Πριν από 7 χρόνια έκανα σχέση με έναν άντρα που όπως αποδείχθηκε στην πορεία ήταν παντρεμένος με τρία παιδιά αλλά μου το είχε κρύψει. Το έμαθα όταν ήμουν ήδη 7 μηνών έγκυος.
Όπως φαντάζεστε όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια μαζί με τον πατέρα του παιδιού μου, έχασα και τη στήριξη όλων των δικών μου ανθρώπων. Το σύντροφό μου τον έδιωξα και του ορκίστηκα πως αν κάνει το λάθος να ξαναεμφανιστεί μπροστά μου, θα το πλήρωνε ακριβά (είχα τέτοια οργή και τέτοιο μίσος μέσα μου που δεν θα κόλ@να, θα πήγαινα να βρω τη γυναίκα του να της τα πω όλα) και όλοι οι συγγενείς και φίλοι που τόσο καιρό ήταν πανευτυχείς και ανυπομονούσαν για την έλευση του παιδιού, μου γύρισαν την πλάτη λες και έφταιγα εγώ, λες και ήξερα ότι ήταν παντρεμένος με παιδιά και τον παρέσυρα για να τον χωρίσω.
Όταν γεννήθηκε το παιδί διαπίστωσα ότι δεν είχα και πολλές επιλογές. Εντελώς μόνη μου δεν μπορούσα να το μεγαλώσω. Ούτε τα οικονομικά μου, μου το επέτρεπαν ούτε είχα τη στήριξη κανενός. Ήμουν εντελώς, μα εντελώς μόνη σε μία γκαρσονιέρα νοικιασμένη για 250 ευρώ το μήνα τη στιγμή που ο μισθός μου ήταν όλος και όλος 500 ευρώ. Σύντροφος δεν υπήρχε, οι γονείς μου δεν σήκωναν καν το τηλέφωνο και οι καλύτεροί μου φίλοι εξαφανίστηκαν σε μία νύχτα λες και δεν υπήρξα ποτέ στις ζωές τους. Πώς να κρατήσω λοιπόν το παιδί;
Δεν μπορούσα μόνη γι’ αυτό και αποφάσισα να το δώσω για υιοθεσία κάτι που ακόμα και σήμερα, 7 χρόνια μετά, δεν έχω μετανιώσει λεπτό. Υπάρχουν χιλιάδες ζευγάρια που περιμένουν πως και πως ένα παιδάκι να του προσφέρουν την αγάπη, τη στοργή τους και μία καλύτερη ζωή απ’ αυτή που είχα να του προσφέρω εγώ.
Όλοι όσοι το διάστημα εκείνο μου είχαν γυρίσει την πλάτη και δεν ήθελαν ούτε να με βλέπουν άλλαξαν συμπεριφορά. Δεν εννοώ ότι αποφάσισαν να μου σταθούν και να με στηρίξουν. Εκεί που τόσο καιρό φέρονταν σαν να μην υπάρχω, τώρα επανήλθαν για να με κατηγορήσουν ανοιχτά και να με στήσουν στον τοίχο για την επιλογή που έκανα. Το τι άκουσα δεν λέγεται. Κατά μέτωπον επίθεση αλλά και πάλι, δεν το μετάνιωσα. Θέλω το παιδί μου να είναι καλά, να έχει το μέλλον που του αξίζει και να μεγαλώσει πλάι σε μία ολοκληρωμένη οικογένεια και όχι πλάι σε μία ανύπαντρη μητέρα που με το ζόρι τα βγάζει πέρα για τον εαυτό της πόσο μάλλον για δύο άτομα.
Σήμερα το παιδί μου είναι 7 χρονών και δεν ξέρω που βρίσκεται, σκοπεύω όμως όταν περάσουν μερικά χρόνια ακόμα να το ψάξω. Θέλω να ξέρει ότι η μητέρα του το αγαπούσε και ότι το ήθελε στη ζωή της αλλά οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν. Θέλω να πιστεύω ότι θα με καταλάβει και θα με συγχωρέσει. Εσείς τι πιστεύετε; Έκανα καλά που το έδωσα; Πιστεύω πως κοντά μου δεν είχε ζωή, δεν είχε μέλλον. Να το ψάξω ή θα του κάνω κακό χωρίς να το θέλω;
Κάτια