Είμαι πατέρας δύο υπέροχων παιδιών, 7 και 3,5 ετών.
Χώρισα με τη σύζυγό μου πριν δύο χρόνια. Αυτά που ακολούθησαν μοιάζουν πολύ με όσα έχω ακούσει να συμβαίνουν σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Μπήκα στη δικαστική αίθουσα να διεκδικήσω τη συνεπιμέλεια των παιδιών μου και βρέθηκα συκοφαντικά κατηγορούμενος για ενδοοικογενειακή βία. Κατηγορίες οι οποίες δεν επαληθεύτηκαν ποτέ. Αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι αυτή είναι η συνήθης πρακτική των δικηγόρων σε αντιδικίες οικογενειακού δικαίου. Τι ένοιωσα; Σοκ! Όσον αφορά στην ικανότητα της πρώην συντρόφου μου να διαγράψει όλες μας τις στιγμές, την πατρική μου ιδιότητα, να αδιαφορήσει για την πιθανή ψυχική βλάβη που θα μπορούσε να προκαλέσει στα παιδιά μας μια τέτοια κατηγορία για τον μπαμπά τους.
Θεωρώ ότι κατά τη διάρκεια του γάμου μας ήμουν ένας υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας. Ασχολούμουν με τα παιδιά, αναλάμβανα τις υποχρεώσεις του σπιτιού, τόσο πρακτικά όσο και οικονομικά. Δεν είχα ποτέ προσβάλει την πρώην σύζυγο μου και πάντα της έδειχνα την αγάπη μου. Ακόμα και όταν δεχόμουν ψυχολογική βία από την ίδια αλλά και την πεθερά μου, την υπέμενα στωικά καθώς ήξερα πόσο σημαντικό ήταν να κρατήσω τη συνοχή της οικογενείας μου. Αυτό που συνέβη στο δικαστήριο με άφησε εμβρόντητο…. Ψευδείς κατηγορίες, προσβολή προσωπικότητας, ανδρισμού, συκοφαντίες… Τα παιδιά; Παρατηρητές… Παρατηρητές ενός θέατρου του παραλόγου… Φριχτές ημέρες…
Έκτοτε και για δύο συνεχόμενα χρόνια πολεμάω – όχι την πρώην σύζυγο μου, δεν έχει νόημα. Πολεμάω μέσα σε ένα άδικο δικαστικό σύστημα να αποδείξω ότι είμαι μπαμπάς. Ότι αγαπώ τα παιδιά μου και ότι και αυτά με αγαπούν. Η δύναμη μου; Η δύναμη μου είναι τα χαμόγελα των παιδιών μου, τα γέλια τους, οι φωνές τους όταν με φωνάζουν μπαμπά και τρέχουν στην αγκαλιά μου. Για το δικαστικό σύστημα όμως είμαι αόρατος. Για τη πρώην σύζυγο μου παρίας. Για τα παιδιά μου; Ευτυχώς είμαι ακόμα ο μπαμπάς τους! Και η υπόσχεσή μου σε αυτά είναι ότι θα είμαι εκεί για πάντα. Και θα παλεύω για πάντα.
Γι’ αυτό το δικαστικό σύστημα δεν έχει σημασία ότι είμαι τυπικός στις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά μου. Δεν έχει σημασία ότι δεν χάνω λεπτό από τα ψήγματα επικοινωνίας που μου έχουν δώσει. Παράλληλα, δεν έχει σημασία που η πρώην σύζυγος μου παραβιάζει με κάθε τρόπο την επικοινωνία που έχει διατάξει το δικαστήριο υπό μορφή απόφασης. Η άμυνα μου; Μία και μοναδική. Η καταγγελία των παραβιάσεων υπό μορφή μηνύσεων. Στο σύνολο 52 μέχρι σήμερα! 52! Ο πραγματικός αριθμός των παραβάσεων; Πάνω από 200. Μπορώ όμως να κάνω 200 μηνύσεις; Πόσο να αντέξω οικονομικά; Τα παιδιά ζουν σε απόσταση δύο λεπτών από τον μπαμπά τους. Δίπλα! Και όμως, υπήρχαν εποχές που έκανα να τα δω από ενάμιση έως τρεισήμισι μήνες, μόνο και μόνο επειδή η μητέρα τους, ο γονέας που είχε την αποκλειστική επιμέλεια, δημιουργούσε δυσκολίες.
Το αποτέλεσμα; Κανένα! Τίποτα! Κανείς ποτέ δεν την έχει καταδικάσει γι’ αυτή της τη συμπεριφορά! Κανείς ποτέ δεν έχει αναγνωρίσει τη συστηματική προσπάθειά της να περιορίσει το χρόνο των παιδιών με τον πατέρα τους! Κανείς ποτέ δεν αναγνώρισε τη συμπεριφορά αυτή ως «κακή άσκηση επιμέλειας». Πρόκειται για μία τακτική που είναι αποδεκτή από το δικαστικό σύστημα; Θεωρείται φυσιολογικό ένας γονέας να αποκόπτει τα παιδιά του από τον άλλο γονέα;
Οι αρχές με έχουν καταστήσει επαίτη χρόνου με τα παιδιά μου. Σήμερα ζητάω συνεπιμέλεια και εναλλασσόμενη κατοικία. Μάρτυράς μου στο δικαστήριο το ίδιο μου το παιδί που ζητάει να είναι με τον μπαμπά του. Δεν συμφωνώ με το καθεστώς της αποκλειστικής επιμέλειας. Όσα και αν έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας οι δύο πρώην σύζυγοι πρέπει να μπουν στην άκρη. Έχουμε δύο παιδιά μαζί. Δύο θησαυρούς. Τους θησαυρούς πρέπει να τους προσέχουμε. Τους αξίζει μόνο αγάπη. Τους αξίζει να μάθουν τι είναι σεβασμός, να τον δείχνουν και να τον λαμβάνουν.
Καλώ όλους τους γονείς. Μπαμπάδες – μαμάδες. Είμαστε μαζί. Έχουμε κοινό στόχο. Την ευτυχία των παιδιών μας. Ας παλέψουμε όλοι μαζί για αυτά. Η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι πιο πάνω από όλα. Αν μας τυφλώνει η αντιδικία μας με τον άλλο γονέα, πρέπει να αναρωτηθούμε: Τελικά πόσο αγαπάμε τα παιδιά μας; Προσωπικά, αδυνατώ να δεχτώ ότι η εμπάθεια υπερνικά την αγάπη για τα παιδιά μας. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν μονόδρομο: Συνεπιμέλεια, ίσος χρόνος με τους δύο γονείς, εναλλασσόμενη κατοικία.
Φίλιππος