Γνώρισα έναν τύπο κάπως περίεργο…το σ#ξ το έλεγε έρωτα άμα δεν κάνουμε πως θα καταλάβουμε πως νιώθουμε ο ένας τον άλλον για να κάνουμε σχέση με έρωτα; Επέμενε πολύ πάνω σε αυτό το θέμα, σε συζητήσεις που είχαμε κάνει τηλεφωνικά πριν βγούμε.
Και βγαίνουμε. Και φέρνει ξανά το θέμα στο τραπέζι. “Η γνωριμία με τα μάτια δεν κάνει; Πρέπει να τον ακουμπήσεις για να νιώσεις;” τον ρωτούσα αλλά αυτός εκεί το βιολί του.
Το έλεγε το ξανά έλεγε ξενέρωσα ήθελα να φυγω.
Βρεθήκαμε στο κέντρο ήθελε και να τον ικανοποιήσω πριν φύγω….αλλιώς δεν με άφηνε να γυρίσω πίσω. Αναγκάστηκα να το κάνω γιατί φοβήθηκα. Μετά σιχάθηκα.
Έχει μανάβικο και τον βλέπω αναγκαστικά κάθε μέρα, μου έρχεται αηδία. Έχω σιχαθεί τους άντρες, σπάνια να βρεθούν κύριοι.
Πλέον έχω καταλάβει πως κάθε άντρας για να σου κάνει κάτι πρέπει πρώτα να τον ικανοποιησεις σ#ξουαλικά.
“Τι έτσι θα με αφήσεις; Τόσο δρόμο έκανα για να βρεθούμε”. Όλοι έτσι λένε. Για να βρεθούμε όχι για να στην παίξω. Γιατί δεν πάτε σε ιερόδουλες ρε αγόρια να μην κλαίτε και τη βενζίνη;
Το ίδιο έχει συμβεί και σε φίλες μου, δεν είμαι μόνο εγώ. Που είναι η αγάπη;
Από τότε με τον τύπο απ’ το μανάβικο δεν ξαναβγήκα με κανέναν. Έτσι κι αλλιώς, όλες μόνες είμαστε.
Για την κοινωνία όμως, πρέπει να έχουμε άντρα αλλά όταν η κοινωνία δεν βλέπει, πρέπει να τον έχουμε για το κρεβάτι αφού κι αυτοί γι’ αυτό μας έχουν….
Λίνα