Σας γραφω γιατί δεν παει αλλο θελω καπου να μιλήσω.
Η κόρη μου χώρισε πριν 6 μήνες με 2 παιδια.
Της λέγαμε να μην τον πάρει αυτη εκεί.
Άντε τον πήρε έκανε μαζί του το πρώτο παιδί, έτρωγε ξύλο κι αντί να φύγει πήγε και έκανε και δεύτερο.
Λογικό και επόμενο να χωρίσει. Και εγώ και ο πατέρας της την έχουμε στηρίξει στα πάντα.
Δε θα πληρώνουμε όμως εμείς τα δικά της λάθη.
Εργάζεται σαν πωλήτρια και επειδή έχει κυλιόμενες βάρδιες, μας ζητάει συνέχεια να της κρατάμε τα παιδιά.
Όποτε μπορούμε ευχαρίστως αλλά είμαστε εργαζόμενοι και εμείς και δεν γίνεται αυτό το πράγμα σχοινί κορδόνι.
Δεν χώρισα εγώ ούτε τον παντρεύτηκα εγώ. Δικές της οι επιλογές ας τις λουστεί και ας βρει μια λύση.
6 μήνες τώρα ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου έχουμε χαρεί ένα ρεπό, να κοιμηθούμε και εμείς σαν άνθρωποι να ξεκουραστούμε.
Τσουπ συνέχεια τα παιδιά μέσα στα πόδια μας.
Δεν είπα τα λατρεύω τα εγγόνια μου μα είμαι και εγώ άνθρωπος και τα δικά μου παιδιά τα μεγάλωσα και έφυγαν.
Δεν γίνεται να μεγαλώνω παιδιά μέχρι να πεθάνω.
Ποιος της είπε πως επειδή εκείνη πήρε διαζύγιο, πρέπει εγώ να θυσιάσω τη ζωή μου;
Τώρα έχει μουτρώσει και δεν μας τα φέρνει καθόλου ούτε να τα δούμε.
Δηλαδή ή θα της κάνουμε με το ζόρι τη νταντά μπορούμε δεν μπορούμε, ή δεν θα τους ξαναδούμε.
Και βλέπω άλλα κοριτσια χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν να παλεύουν κατάμονες και σκέφτομαι πόσο αχάριστο είναι το δικό μου παιδι.
Δεν ξέρω τί να κάνω.
Διονυσία