Όταν παντρεύτηκα, τα παιδιά του άντρα μου δεν με πήραν με καλό μάτι. Η κόρη του ήταν 8 χρονών και ο γιος του 12 και για κάποιο λόγο πάντα ήταν καχύποπτα απέναντί μου, ίσως γιατί η μητέρα τους πήρε πολύ βαρέως το διαζύγιο και το χρέωσε σε μένα χωρίς όμως να ευθύνομαι εγώ.
Με το σύζυγό μου γνωριστήκαμε ένα χρόνο αφού είχε πάρει διαζύγιο. Η αιτία που χώρισε από τη γυναίκα του ήταν μία άλλη γυναίκα, με την οποία η σχέση τους δεν πήγε τελικά καλά και στο τέλος χώρισαν.
Τα παιδιά επί χρόνια δηλητηριάζονταν από τη μητέρα τους και όταν μπήκαν στην εφηβεία, με ταλαιπώρησαν απίστευτα. Η κόρη του έφτασε σε σημείο να με βρίζει κατάμουτρα και να με καταριέται ενώ ο γιος του ήταν πιο χαμηλών τόνων και μπροστά μου τουλάχιστον δεν είπε ποτέ τίποτα, πίσω από την πλάτη μου όμως ξέρω ότι έβαζε λόγια στην αδερφή του.
Ο άντρας μου δεν πήρε ποτέ ανοιχτά θέση και δεν με υπερασπίστηκε ίσως γιατί ένιωθε τύψεις που το διαζύγιο για το οποίο ευθυνόταν αυτός είχε επηρεάσει τόσο πολύ τα παιδιά του. Όπως και να έχει για περίπου 5-6 χρόνια το σπίτι μας ήταν κανονική κόλαση και οι φωνές και οι τσακωμοί μας ακούγονταν σε όλη τη γειτονιά, έκανα όμως υπομονή γιατί είχα κατανόηση και αγαπούσε πολύ τον άντρα μου.
Τα πράγματα κάπως ηρέμησαν όταν η κόρη του ενηλικιώθηκε, όχι ότι δεν υπήρχαν διαπληκτισμοί και κατηγορίες. Για τα παιδιά αυτά ήμουν πάντα η πόρνη που μπήκε ανάμεσα στους γονείς τους και τους διέλυσε την οικογένεια. Προσπάθησα πολλές φορές να τα πάρω με το καλό και να τους εξηγήσω πώς ήταν η κατάσταση αλλά ήταν τέτοια η πλύση εγκεφάλου που είχαν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, που δεν μπορούσαν να δουν καθαρά.
Λίγα χρόνια πριν, ο άντρας μου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και έμεινα ολομόναχη στον κόσμο. Παιδιά δεν έχω, οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Ο άντρας μου ήταν η μοναδική μου οικογένεια αλλά δυστυχώς έφυγε και μου έμειναν μόνο μερικοί φίλοι. Ο θάνατος του καταρράκωσε τα παιδιά, τα οποία από εκείνη την ημέρα όχι μόνο δεν ξαναήρθαν σπίτι αλλά δεν με πήραν ποτέ ούτε ένα τηλέφωνο. Μέσα στα πολλά ήταν και το μοίρασμα της περιουσίας. Πριν πεθάνει ο άντρας μου πάνω σε μία συζήτηση που είχαμε του είχα πει πως αν ποτέ κάνει διαθήκη δεν θέλω να μου αφήσει τίποτα παρά μόνο το σπιτάκι που μέναμε να έχω και εγώ ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου για τα γηρατειά μου. Όλα τα υπόλοιπα, σπίτια, οικόπεδα, χωράφια, λεφτά μπορούσε να τα κάνει ό, τι ήθελε.
