν μπορώ να την ανεχτώ.
Κατερίνα