ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ:
“Τον ξεγέλασα και βγήκε φωτό μαζί μου. Αχ η μάνα…”
ΜΑΝΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ:
«Δεν με ένοιαζε ποτέ το ότι είμαι υιοθετημένος.
Είχα τόση αγάπη, γιατί ν’ αναρωτηθώ;
Αυτό δεν είναι το ζητούμενο σε μία οικογένεια;
Να νιώθεις ότι σε αγαπούν οι γονείς σου, σε αποδέχονται και αυτό που έχεις είναι πραγματική οικογένεια.
Δεν χρειάζεται να ψάξεις τίποτε άλλο.»
«Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός, σχεδόν 6 χρονών και έχω πάρα πολύ λίγες αναμνήσεις από εκείνη την ηλικία.
Έχω περισσότερες από όταν χώρισαν και μετά.
Δεν με κούρασε ποτέ κάτι, ήταν πολύ φυσιολογικός αυτός ο τρόπος ζωής γιατί δεν κλότσαγε κάτι στη συμπεριφορά τους…
Τις καθημερινές να ζω στο περιβάλλον της μητέρας μου και τα σαββατοκύριακα στο περιβάλλον του πατέρα μου.
Άλλα παιδιά περιγράφουν το χωρισμό των δικών τους ως τραυματική εμπειρία. Εγώ πάλι, όχι.
Πάντα θυμάμαι ότι ήταν πολύ αγαπημένοι.
Και χωρισμένοι ήταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο.»
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ:
«Είχα έναν και μοναδικό φόβο όταν υιοθέτησα το παιδί μου, εάν θα είμαι ικανή να το αγαπήσω. Αν θα είμαι αντάξια αυτού του παιδιού. Γιατί παίρνεις ένα πλασματάκι, ένα μωρό που γεννιέται, κι έχεις όλη την ευθύνη να το μεγαλώσεις και να του δώσεις μια σωστή ζωή κι έναν σωστό κόσμο»
«Θα συμβούλευα όλα τα ζευγάρια που θέλουνε να έχουν παιδάκια και δεν μπορούν να τα έχουνε “φυσικά”, να μη το σκεφτούνε καθόλου, αλλά πρώτα να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να δούνε αν πραγματικά θέλουν να γίνουν γονείς και τίποτα άλλο να μη τους απασχολήσει.
Το παιδί δεν είναι κτήμα μας, γιατί πολλοί λένε “θέλω να έχω ένα δικό μου παιδί”.
Τι θα πει δικό μου παιδί;
Δεν είναι κάτι που το αγοράζεις. Δεν είναι κτήμα κανενός το παιδί, είναι ένας άνθρωπος που μεγαλώνει, για να κάνει τη δική του οικογένεια κι εσύ βλέπεις αυτό που έχεις δώσει σ’ αυτόν τον άνθρωπο, καμαρώνεις και χαίρεσαι…».
Πηγή:
-Peopl.
-iefimerida.