Πριν από περίπου δύο μήνες, όταν γέννησα και πήρα για πρώτη φορά το κοριτσάκι μου στην αγκαλιά μου δεν ένιωσα τίποτα. Ίσως έφταιγε η έλλειψη ύπνου (η όλη διαδικασία κράτησε 26 ολόκληρες ώρες) ή ο χαμός που επικράτησε τις πρώτες ώρες μετά τη γέννησή της από την οικογένεια τη δική μου και του άντρα μου που πλάκωσαν στο μαιευτήριο και ήθελαν να δουν το μωρό.
Όπως και να έχει, δεν αγάπησα το παιδί μου με την πρώτη ματιά και αυτό με έκανε να θεωρήσω τον εαυτό μου ως το χειρότερο άνθρωπο του κόσμου. Ποια μητέρα δεν αγαπά το παιδί της από την πρώτη στιγμή που το νιώθει να σκιρτά στην κοιλιά της, από τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του που ακούει στο υπερηχογράφημα; Σκέφτηκα μήπως έπασχα από επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά όπως και να έχει αισθανόμουν ντροπή που δεν ένιωθα το παραμικρό θετικό συναίσθημα για το παιδί μου.
Πίστεψα πως όταν γυρνούσαμε σπίτι θα άλλαζαν τα πράγματα. Τις ημέρες και τις εβδομάδες που ακολούθησαν το δέσιμο που ήλπιζα να νιώσω δεν ήρθε. Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα και ντρεπόμουν γιατί δεν ένιωθα το δέος που νιώθει κάθε μαμά για το μωρό της. Όταν στο τέλος αναγκάστηκα να μοιραστώ όσα ένιωθα, κατάλαβα ότι δεν ήμουν η μοναδική μητέρα που ένιωθε έτσι. Κάτι άλλο έφταιγε και δεν ήταν άλλο από τις ιστορίες που είχα ακούσει γύρω από τη μητρότητα και που μου είχαν γεννήσει την προσδοκία ότι έπρεπε να αγαπήσω το μωρό μου από την πρώτη στιγμή που το πήρα στην αγκαλιά μου.
Οι μέλλουσες μητέρες πιστεύουν ότι ο τοκετός είναι μια μαγευτική εμπειρία παρά την ταλαιπωρία και τον πόνο και ότι μόλις κρατήσεις το μωρό σου στην αγκαλιά σου θα ξεχάσεις τα κακά και θα γεννηθούν μέσα σου συναισθήματα απερίγραπτου έρωτα, κάτι που για πολλές μαμάδες μπορεί να είναι αλήθεια, σίγουρα όμως δεν ισχύει για όλες. Η γέννα σε κάποιες γυναίκες φέρνει απίστευτη χαρά, για άλλες όμως η εμπειρία είναι δραματική και τις αφήνει στην απόλυτη δυστυχία να θεωρούν τους εαυτούς τους άχρηστους που δεν αγάπησαν με την πρώτη ματιά το παιδί τους.
Πριν τη γέννα ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε παρακολουθήσει πολλά μαθήματα – ανώδυνου τοκετού, φροντίδα του νεογνού, θηλασμού ακόμα και πρώτων βοηθειών – για να είμαστε άριστα προετοιμασμένοι για τον ερχομό του μωρού που θα έρθει στη ζωή και παρόλο που γνωρίζω ότι είναι αδύνατο να είναι κανείς πανέτοιμος, το κενό που ένιωσα μέσα μου ήταν απροσδόκητο. Όλο αυτό το διάστημα που πραγματικά αγωνιζόμουν να δημιουργήσω μια σχέση με την κόρη μου ένιωθα απαίσια. Δεν μπορούσα να χωνέψω την ιδέα ότι μόλις είχα γίνει μαμά και παρόλα αυτά αισθανόμουν αποτυχημένη. Ήμουν σε θέση να φροντίσω το μωρό, να το ταΐσω, να το αλλάξω, αλλά το ένιωθα ξένο, σαν να ήμουν απλά η μπεϊμπισίτερ του. Την κοίταζα κι έβλεπα πόσο όμορφη ήταν, αλλά δεν την ένιωθα δική μου.
