Πέθανε η μάνα μας πριν 15 χρόνια, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα μας.
Μείναμε ορφανές σε ηλικία 25 ετών εγώ, 15 η μεσαία και 10 η μικρή. Ως πιο μεγάλη και πιο ώριμη, τις πήρα υπό την προστασία μου και έγινα εγώ μάνα για εκείνες. Αν με ρωτήσεις σήμερα, δεν ξέρω αλλά σαν μάνα μάλλον απέτυχα.
Στην αρχή τρώγαμε από την εκκλησία, με ένα μισθό δεν έβγαινε ο μήνας. Η μεσαία έπιασε δουλειά μετά από 2 χρόνια σε μια καφετέρια και κάπως ανασάναμε. Αναγκάστηκε να κόψει το φροντιστήριο και δεν έδωσε Πανελλήνιες. Στη μικρή όμως δεν μπορούσα να κοψω τα Αγγλικά ούτε το ντύσιμο που διαρκώς μεγάλωνε και ήθελε όλο νέα ρούχα και παπούτσια.
Έκανα την προσωπική μου ζωή πίσω καθώς ήταν να παντρευτώ όταν πέθανε η μάνα μας και δεν το έκανα γιατί αφοσιώθηκα στο σπίτι μας. Όταν η μεσαία ενηλικιώθηκε και ξεπετάχτηκε, βρέθηκα αντιμέτωπη με μια αλλόκοτη συμπεριφορά. Έβγαινε δεν έλεγε πού πήγαινε ή τί ώρα θα γυρίσει, γυρνούσε 6 το πρωι σχεδόν κάθε μέρα. Καυγάδες επί καυγάδων. Μέχρι που έμαθα ότι είχε μπλέξει με παντρεμένο με 4 παιδιά και αυτος ετοιμαζόταν να χωρίσει την έγκυο γυναίκα του για να παντρευτεί τάχα την αδερφή μου.
Έγινε χαμός. Παραμερίζω ότι μας συζητούσε όλο το χωριό και βάζω στο τραπέζι τη δική μας ηθική αξια ως οικογένεια. Αυτές τις αξίες μας περάσαν οι γονείς μας; Με τί καρδιά και τί αρχές θα χάλαγε ένα σπίτι και με τί συνείδηση θα αγκάλιαζε έναν άνθρωπο που εξαιτίας της παρατούσε έγκυο και παιδια;
Μετά από λίγο καιρό αυτός φοβήθηκε την κατακραυγή και τις δικές μου απειλές και λάκισε. Η αδερφή μου δεν μου το συγχώρεσε και η κατάσταση χειροτέρεψε.
Χειροτέρεψε τόσο που ο αρραβωνιαστικός μου άρχισε να είναι απότομος, να χάνεται, να πίνει. Ένα χρόνο μετά τον χωρισμό της αδερφής μου από τον παντρεμένο την έπιασα καβάλα με τον μέλλοντα σύζυγό μου. Εγώ πάλευα να φέρω ψωμί στο τραπέζι και αυτή έβγαζε τα μάτια της με τον δικό μου άνθρωπο πάνω στον δικό μου κόπο.
Δεν ξέρω αν το έκανε από εκδίκηση ή αν τον ήθελε. Ξέρω πως αυτός έφυγε μαζί της και σήμερα έχουν και παιδιά στη υγειά του κορόιδου. Δεν θα σου περιγράψω τον πόνο που ένιωθα ειδικά τις νύχτες, την κατάθλιψη και τα ηρεμιστικά που δεν είχα πάρει ούτε στις κηδείες των γονιών μας και που αναγκάστηκα να πάρω εξαιτίας της προδοσίας τους. Θα σου πω ότι μέσα σε όλα έμαθα πως δεν μπορούσα να κάνω παιδιά.
Κι όσο εγώ κοιτούσα να συνεφέρω τη μεσαία, η μικρή μεγάλωνε. Είχε φτάσει πια 16 χρονών. Ολόκληρη γυναίκα. Φαντάστηκα πως εκείνη είχε τα μυαλά μέσα στο κεφάλι της. Πράγματι ήταν φροντιστήριο σχολείο σπίτι και μονο μια φορά τη μέρα καθόταν σε μια καφετέρια και έπινε έναν καφέ. Πού να φανταστώ πως σε εκείνη την καφετέρια την κερνούσαν καφέ και χαρτζιλίκι οι γέροι για να ξαπλώνει μαζί τους στο σπιτι τους;
Μου το είπε ο ιδιοκτήτης που με βρήκε μια μέρα “Πες κάτι στην αδερφή σου γιατί θα μου νομίζουν το μαγαζί για κονσο μασιόν κι έχω κι ένα όνομα. Ξέρω τί καλός άνθρωπος είσαι και πόσο ηθικός αλλά δεν είναι ωραία πράγματα αυτά που κάνει η αδερφή σου στο μαγαζί και την επομένη φορά δεν θα την ξαναφήσω να μπει”. Άνοιξε η γη και με κατάπιε απ’ την ντροπή μου δεν είχα ιδέα αλλά δεν κάθισα και να τη συνετίσω ή να της μιλήσω. Απλά το παραδέχτηκε και την πέταξα εξω. Στην αρχή πήγε να μείνει σε μια θεία μας και όταν ενηλικιώθηκε έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό της είπε. Αλήθεια; Ψέματα; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει.
Είχα τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, τη σχέση μου. Σήμερα έχω μόνο τη δουλειά μου. Γυρίζω σε άδειο σπίτι, μιλάω στις φωτογραφίες των γονιων μου και αναρωτιέμαι: Που έσφαλα; Πού έκανα λάθος σαν μάνα; Είπα στη μια να γ@μιέται με παντρεμένους; Ειπα στην άλλη να πηδιέται για έναν καφέ; Τις άφησα αχαλίνωτες χωρίς να με νοιάζει ή τις άφησα νηστικές και άστεγες; Πού έσφαλα και βγήκαν από τον δρόμο Του Θεού;
Ακόμα και σήμερα προσπαθώ να καταλάβω πού έκανα λάθος. Ψυχοσάββατο αύριο, θα πάω πρόσφορο στην εκκλησία για τους γονείς μου και θα τους παρακαλέσω να έρθουν στον ύπνο μου να μου πουν τί δεν έκανα που έκαναν εκείνοι καλύτερα από εμένα.
Θέκλα