Ενα καθηλωτικό κείμενο της κλινικής ψυχολόγου, Αμίνας Μοσκώφ απέναντι στη σοκαριστική τοποθέτηση του Σπύρου Πνευματικού για τους καρκινοπαθείς
Οταν σου ανακοινώνεται ότι νοσείς από καρκίνο, όταν μαθαίνεις ότι ο δικός σου άνθρωπος νοσεί, ο ίδιος πόνος, ο ίδιος φόβος, η ίδια προσδοκία για δύναμη στον αγώνα. Η ίδια ελπίδα της ίασης.
Με ένα συγκλονιστικό κείμενο για το πώς η ζωή διαψεύδει τις όποιες διαγνώσεις η Αμίνα Μοσκώφ, κλινική ψυχολόγος, απαντά στην αδιανόητη δήλωση του Σπύρου Πνευματικού για τους καρκινοπαθείς.
“Οι διατυπώσεις, ο θάνατος και οι δυνάμεις της ζωής” τιτλοφορείται η ανάρτηση της Αμίνας Μοσκώφ στο Facebook, η οποία περιγράφει την προσωπική της εμπειρία με τον πατέρα της Κωστή που το 1970 διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες, (και έξι μήνες ζωής) από τον οποίο κατέληξε τελικά στις 29 Ιουνίου του 1998.
Μια συνθήκη που έχουν βρεθεί δυστυχώς αντιμέτωποι πολλοί άνθρωποι. Με τη ζωή, όμως, την επιστήμη και την θέληση του ασθενούς να διαψεύδει – ευτυχώς – τα όποια “τετελεσμένα”.
“Στην ιατρική όπως και στον ψυχισμό υπάρχουν συνεχώς μετασχηματιζόμενοι παράγοντες που συχνά ρίχνουν όλες τις προβλέψεις έξω. Ομως: οι διατυπώσεις, τα λογάκια, οι λέξεις, αυτές ντε που κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, είναι ότι έχουμε και δεν έχουμε: τα λόγια ενώνουν τα κομμάτια του ψυχισμού μας.. Τα λόγια δημιουργούν τον ψυχικό χώρο για να σκεφτούμε (και να ζήσουμε) μαζί. Είναι οι γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων. Ή τα φράγματα”, γράφει η Αμίνα Μοσκώφ.
Ολόκληρη η ανάρτησή της
“Οι διατυπώσεις, ο θάνατος και οι δυνάμεις της ζωής:
Μόλις έχει γυρίσει απο τις μεταπτυχιακές του σπουδές. Υπηρετεί την θητεία του, φορά την στολή του ναυτικού. Είναι τριάντα ετών, δίπλα του στέκεται το κορίτσι του εικοσιπέντε ετών, ήδη έγκυος στο δεύτερο παιδί τους. Είναι το 1970. Στέκονται μαζί μπροστά στον γιατρό. Οι ιατρικές εξετάσεις έχουν βγει και η διάγνωση είναι αυτή που κανείς δεν θέλει ποτέ να ακούσει: “Ειναι καρκίνος, έχετε έξι μήνες ζωής” ανακοινώνει την θανατική καταδίκη! Στέκονται μπροστά στα νέα με όλη την αλαζονεία και τον υγειή ναρκισσισμό της ομορφιάς τους, του πάθους τους και της νιότης τους. Εξάλλου τα όνειρά τους για μια καλύτερη κοινωνία τους περιμένουν. Ακολουθούν δύσκολα (αλλά και υπέροχα) χρόνια με νίκες και υποτροπές. Στα δύσκολα, τις άγριες μέρες της νοσηλείας το κορίτσι του ψιθυρίζει τραγουδιστά όλο το ρεπερτόριο της ζωής τους: Ναζίμ Χικμέτ (‘ ‘και ύστερα γιατρέ την κάθε αυγή΄΄), Μαρκόπουλο (το τρένο φεύγει στις οκτώ/μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω), Σαββόπουλο αλλα και Beatles. Καλά δεν ορκίζομαι ότι του τραγουδούσε και πολύ ψιθυριστά. Όπως την γνωρίζω μάλλον στο κρεσέντο τραγουδούσε με όλη τη δύναμή της (ευτυχώς υπέροχης) φωνής της. Οταν ήταν καλά τα βράδια γλεντούσαν με φίλους στην Δόμνα, στην Ανω Πόλη. Οταν ανάρρωνε του διάβαζε Σεφέρη και Μαγιακόφσκι.
Πέρασαν τριάντα χρόνια μέχρι να τελειώσει το ταξίδι της ζωής του. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες έγραψε περίπου δεκαπέντε βιβλια, τρεις ποιητικές συλλογές και άφησε έργο στην πολιτιστική διπλωματία είναι άσχετο. Για την κόρη του κάθε πατέρας που κερδίζει ένα χρόνο ζωής κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Γιατί είναι ο μπαμπάς της. Για αυτό. Και η αγάπη μιας κόρης για τον πατέρα της δεν χρειάζεται τεκμηρίωση όπως μας δίδαξε ο Σαίξπηρ μέσα από τα λόγια της Κορντέλια στον Βασιλιά Ληρ. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι αγάπησε και αγαπήθηκε. Δεν ξέρω τι έγινε, έγιναν πολλά: άλματα στην ιατρική, πρόσβαση σε εξαιρετικούς γιατρούς και νοσοκομεία (συμπεριλαμβανομένου και του Θεαγενείου), στήριξη (είπαμε!) από το κορίτσι του, σχέδια που τον έκαιγαν να πραγματωθούν. Γνωρίζω ότι και άλλοι άνθρωποι είχαν καλούς γιατρούς, αγάπη και σχέδια αλλά δεν έζησαν…. Στην ιατρική όπως και στον ψυχισμό υπάρχουν συνεχώς μετασχηματιζόμενοι παράγοντες που συχνά ρίχνουν όλες τις προβλέψεις έξω.
Ομως: οι διατυπώσεις, τα λογάκια, οι λέξεις, αυτές ντε που κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, είναι ότι έχουμε και δεν έχουμε:
τα λόγια ενώνουν τα κομμάτια του ψυχισμού μας, από το ασυνείδητο στο συνειδητό, από το άφατο στο συμβολικό. Τα λόγια δημιουργούν τον ψυχικό χώρο για να σκεφτούμε (και να ζήσουμε) μαζί. Είναι οι γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων. Ή τα φράγματα.“