Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να γράψω την ιστορία μου, γιατί συμβαίνει σε άλλη χώρα και όχι στην Ελλάδα. Όμως το ίδιο θέμα-παιδιά. Κατάγομαι από τη Ρωσία, είμαι 35 χρονών από τα οποία τα 16 τα πέρασα σε άλλη χώρα παντρεμένη με δικηγόρο μάλιστα στο επάγγελμα. Παντρευτήκαμε όταν ήμουν 19 χρονών και εκείνος 44. Πάντα έλεγε πως τον ξεγέλασα… μάλλον με είδε “μωρό” και είπε πως μόνο εμένα μπορεί να εκμεταλλευτεί. Δεν ήταν παντρεμένος, δεν είχε σοβαρές σχέσεις, απλά χρησιμοποιούσε τις γυναίκες για να περνά καλά ο ίδιος. Ήταν κολλημένος με την αδερφή του όμως και με τη μαμά. Ο πατέρας του πέθανε, όμως λίγο πριν πεθάνει χώρισε με την πρώην πεθερά μου, η οποία από μωρά τους έκανε πλύση εγκεφάλου και τα παιδιά μέχρι στιγμής μισούν τον πατέρα, μέχρι το σημείο που ο σύζυγός μου πάει στον τάφο τον πατέρα για να κάνει την ανάγκη του!
Η αδερφή του άνδρα μου είναι χωρισμένη και τα παιδιά της επίσης μισούν τον πατέρα τους. Πέρασε και ο πρώην σύζυγος της αδερφής του από γονική αποξένωση. Αυτό το περνάω και εγώ. Γιατί έφτασα στο σημείο που δεν άντεχα την παθολογική ζήλια του, τις προσβολές του… ποτέ δεν υπήρχε σεβασμός και έτσι δεν υπήρξαμε ποτέ μια καλή, ευτυχισμένη οικογένεια. Όταν είπα «τέλος» αυτός ξεκίνησε να με διώχνει, για μέρες… Με χίλια ψέματα, μέσον σαν δικηγόρος κ.α. βρέθηκα χωρίς παιδιά, χωρίς ρούχα και προσωπικά πράγματα και χωρίς δουλειά γιατί για 10 χρόνια διατηρούσα ινστιτούτο αισθητικής στο κτήριο που ανήκει στο σύζυγό μου, οπότε μονομιάς άλλαξε κλειδαριές και στο σπίτι και στο ινστιτούτο μου.
Τα παιδιά – αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Δεν μπορώ να τα δω, δεν μπορώ να τους μιλήσω και αυτή τη στιγμή λέει πως τα παιδιά δεν θέλουν να με δουν. Πριν περίπου 3 εβδομάδες πήγα στο σχολείο και είδα την 7χρονη κόρη μου για 2 λεπτά και έβλεπα στα μάτια της φόβο. Τρομοκρατήθηκα. Πως γίνεται το παιδάκι που δεν μπορούσε χωρίς το χάδι, την αγκαλιά σου… που κοιμόταν μαζί σου, που το λάτρευες και σε λάτρευε… να σε φοβάται; Πως; Ξεπερνιέται αυτός ο πόνος;
Αυτή την στιγμή νιώθω τόση απώλεια λες και έχασα τα παιδιά μου σε ένα τραγικό δυστύχημα… Δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Ζούσα για τα παιδιά μου, δούλευα για τα παιδιά μου, έμαθα να μιλώ ελληνικά για τα παιδιά μου και τώρα δεν έχω παιδιά…γιατί είναι δικηγόρος. Έχει μέσον στην Αστυνομία. Μέχρι στιγμής δεν μπορώ να πάρω τα προσωπικα μου ρούχα, τα μιχανήματα της δουλειάς μου, τα οποία έχω αγοράσει εγώ η ίδια… Έχει μέσον στο Δικαστήριο, γιατί δεν γίνεται να βγει διάταγμα εις βάρος μιας νορμάλ μαμάς… Αν έχεις μέσον, όλα τα μπορείς. Πως μπορείς όμως να ζήσεις και να προχωρήσεις χωρίς τα παιδιά; Πείτε μου, μαμάδες, που περάσατε – απ’ αυτό το άγνωστο πριν λίγο καιρό για εμένα – “γονική αποξένωση”; Ξεπερνιέται; Ξεχνιέται; Ηρεμείς ή ζεις έτσι με το κλάμα όλα τα υπόλοιπα χρόνια;
Ναταλί