Τα παιδιά του όπως αποδείχθηκε ήθελαν εκτός των άλλων και το σπίτι αυτό. Μου έκαναν κανονικό πόλεμο με δικαστήρια, αλλά τελικά το σπίτι έμεινε σε εμένα. Δεν καταλάβαινα γιατί με μισούσαν τόσο. Δεν τους είχα πει ποτέ την παραμικρή κουβέντα. Πάντα χαιρόμουν όταν τα έβλεπα, τα φρόντιζα, τους μαγείρευα, τα βοηθούσα στα μαθήματά τους, στάθηκα στο πλευρό τους σαν δεύτερη μητέρα τους χωρίς ποτέ να ζητήσω κανένα αντάλλαγμα και όμως εκείνα ακόμα και τώρα που ήταν πια πιο μεγάλα σε ηλικία ήταν έτοιμα να με ρίξουν στην πυρά.
Ένα χρόνο μετά το θάνατο του άντρα μου κάποια σοβαρά συμπτώματα που μου εμφανίστηκαν, με έστειλαν στο νοσοκομείο και διαγνώστηκα με νεφρική ανεπάρκεια. Εν ολίγοις χρειαζόμουν άμεσα μεταμόσχευση αλλιώς θα πέθαινα…
Δεν το είπα σε κανέναν. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς. Είχα μπει στη λίστα, αλλά οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ μου. Αν βρισκόταν δότης καλώς, αλλιώς ας πέθαινα, δεν με ένοιαζε. Θα πήγαινα να βρω το μοναδικό άντρα που αγάπησα και αυτό μου αρκούσε.
Με κάποιο τρόπο η κόρη του άντρα μου το έμαθε, ποτέ δεν έμαθα πώς και με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει αν ήταν αλήθεια. Όταν της απάντησα θετικά, ήρθε αμέσως από το σπίτι και για πρώτη φορά μετά από χρόνια μιλήσαμε σαν κανονικοί άνθρωποι. Είχε μαλακώσει και για πρώτη φορά με κοίταξε στα μάτια. Ήταν φανερό ότι τα νέα για την κατάστασή μου την είχαν στεναχωρήσει. Ίσως να ένιωθε και τύψεις.
Από εκείνη την ημέρα ερχόταν κάθε μέρα σπίτι. Είχε μετανιώσει και έψαχνε τρόπο να μου το αποδείξει. Με βοηθούσε στο μαγείρεμα, στις δουλειές, πήγαινε, ψώνιζε, με έβγαζε βόλτα μέχρι που μία μέρα ερχόμενη σπίτι μου άφησε στο τραπέζι ένα πακέτο με εξετάσεις. Όταν τη ρώτησα τι ήταν αυτά, μου είπε κάτι που θα με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι: Κρυφά από εμένα είχε επισκεφθεί τη γιατρό μου στο νοσοκομείο και της ζήτησε να εξεταστεί για να δει αν ήταν συμβατή δότρια. Και ήταν! Όλως περιέργως ήταν! Το κορίτσι αυτό που τόσα χρόνια ευχόταν να πεθάνω, ήρθε ξαφνικά για να μου πει πώς ήθελε να δώσει το νεφρό της, για να το μεταμοσχεύσουν σε μένα και να έχω μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Άλλαξε. Για κάποιο λόγο είχε αλλάξει.
Η μεταμόσχευση έγινε και όλα πήγαν καλά. Το πλάσμα αυτό άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του και είδε ποια πραγματικά ήμουν: μία γυναίκα που στάθηκε στο πλευρό τους και στο πλευρό του μπαμπά τους, μία γυναίκα που αγαπούσε τα παιδιά αυτά πολύ και ας της ρήμαζαν καθημερινά την ψυχολογία, μία γυναίκα που ήταν έτοιμη να πέσει ακόμα και στη φωτιά για το καλό τους και ας μην εκτίμησαν ποτέ τις προσπάθειες και την παρουσία της.
Στη γυναίκα αυτή χρωστάω τη ζωή μου και όλα τα ευχαριστώ του κόσμου. Η μεταμόσχευση μας έδεσε με ένα τρόπο που δεν περίμενα ποτέ. Το κορίτσι αυτό πλέον είναι κόρη μου και για εκείνη είμαι δεύτερη μάνα της. Κατάλαβε το λάθος της και ξεπέρασε κάθε εμπόδιο.
Χωρίς εκείνη δεν θα ήμουν σήμερα εδώ. Μου έδωσε ένα πολύ σημαντικό μάθημα και ένα λόγο για να ζήσω.
Μαργαρίτα