Τον άντρα μου τον λάτρευα και εγώ και τα παιδιά μας, αλλά ο καρκίνος χτύπησε και τη δική μας πόρτα με αποτέλεσμα να τον χάσω μέσα σε μόλις ένα μήνα από την ημέρα που πήραμε τα αποτελέσματα των εξετάσεών του. Είχε έναν ξερόβηχα που δεν τον άφηνε ούτε να κοιμηθεί για αρκετές μέρες. Το μυαλό μου πήγε στον κορονοϊό, αλλά δεν είχε άλλα συμπτώματα. Μόνο αυτόν τον ξηρό και επίμονο βήχα.
Όταν επιτέλους πείστηκε να πάει να κάνει ακτινογραφία ο γιατρός βρήκε μία σκιά και στην πνευμονοσκόπηση που του έκανε κατάλαβε ότι αυτή η σκιά ήταν κακοήθης όγκος που είχε προλάβει να κάνει μετάσταση στο έντερο και στους λεμφαδένες. 29 μέρες μετά ήταν ήδη νεκρός. Ίσα που είχε προλάβει να αρχίσει τις χημειοθεραπείες αλλά ακόμα και αυτές δεν μπορούσαν πια να τον σώσουν.
Και τα παιδιά μας και εγώ εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα, 5 μήνες μετά, να είμαστε μουδιασμένοι. Ζούμε μία εντελώς νέα πραγματικότητα και μας λείπει πάρα πολύ. Όσο ζούσε ήταν ένας εξαιρετικός σύζυγος και πολύ στοργικός πατέρας. Τα παιδιά κλαίνε όλη μέρα και εγώ προσπαθώ να αφήσω στην άκρη τον πόνο μου και να τα στηρίξω. Αγαπούσαν πάρα πολύ το μπαμπά τους και η απουσία του τους έχει στοιχίσει πάρα πολύ.
Όλα όσα ένιωθα για τον άνθρωπο αυτόν πέθαναν μέσα σε μία μέρα, χάθηκαν όπως χάθηκε και αυτός. Τον πρώτο καιρό μετά την κηδεία του πήγαινα στον τάφο του κάθε μέρα γιατί μόνο εκεί μπορούσα να κλάψω χωρίς να με βλέπει κανείς. Κάνοντας τις απαραίτητες καθαριότητες στο μνήμα διαπίστωσα με τον καιρό ότι κάθε μέρα στην ίδια θέση βρίσκονταν δύο φρέσκα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα που σημαίνει ότι κάποιος ερχόταν κάθε μέρα μόνο και μόνο για να πετάξει τα χθεσινά λουλούδια και να αφήσει δύο καινούργια στη θέση τους. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία γιατί ο πόνος μου ήταν τόσο μεγάλος που δεν με άφηνε να σκεφτώ, με τον καιρό όμως και βλέποντας ότι το άτομο αυτό εξακολουθούσε να έρχεται άρχισα να αναρωτιέμαι. Τα παιδιά ήταν μικρά, δεν έρχονταν μόνα τους στο νεκροταφείο και ο άντρας μου οικογένεια δεν είχε. Ρώτησα τους συναδέλφους του, τις αδερφές μου, τους κουνιάδους μου, αλλά κάνεις από εκείνους δεν έφερνε καθημερινά τα δύο αυτά τριαντάφυλλα. Ποιος να ήταν άραγε;
Προχτές αποφάσισα να στηθώ από το πρωί που άνοιξε το νεκροταφείο και περίμενα λίγο πιο πέρα, να δω ποιος θα έρθει. Είχα τέτοια περιέργεια που ήμουν διατεθειμένη να κάτσω στην ίδια θέση όλη μέρα μόνο και μόνο για να μάθω.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Περίπου δύο ώρες μετά εμφανίστηκε μία γυναίκα ψηλή, μαυροντυμένη, ξανθιά, με μεγάλα γυαλιά ηλίου και εμφανώς καταβεβλημένη. Πήρε τα δύο χθεσινά λουλούδια που δεν είχαν προλάβει καν να μαραθούν, τα πέταξε και έβαλε δύο καινούργια στη θέση τους. Έπειτα κάθισε στο σκαλάκι μπροστά από τον τάφο του άντρα μου και έβαλε τα κλάματα. Τη γυναίκα αυτή δεν την είχα ξαναδεί. Δεν μου θύμιζε τίποτα απολύτως.
Την πλησίασα και τη ρώτησα ποια ήταν. «Εσύ ποια είσαι;» μου είπε ενοχλημένη και με έντονο υφάκι. «Εγώ είμαι η γυναίκα του», της είπα. «Μπα, εσύ είσαι; Τώρα κατάλαβα γιατί σε απατούσε».
Ένα θα σας πω. Με βούτηξαν οι φύλακες και με πέταξαν έξω. Στα χέρια μου κρατούσα δύο μακριές ξανθές τρέσες και δύο μαδημένα τριαντάφυλλα, τα οποία απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ τις έτριβα με δύναμη στη μούρη. Χωρίς να προλάβω να σκεφτώ ή να τη ρωτήσω το οτιδήποτε, την άρπαξα και πλακωθήκαμε στο ξύλο μέσα στο νεκροταφείο, μέσα στους τάφους, μπροστά σε όλους όσοι είχαν έρθει να κλάψουν τους αγαπημένους τους.
Κυριολεκτικά την ξεμάλλιασα και δεν το μετανιώνω. Αυτό της άξιζε, τόσο γιατί τόσο καιρό τα είχε με παντρεμένο ξέροντας ότι είχε γυναίκα και παιδιά όσο επειδή είχε το θράσος να μου μιλήσει με αυτό τον τρόπο μπροστά στον τάφο του.
Δύο χρόνια είχα φάει το κέρατο της αρκούδας και δεν είχα υποψιαστεί το παραμικρό. Το έπαιζα ευτυχισμένη σύζυγος όχι ότι δεν ήμουν, ενώ τις νύχτες πλάγιαζα δίπλα σε έναν άντρα, ο οποίος επί δύο ολόκληρα χρόνια με απατούσε κανονικότατα με μία ξανθιά αχώνευτη, ξεπλυμένη.
Από προχτές δεν έχω ξαναπάει στον τάφο του και δεν ξέρω αν θα ξαναπάω. Πηγαίνει η άλλη και τον κλαίει, το ίδιο είναι. Άσε μην τύχει και έρθει και καμία άλλη και γίνουμε πάλι κουλουβάχατα. Όπως αποδείχθηκε είχε δεύτερη κρυφή ζωή. Ποιος ξέρει πόσες άλλες εκπλήξεις μου επιφυλάσσει; Κανένα παιδί ίσως;
Στα παιδιά φυσικά δεν είπα τίποτα και δεν πρόκειται να πω.
Θεώνη