Όσο και αν εκτιμούσα το ενδιαφέρον και τη διάθεση της οικογένειας και των φίλων μας τις πρώτες εβδομάδες να είναι κοντά μου και να μου κάνουν παρέα, αυτές οι επισκέψεις ήταν εξαντλητικές. Ένιωθα σαν να έπρεπε να υποκρίνομαι όλη την ώρα ότι χαίρομαι και είμαι ενθουσιασμένη που έγινα μητέρα ψάχνοντας κάθε φορά τα σωστά λόγια για να τους πείσω όλους, ακόμα και τον εαυτό μου, ότι είμαι χαρούμενη. Ευτυχώς μπόρεσα να εμπιστευτώ την αλήθεια στη μητέρα μου, στον άντρα μου και τον ψυχολόγο μου, οι οποίοι ήταν κόντα μου και με βοήθησαν πολύ, αλλά οποιοσδήποτε άλλος με ρωτούσε πώς ένιωθα, αισθανόμουν υποχρεωμένη να του πω ψέματα. Ανέβαζα φωτογραφίες μου με το μωρό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λέγοντας ψέματα σε όλους και διαιωνίζοντας τη φήμη ότι ο έρωτας ανάμεσα σε μαμά και παιδί είναι κεραυνοβόλος.
Αισθανόμουν πολύ τυχερή για τη στήριξη που είχα. Η μητέρα μου άφησε το σπίτι της και έμεινε μαζί μας για να μας βοηθήσει να προσαρμοστούμε. Ήταν πρόθυμη να αφήσει τα πάντα, τη ζωή της, το σπίτι της και τον πατέρα μου, για να με βοηθήσει με το μωρό. Έχασε μαζί με εμάς και εκείνη την ηρεμία της και πολλές φορές χρειάστηκε να σηκωθεί στη μέση της νύχτας όταν έκλαιγε το μωρό, γιατί δεν μπορούσα εγώ. Ο ύπνος είχε γίνει για όλους μας μια ξεχασμένη ανάμνηση.
Η οικογένεια και η δική μου και του άντρα μου ήταν τόσο ενθουσιασμένη με το μωρό και του αφιέρωναν κάθε διαθέσιμο λεπτό τους τη στιγμή που εγώ πάλευα να νιώσω την ίδια αγάπη. Αγαπούσαν το παιδί μου οι «ξένοι» και δεν το αγαπούσα εγώ, η ίδια του η μάνα.
Ξόδεψα τόσο πολύ χρόνο να λυπάμαι τον εαυτό μου μέχρι που στο τέλος έχασα όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που έπρεπε να είχα περάσει με το μωρό μου. Για καλή μου τύχη γνώριζα αρκετά πράγματα για την επιλόχειο κατάθλιψη στα μαθήματα που έκανα πριν γεννήσω και ήξερα ότι η ψυχική αυτή ασθένεια είχε σαν αποτέλεσμα να μην αφήνει μία μητέρα να αγαπήσει το μωρό της. Γνώριζα ότι η απελπισία μου, το συνεχές κλάμα και ο αγώνας μου να δημιουργήσω μια σχέση με το παιδί μου σήμαιναν ότι μπορούσα να έχω επιλόχειο κατάθλιψη, ωστόσο δυσκολευόμουν να αποδεχτώ την πραγματικότητα και ο μόνος που κατάφερε τελικά να με πείσει να απευθυνθούμε σε ένα γιατρό ήταν ο σύζυγός μου, ο οποίος με ικέτευσε βάζοντας την κόρη μου στην αγκαλιά μου και υπενθυμίζοντάς μου ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο. Ευτυχώς τον άκουσα. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω γιατί μόλις το έκανα βρήκα την ανταπόκριση και την παρηγοριά που χρειαζόμουν.
