Με λένε Ματθαίο, είμαι 55 χρονών και στη μέχρι τώρα ζωή μου δεν παντρεύτηκα ποτέ. Πέρασαν τα χρόνια και δεν το κατάλαβα πως. Πάντα ήμουν κλειστός άνθρωπος, χωρίς πολλές κοινωνικές συναναστροφές και ιδιαίτερα συνεσταλμένος. Είχα κάποιες σχέσεις αλλά άλλοτε τις χώριζα εγώ, άλλοτε με χώριζαν εκείνες, όπως και να έχει, τίποτε το ιδιαίτερο, τίποτε το μεγάλο που θα με κάνει να θέλω να παντρευτώ κάποια και να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχω σχέση με μία γυναίκα, η οποία ήξερα από την αρχή ότι ήταν παντρεμένη αλλά δεν με ένοιαζε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να περνάμε καλά και να μην έχουμε πολλά πολλά μεταξύ μας. Ομολογουμένως η κατάσταση βόλευε γιατί είχε δύο παιδιά και ο άντρας της ήταν καρκινοπαθής, οπότε δεν είχε και τον πολύ ελεύθερο χρόνο να πρήζει εμένα. Ταλαιπωρήθηκε για περίπου πέντε χρόνια και δυστυχώς στο τέλος έχασε τη μάχη με το θάνατο. Σε όλο αυτό το διάστημα η σύντροφός μου οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν κεράκι αναμμένο στο πλευρό του. Δεν τον άφησε λεπτό. Τον έτρεχε στα νοσοκομεία, στις χημειοθεραπείες, παντού μέχρι που τελικά τον έχασε.
Μπορεί να τον απατούσε μαζί μου τα δύο τελευταία χρόνια, ξέρω όμως ότι τον αγαπούσε και δεν ήθελε αυτό το τέλος για εκείνον. Μετά από τόσα χρόνια που ταλαιπωρήθηκε με την ασθένειά του ήθελε και εκείνη να νιώσει ξανά λίγο γυναίκα, να βρει μία παρηγοριά, να θυμηθεί πώς είναι να ζεις. Δεν την παρεξηγώ που στράφηκε σε έναν άλλον άντρα. Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Τουλάχιστον ήταν από την αρχή ειλικρινής μαζί μου και ξεκάθαρη. Δεν έχω να της προσάψω τίποτα το αρνητικό. Μου είπε ποια είναι, τι είναι, ποια είναι η κατάστασή της και μου έδωσε την επιλογή να πορευτώ μαζί της εφόσον το επιθυμούσα.
Το θέμα είναι ότι τώρα που ο άντρας της πέθανε και δεν υπάρχει πια πλέον τίποτα να την κρατάει πίσω φοβάμαι μήπως με τον καιρό έστω και ασυναίσθητα αγκιστρωθεί πάνω μου κάτι που δεν θέλω φυσικά. Είμαι δίπλα της, τη στηρίζω όσο μπορώ, της συμπαραστέκομαι όταν με έχει ανάγκη αλλά μέχρι εκεί. Θέλω να καταλάβει ότι θέλω να διατηρήσω μία απόσταση ανάμεσα μας. Ήμουν ξεκάθαρος από την αρχή ότι δεν θέλω πολλά. Θέλω μία ισορροπία, όχι τώρα που έφυγε το μοναδικό εμπόδιο από τη μέση να πιαστεί από πάνω μου και να μην μπορώ να την ξεκολλήσω. Στα 55 μου έχω μάθει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής που δεν μπορώ να αλλάξω.
Έχω μάθει το πρωί να σηκώνομαι, να πηγαίνω στη δουλειά μου, να γυρνάω το απόγευμα και το βράδυ μου να το περνάω ή στο σπίτι βλέποντας ταινίες στην τηλεόραση ή να πηγαίνω με κάνα φίλο για καμιά μπύρα. Έτσι έχω μάθει και δεν θέλω αυτό να αλλάξει. Καταλαβαίνω ότι πονάει, ότι έχει ανάγκη κάποιον να τη στηρίξει αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που ψάχνει. Εγώ είμαι αυτό που λένε μακριά και αγαπημένοι και όσο πιο λίγα κολλητιλίκια γίνεται. Ούτε θέλω να μου πει να συγκατοικήσουμε, ούτε να έχουμε μία πιο παραδοσιακή σχέση ούτε τίποτα να παντρευτούμε.
Τι να κάνω για να της δώσω να καταλάβει πώς εγώ ούτε σχέσεις κανονικές θέλω ούτε γάμους ούτε τίποτα;
Ματθαίος