Τον Μάιο που μας πέρασε κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η υγεία κάποιου όχι τόσο η σωματική αλλά και η ψυχική. Πέρασα κατάθλιψη… Διάγνωση… αγχώδης διαταραχή με κατάθλιψη. Είχα τραπέζι στο σπίτι μου κ ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό..
Κάτι σαν να με σφίγγει και να με πνίγει…Εκλαιγα συνέχεια… χωρίς αιτία..Όλα γύρω μου μαυρα. Δεν ήθελα να βλέπω ούτε το παιδί μου ούτε τον άντρα μου ούτε κανέναν. Ήθελα να κοιμάμαι.. να μην σηκωθώ από το κρεβάτι.
Ο άντρας μου δεν με στήριξε ούτε με στηριζει” Πεταμένα λεφτά στους γιατρούς”. Έπρεπε να φτάσω να βάλω τέλος στη ζωή μου για να καταλάβει την κρισιμοτητα του προβλήματος; Από τη μια πήγαινε από την άλλη δίνεις τα λεφτά εκεί. Ποια λεφτά; Που δουλεύω πιο πάνω από το σύνηθες; Που στο σπίτι τα χουμε μισά μισά; Που κάθε μήνα έρχεται και μου λέει είναι η σειρά σου για τις πάνες του παιδιού. Που φοβάμαι ότι αν χωρίσουμε θα με καταστρέψει; Που με απειλεί; Που πήρα 6 κιλά και ξαφνικά έγινα ασχημη; Που δεν θέλω να κάνω έρωτα μαζί του; Που προσπαθώ να σωσω το γάμο μου; Που όλα αυτά τα χρόνια ζουσα ένα άρρωστο περιβάλλον και με τη μάνα μου;
Την ψυχή μου ποιος θα την σώσει… Ποιος θα έρθει να να με σηκώσει από αυτό τον βούρκο; Για εκεινον είμαι άχρηστη γιατί δουλεύω 48ωρες την εβδομάδα, άχρηστη που βγάζω 3 πτυχίο, άχρηστη που δεν πρόλαβα 1 φορά την εβδομάδα να μαγειρέψω… όταν είμαι στο δρόμο από τη δουλειά για το σπίτι με πιάνουν κρίσεις.. Σκέφτομαι “Χριστέ μου τι θα μου πει κ αυτός και η μάνα μου”.
Κόβεται η ανάσα μου… δε μπορώ να καταπιώ..Κάνω θεραπείες για να σωθω από την δολοφονία που μου ασκούν κάθε μέρα. Έχω ένα παιδί και είμαι δυστυχισμένη…. δυστυχισμένη…. δυστυχισμένη… Με σώζει που δουλεύω και μπορώ και τρέχω για τον εαυτό μου…
Από την κόλαση πως θα βγω;
Μαρίνα