Το 20% των νέων γονέων δυσκολεύεται να χτίσει μια σχέση με το παιδί του και να το αγαπήσει με την πρώτη ματιά μετά τη γέννησή του. Εύχομαι κάποιος τότε όταν γέννησα να μου είχε πει ότι είναι φυσιολογικό να χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω για να έρθω κοντά με το παιδί μου. Αν το γνώριζα, τα πράγματα θα ήταν για μένα πολύ καλύτερα ειδικά τις πρώτες εκείνες ημέρες που οι ενοχές με είχαν ρημάξει. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να είχα μιλήσει νωρίτερα σε κάποιο γιατρό αντί να υποφέρω σιωπηλά και να κατηγορώ τον εαυτό μου. Αν το είχα κάνει θα είχα συνέλθει πιο γρήγορα και δεν θα είχα χάσει τόσες όμορφες στιγμές με το παιδί μου.
Πάντα ονειρευόμουν τη στιγμή που θα κρατούσα αγκαλιά το ωρό μου για πρώτη φορά και με πληγώνει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή την έχασα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω να ζήσω ξανά εκείνη τη μέρα. Είναι μια στιγμή που δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Μια φορά κρατάς για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου το πρώτο σου παιδί.
Καμία μάνα δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν αγάπησε το μωρό της αμέσως και κανείς δεν μας προετοιμάζει για την πιθανότητα να ζήσουμε μια τέτοια εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να προειδοποιούμε μια νέα μητέρα όχι μόνο για τα καλά που έρχονται μετά τον τοκετό, αλλά και για τα κακά. Πρέπει να γνωρίζουν ποια συναισθήματα είναι πιθανό να βιώσουν κατά την πρώτη τους συνάντηση με το παιδί τους ώστε να μη νιώσουν ως οι χειρότερες μαμάδες του κόσμου. Αν είμαστε ανοιχτές και ειλικρινείς για τις δικές μας εμπειρίες, θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε κι άλλες μαμάδες να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι επαίσχυντες ή η ντροπή των μαμάδων όπως μπορεί να νιώθουν. Είμαι εδώ για να σου πω ότι είναι φυσιολογικό να μην αγαπήσεις το μωρό σου αμέσως μόλις η νοσηλεύτρια το βάλει στην αγκαλιά σου αμέσως μετά τον τοκετό. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να μην έρθει αμέσως, αλλά με τον καιρό. Το σίγουρο είναι ότι θα έρθει. Σε εμένα αυτή η στιγμή ήρθε όταν το μωρό μου έγινε ενός μήνα. Στεκόμουν πάνω από την κούνια της και της τραγουδούσα όταν με κοίταξε έντονα και βαθιά μέσα στα μάτια σαν να ήξερε. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι όλες οι ελπίδες και τα όνειρα που έχω σε αυτό τον κόσμο εναπόκεινται σε αυτό το παιδί και ξαφνικά ένιωσα όλα τα όμορφα συναισθήματα του κόσμου να με πλημμυρίζουν. Ήταν εκείνη η στιγμή που κατάλαβα ποια είναι η αγάπη για την οποία μιλάει κάθε μητέρα. Έκλαψα όχι για άλλο λόγο αλλά επειδή ήμουν ευτυχισμένη, ήμουν όμως και στεναχωρημένη που άφησα ένα μήνα να περάσει έτσι. Δεν εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου να ζήσει αυτό που έζησα εγώ.
Να θυμάσαι: Ίσως σου πάρει παραπάνω χρόνο μέχρι να αγαπήσεις το παιδί σου. Δεν είναι ότι δεν θες. Είναι οι ορμόνες που πολλές φορές παίζουν περίεργα παιχνίδια. Συνέχισε να φροντίζεις το μωρό και τον εαυτό σου και θα έρθει και η αγάπη. Ίσως λίγο-λίγο με την πάροδο του χρόνου ή όλη μαζί ταυτόχρονα, στο τέλος όμως θα αγαπήσεις το μωρό σου με όλο σου το είναι και όταν αυτό συμβεί τότε θα καταλάβεις ότι η αγάπη αυτή για το παιδί σου είναι το υπέρτατο συναίσθημα στη ζωή σου.
Πηγή: huffpost.com