Σας ευχαριστώ μαμά και μπαμπά.
Ξέρω πόσο περήφανοι νιώθετε για εμένα, από τη στιγμή που έγινα μαμά. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ, όμως, πώς μπορεί να νιώθετε εσείς από τότε που γίνατε παππούδες.
Ποτέ δεν αμφέβαλα, ότι θα είστε καλοί και σε αυτόν τον ρόλο. Πάντα ήσασταν δίπλα μου. Πάντα με στηρίζατε, είτε επρόκειτο για τα σχολικά μου άγχη και τις σπουδές μου, είτε για τις εφηβικές ερωτικές μου απογοητεύσεις, είτε για τις καλύτερές μου στιγμές, είτε για τα μεγάλα προβλήματα και μεγάλα μου λάθη –που κάποια στιγμή, ήρθαν κι αυτά.
Με ακολουθούσατε παντού. Με διαβεβαιώνατε πάντα, πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα, μα ό,τι κι αν χρειαστώ, θα είστε δίπλα μου (και ποτέ δεν με απογοητεύσατε). Και πριν καλά-καλά απολαύσετε την κόρη σας ως ισότιμο ενήλικα, έτοιμο να πάρει τη ζωή στα χέρια του… γίνατε παππούδες. Και βουτήξατε βαθιά, για ακόμα μια φορά.
Σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ που τα πρόσωπα των παιδιών μου φωτίζονται κάθε φορά που σας βλέπουν. Που δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα να περάσουν τις ημέρες των σχολικών διακοπών στο σπίτι σας, τις μισές καλοκαιρινές διακοπές τους μαζί σας ή αυτά τα λίγα σαββατόβραδα που δίνετε την ευκαιρία σε εμένα και τον άντρα μου να βγούμε για μια βόλτα –και, μάλιστα, μας πιέζετε να το κάνουμε, γιατί ξέρετε πολύ καλά τι μεγάλη ανάσα δίνει αυτό στον γάμο μας.
Σας ευχαριστώ για τα καθημερινά πήγαινε-έλα σε παιδικούς σταθμούς, σχολεία, ωδεία, μπαλέτα… Σας ευχαριστώ για τις άπειρες ώρες που έχετε περάσει να βλέπετε παιδικά (πολλά εκ των οποίων δεν σας αρέσουν καθόλου), να παίζετε με τουβλάκια και να διαβάζετε παραμύθια. Για τις αμέτρητες πάνες που έχετε αλλάξει, για τον αγώνα που έχετε δώσει να φάνε το φρούτο και το αυγό τους, για τις βόλτες στην παιδική χαρά (είτε έχετε όρεξη είτε όχι).
Σας ευχαριστώ που όσο κι αν μου θυμώσατε, ποτέ δεν μου το «κρατήσατε» για όλες αυτές τις φορές (δεν ήταν καθόλου λίγες!) που σας μάλωσα επειδή δώσατε στα παιδιά ζάχαρη, επειδή τους πήρατε κι άλλα παιχνίδια, επειδή τα αφήσατε να δουν παραπάνω τηλεόραση από όσο είχα ορίσει. Πραγματικά, προσπαθώ πάρα πολύ να αφήνω πίσω αυτά τα αστεία, τελικά, άγχη που διογκώνονται και γίνονται νεύρα, έπειτα από μία δύσκολη μέρα στη δουλειά. Και ευχαριστώ που χωρίς δεύτερη σκέψη μου τηλεφωνήσατε, για να μου πείτε ότι η μικρή έχει πυρετό ή ότι είπε «παπάω μαμά».
Σας ευχαριστώ που ΠΟΤΕ δεν κρίνατε τις ικανότητές μου ως μαμά. Που παρόλο που με μεγαλώσατε αρκετά διαφορετικά από το πώς μεγαλώνω εγώ τα παιδιά, αποδεχτήκατε τους «κανόνες» μου (και του άντρα μου), όσο κι αν αρχικά διαφωνούσατε με αυτούς.
Σας ευχαριστώ που συνεχίζετε να είστε πάντα εκεί. Που μου μαθαίνετε να έχω υπομονή με τα παιδιά, που επιμένετε να φροντίζω τον εαυτό μου. Και μου υπενθυμίζετε, ότι δεν είσαι λιγότερο γονιός όταν το παιδί σου κλείσει τα 18. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα. Η σχέση σου με το παιδί σου αλλάζει, εξελίσσεται, επαναπροσδιορίζεται –αλλά σε καμία περίπτωση δεν τελειώνει.
Τέλος, σας ευχαριστώ που φροντίζετε κι εσείς τον εαυτό σας –κάνετε τακτικά τις εξετάσεις σας, περπατάτε πολύ, τρώτε υγιεινά, βγαίνετε με τους φίλους σας. Ξέρω ότι το κάνετε (η μαμά το τονίζει, μάλιστα!), για να είστε καλά, ώστε να παραμείνετε στο πλευρό μου όσο περισσότερα χρόνια ακόμα γίνεται. Δεν φαντάζεστε τι ανακούφιση με κάνει αυτό να νιώθω.
Και ξέρω ότι και τα παιδιά μου μια μέρα θα σας ευγνωμονούν γι’αυτό.
Κάποιοι θα πουν, ότι είμαι ακόμα εξαρτημένη από εσάς –ότι δεν έχω μάθει να πατώ μόνη μου γερά στα πόδια μου. Εσείς και εγώ ξέρουμε καλύτερα αν κάτι τέτοιο είναι αλήθεια. Θα τους απαντήσω απλά… και τι δεν θα δίνατε να έχετε τέτοιους γονείς!
Ευχαριστώ για όλα.